به گزارش روز شنبه دانشگاه علوم پزشکی مشهد، دکتر امیر رضایی ‌اردانی افزود: دانشگاه به‌خصوص در سال اول تحصیل برای دانش‌آموزانی که از محیط دبیرستان وارد دانشگاه می‌شوند محیط جدید و پررقابتی است لذا ممکن است دانشجویان به خاطر رسیدن به خواسته‌های تحصیلی‌شان هر موضوعی را که فکر می‌کنند باعث پیشرفت و بهبود تحصیلی‌شان شود قبول کنند.

وی ادامه داد: درک غلط از تاثیر داروهای محرک مانند ریتالین که در درمان نقص توجه و بیش فعالی استفاده می شوند منجر به سوء مصرف گسترده دانشجویان و دانش‌آموزان از این داروها شده است و این موضوع فشار زیادی به دانشجویان برای یادگیری درس‌ها وارد می‌آورد و در صورتی که فرد مصرف کننده دچار اختلال کم توجهی- بیش فعالی (ای.دی.اچ.دی) نباشد این داروها در عمل به طور معکوس باعث حواس پرتی‌ در درازمدت می شود.

عضو هیات علمی گروه روانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد گفت: اشتباه رایج این است که استفاده از داروهای محرک برای بهبود عملکرد تحصیلی در همه دانش‌آموزان و دانشجویان مؤثر است.

رضایی افزود: مطالعات صورت گرفته نشان داده که جست و جوهای اینترنتی برای این داروها در زمان امتحانات به‌طور قابل توجهی زیاد می‌شود و باز در تعطیلات تابستان کاهش قابل توجهی در این نوع جستجوها رخ می‌دهد که این اطلاعات و داده‌ها نشانگر آن است که بسیاری از دانش آموزان و دانشجویان معتقدند این داروها برای کسب نتیجه تحصیلی مناسب هستند.

وی ادامه داد: براساس تعداد زیادی از مطالعات و نظرسنجی‌ها، دانشجویانی که سوءمصرف داروهای محرک‌ دارند دارای معدل پایین تری هستند و این دانشجویان معمولا در مطالعه درس‌ها تعلل دارند و سپس از داروهای محرک برای بیدارماندن استفاده می‌کنند هر چند بیداری برای یک شب نمی‌تواند عدم تلاش چند ماهه و چندهفته را جبران کند، به علاوه افرادی که بدون نیاز فیزیولوژیک اقدام به مصرف خودسرانه داروهای محرک می‌کنند بیشتر مستعد افسردگی و حتی وابستگی به سایر مواد هستند.

این متخصص روانپزشکی گفت:با وجود اعتقاد رایج بین دانش‌آموزان و دانشجویان، هیچ مدرک و شواهدی این ایده را تایید نمی‌کند که داروهای محرک باعث بهبود هوش و حافظه در افراد بدون علایم ‌اختلال کم توجهی- بیش فعالی شود و تنها تصور غلطی که بیداری، معادل بهره‌وری است منجر به بخش بزرگی از سوءمصرف داروهای محرک بین دانش‌آموزان و دانشجویان می‌شود.

رضایی با بیان این که عوارض سوءمصرف داروهای محرک به ویژه در مقادیر زیاد می‌تواند منجر به اختلالات شدید رفتاری شود افزود: بیشترین عوارض گزارش شده عبارت از اضطراب، افسردگی، بدگمانی، تحریک پذیری، تغییرات خلق و خو، رعشه و لرزه، افزایش ضربان قلب، حمله قلبی و خودکشی بوده ‌است.