در روزهای اخیر پخش صحبت‌های آقای احمد جهان بزرگی در یک گفت‌وگوی زنده تلویزیونی از شبکه چهارم سیما درباره رئیس‌جمهور موجب واکنش‌های بسیاری گردید و ادبیات مهمان برنامه زاویه که اتفاقاً برنامه موفقی نیز بوده مورد تائید هیچ فرد و جناحی قرار نگرفت.

اگر چه مجری برنامه در پایان گفت‌وگو به صراحت، چنین سخنانی را نقد می‌کند اما روابط عمومی شبکه چهار صداوسیما نیز در بیانیه‌ای که منتشر شد به‌درستی از آن رفتار تبری جست و آن را نادرست خواند. در بخشی از این بیانیه آمده است: «شبکه چهار وظیفه خود می‌داند که از سخنان نادرست مهمان برنامه تبری جوید و صراحتاً آن را مخالف اهداف رسانه ملی و نیز شبکه چهار سیما در توسعه گفت‌وگوی مؤمنانه، منصفانه و مؤدبانه می‌داند. امیدواریم دیگر شاهد چنین رفتارهایی از سوی مهمانان در برنامه‌های زنده نباشیم تا خدای‌ناکرده عرصه گفت‌وگو تنگ‌تر نشود و شکاف‌های فکری و اجتماعی بیش از این نشود».

از معایب برنامه‌های زنده وجود چنین مشکلات و اتفاقاتی است اما این مسائل نباید به تعطیل شدن آن‌ها بخصوص که با استقبال مخاطبان نیز مواجه شده‌اند گردد. در واقع اگر یکی از مهمان یک برنامه در گفتار خود آداب لازم را مراعات نکرد نباید به قیمت تعطیلی کل برنامه یا اصولاً کنار گذاشتن چنین گفت‌وگوهایی منجر شود.

از سوی دیگر این‌گونه ادبیات نسبت به مخالفان همیشه محکوم است اما متأسفانه برخی از مقامات دولتی از جمله شخص رئیس‌جمهور نیز در طول هفت سال گذشته از برخی عبارات نامناسب و توهین‌آمیز نسبت به منتقدان خود استفاده کرده‌اند. در این راستا برخی رسانه‌ها لیست بسیار بلند و بالایی را از این توهین‌ها در سال‌های گذشته جمع کرده‌اند. این روند در ماه‌های اخیر بین قوه مقننه و قوه مجریه نیز وجود داشته و آن‌ها به‌صورت نادرستی همدیگر را مخاطب قرار داده و به نقد هم پرداخته‌اند.

 کاش همه مسئولان و منتقدان تلاش نمایند اخلاق را سرلوحه گفتار و سیاست ورزی خود قرار دهند. بالطبع تفاوت یک حکومت دینی با یک حکومت سکولار می‌باید در جایی واضح و هویدا باشد و بدون شک یکی از آن مقاطع و بزنگاه‌ها همین مسئله است. به عبارتی اخلاقی، شرعی و قانونی نیست که مسئولان به‌جای توجه به ارزیابی و نقد برنامه‌ها اقدام به تخریب و تخطئه شخصیت همدیگر نمایند.

البته گفتار نامناسب منتقدان دولت می‌تواند نوعی پاس گل به آنها باشد چرا که باعث می شود آنان به جای توضیح ‌درباره عدم تحقق وعده‌ها و مشکلات پیش‌آمده مبادرت به  توجیه مسائل، مظلوم‌نمایی و فرار به‌جلو نمایند. در واقع منتقدانی که بعضاً فکر و ایده درست خود را نیز در قالب و کلماتی نامناسب بیان کرده‌اند پیشاپیش محکوم می‌شوند و با غبارآلود شدن فضا، آن‌ها بیش از همه متضرر می‌شوند. بهره‌گیری از کلمات توهین‌آمیز باب نقد، تضارب آراء و اندیشه را می‌بندد و در این صورت ناگفته پیداست که کارکرد نقد صحیح که می‌باید منجر به اصلاح سیاست‌ها و برنامه‌ها شود رخ نخواهد داد.