سنت‌های ریاست جمهوری در آمریکا معمولاً به شکوهمندی معروف و از اهمیت تاریخی در آینده برخوردار هستند. اولین مورد، با بوقلمون‌های کارتونی و اشاره به ناهار شروع شد.

به گزارش خبرگزاری آسوشیتدپرس، رونالد ریگان، رئیس جمهوری وقت آمریکا که در ژانویه ۱۹۸۹ برای ترک کاخ سفید آماده می‌شد، خواست که پیامی برای جانشینش جورج هربرت واکر بوش بگذارد و به سراغ برگه‌ای رفت که روی آن نوشته بود "اجازه نده بوقلمون‌ها تو را زمین بزنند." طرح روی آن دسته‌ای بوقلمون را به تصویر می‌کشید که روی یک فیل زانو زده بر روی زمین نشسته‌اند. فیل نمادی از حزب جمهوری‌خواه است و هدف او این بود که جانشینش را به شجاع بودن ترغیب کند.

ریگان نوشته بود: «جورج عزیز، شما لحظاتی خواهید داشت که می‌خواهید از این نوشت‌افزار خاص استفاده کنید. خب همین کار را کنید. ما خاطرات ارزشمندی با یکدیگر داریم و من برای این رئیس جمهوری جدید دعا می‌کنم. دلتنگ ناهارهای پنجشنبه خودمان خواهم شد.»

بنابراین، از آن زمان سنت گذاشتن دست نوشته رئیس جمهوری در حال کناره‌گیری در کاخ سفید برای جانشین‌های خودش متولد شد. محتوای این نامه‌ها در ابتدا محرمانه است اما در نهایت بعد از آنکه روزنامه‌نگاران یا دیگران رسما درخواست بدهند، از آرشیوها علنی می‌شوند.

این سنت ۳۲ ساله امسال در خطر است. دونالد ترامپ از پذیرش نتایج انتخابات نوامبر امتناع و تاکید کرده که در مراسم تحلیف روز چهارشنبه جو بایدن شرکت نخواهد کرد. همین مساله موجب شده تا نگارش توصیه دوستانه او به بایدن در هاله‌ای از ابهام قرار بگیرد.

این نوع یادداشت‌ها عموما ساده و دوستانه هستند و هدف مشترکی دارند، خصوصا اینکه دست کشیدن از قدرت غالبا امری ناخوشایند است. انتقال دولت‌ از ریگان به بوش، آخرین باری بود که در آن آمریکا یک رئیس جمهور از همان حزبی داشت که جانشین آن می‌شد.

اوباما در سال ۲۰۱۷ در نامه‌ خود به ترامپ نوشت: «این یک دفتر منحصر به فرد است، بدون آنکه مسیر مشخصی به سمت موفقیت وجود داشته باشد، بنابراین شک دارم که هرگونه توصیه‌ای از سوی من مفید واقع شود.»

اما اوباما در ادامه صحبت‌هایی را مطرح کرد که اکنون با توجه به استیضاح ترامپ به اتهام تحریک خشونت علیه کنگره رنگ و بوی تازه‌ای دارد. او نوشت: «ما صرفا ساکنان موقت این دفتر هستیم. این ما را حافظ آن نهادها و سنت‌های دموکراتیک قرار می‌دهد، مثل قانون و مقررات، جدایی قوا، حفاظت برابر و آزادی‌های مدنی که پیشینیان ما برای آن جنگیده و خون داده‌اند. این به ما بستگی دارد که آن ابزارهای دموکراسی خودمان را دست‌کم به همان قدرتمندی‌ای که آنها را تحویل گرفته‌ایم، بر جای بگذاریم.»