صاحب‌خبر - فقدان حس چشایی و بویایی تا ۵ ماه بعد از کرونا محققان «دانشگاه کبک» در مطالعه اخیرشان اظهار کرده‌اند از دست دادن حس بویایی و چشایی ممکن است تا پنج ماه بعد از ابتلا به بیماری کووید-۱۹ همچنان باقی بماند. به نقل از دیلی میل، بیماران بهبود یافته از بیماری کووید-۱۹ که پس از آلوده شدن به ویروس کرونا، حس بویایی و چشایی خود را از دست داده‌اند ممکن است تا پنج ماه این علائم در آنها وجود داشته باشد. تقریباً از هر شش فرد دارای علائم کووید-۱۹ یک نفر از انها از «آنوسمی» رنج می‌برند. نابویایی یا کربویی یا آنوسمی (Anosmia) به طور رسمی به عنوان علامت عفونت ویروس کرونا شناخته می‌شود. داده‌های اداره آمار ملی نشان می‌دهد که نیمی از بیماران مبتلا به ویروس کرونا دچار علائم می‌شوند که ۱۶ و ۱۷ درصد آنها به ترتیب دچار نوعی از علائم از دست دادن حس بویایی و چشایی می‌شوند. محققان دانشگاه کبک طی این مطالعه ۸۱۳ نفر از کارکنان بهداشتی که به کووید-۱۹ مبتلا شده‌اند را مورد بررسی و مطالعه قرار دادند. بیش از یک سوم (۳۸ درصد) از کسانی که حواس خود را از دست داده بودند پس از گذشت پنج ماه همچنان به طور کامل حس چشایی خود را به دست نیاورده بودند. شرکت کنندگان این مطالعه چند پرسشنامه را پر کردند و آزمایشاتی را نیز برای ارزیابی حس چشایی و بویایی خود انجام دادند. این موارد به طور متوسط پنج ماه پس از ابتلای افراد به کووید -۱۹ انجام شد و بنابراین محققان قادر به گفتن این موضوع نیستند که آیا نابویایی بیش از این مدت طول می‌کشد یا خیر. دکتر «یوهانس فراسنلی» (Johannes Frasnelli) نویسنده تحقیق گفت: در حالی که کووید-۱۹ یک بیماری جدید است اما تحقیقات قبلی نشان می‌دهد که بیشتر افراد در مراحل اولیه بیماری حس بویایی و چشایی خود را از دست می‌دهند. ما می‌خواستیم بیشتر مطالعه و بررسی کنیم تا دریابیم تا چه مدت علائمی مانند از دست دادن بویایی و چشایی در افراد ادامه دارد و در افراد مبتلا به کووید-۱۹ این علائم چقدر شدید است. افراد حس بویایی و چشایی خود را در مقیاس ۰ تا ۱۰ درجه‌بندی کردند و صفر به معنای کاملاً بی حس است و ۱۰ به معنای یک حس قوی است. میانگین نمره افرادی که از کووید بهبود یافته بودند نمره هشت بود در حالی که قبل از اینکه بیمار شوند، نمره آنها برای این حواس ۹ بود. از بین ۸۱۳ شرکت کننده، ۵۲۷ نفر حس چشایی خود را در طی مراحل اولیه بیماری از دست دادند. سی و هشت درصد (۲۰۰ نفر) از این افراد پنج ماه بعد حس چشایی خود را به دست نیاورده بودند. این مطالعه هنوز مورد بازنگری بادقت قرار نگرفته است و در ۷۳ امین نشست سالانه آکادمی مغز و اعصاب آمریکا بین ۱۷ تا ۲۲ آوریل ارائه خواهد شد. از دست دادن بویایی و چشایی به طور رسمی به عنوان یکی از علائم کووید-۱۹ در ۱۸ ماه مه سال ۲۰۲۰ شناخته شد. ردیابی پشه‌های ناقل بیماری با کمک یادگیری ماشینی پژوهشگران آمریکایی در بررسی جدید خود، از یک مدل مبتنی بر یادگیری ماشینی برای ردیابی پشه‌های ناقل بیماری استفاده کردند. به نقل از وب‌سایت رسمی دانشگاه ایالتی یوتا، شاید شما پشهها را دوست نداشته باشید اما آنها شما را دوست دارند و هر جا بروید، به دنبال شما می‌آیند. برخی از پشه‌ها علاوه بر گزیدن و ایجاد وزوزهای آزاردهنده، به بروز بیماری‌های مضر منجر می‌شوند. «پشه تب زرد» (Aedes aegypti)، گونه‌ای پشه است که عامل انتقال «تب دنگی» (Dengue fever)، «چیکونگونیا» (Chikungunya) و «زیکا» (Zika) به شمار می‌رود. «نورا سارمان» (Norah Saarman)، زیست‌شناس «دانشگاه ایالتی یوتا» (Utah State University) و از پژوهشگران این پروژه گفت: ما در حال بررسی اتصالات ژنتیکی این گونه پشه هستیم تا درک خود را در مورد آن افزایش دهیم. پژوهشگران در این پروژه، برای بررسی اتصالات ژنتیکی پشه تب زرد، از یک روش یادگیری ماشینی استفاده کردند. سارمان ادامه داد: این رویکرد به ما امکان می‌دهد تا بر برخی از محدودیت‌های مدل‌های قدیمی غلبه کنیم. روش ما، ترکیبی از مزایای یک چارچوب یادگیری ماشینی و یک فرایند بهینه‌سازی تکراری است که داده‌های ژنتیکی و زیست‌محیطی را ادغام می‌کند. وی افزود: ما با استفاده از این مدل یادگیری ماشینی و تصاویر ماهواره‌ای ناسا می‌توانیم داده‌های مکانی را با داده‌های ژنتیکی که پیشتر جمع‌آوری کردیم، ادغام کنیم تا به بررسی حرکات ویژه این پشه‌ها بپردازیم. بسیاری از مدیران و مقامات دولتی برای دفع حشرات مزاحم، به آفت‌کش‌ها اعتماد کرده‌اند. سارمان گفت: همانطور که می‌دانیم، سموم آفت‌کش، به محیط زیست و انسان آسیب می‌رسانند. در عین حال، پشه‌ها نیز در حال تکامل مقاومت خود نسبت به این سموم هستند. این موضوع، چالشی را پدید می‌آورد که تنها با به دست آوردن اطلاعات بیشتر در مورد محل زندگی پشه‌ها و نحوه رفت و آمد آنها، قابل حل شدن است. به گفته سارمان، پشه‌های بازمانده نه تنها با منابع غذایی متفاوت سازگار هستند و در برابر سموم دفع آفت مقاومت می‌کنند، بلکه با دماهای گوناگون نیز سازگار می‌شوند و همین موضوع به آنها امکان می‌دهد که در مناطق سردتر نیز گسترش یابند.∎​