اعتمادآنلاین| سید عماد حسینی- در حالی که شماری از کشورها همچون امارات متحده عربی خودخواسته یا به دلایل شرایط خاص، ترور دانشمند هسته‌ای کشورمان را محکوم کردند و عربستان سعودی هم علناً اذعان کرد که در این اقدام دست نداشته است، دولت عراق فقط از زبان سخنگوی وزارت خارجه‌اش از گفت‌وگوی تلفنی 2 وزیر خارجه در این باره سخن گفت.

شکی نیست که در عرف دیپلماتیک این گفت‌وگو جایگاه ویژه‌ای در اعلام موضع عراق دارد، اما با توجه به روابط ایران و عراق، این گفت‌وگو کمی دور از انتظار یا به تعبیری دقیق‌تر پایین‌تر از حد انتظار بود.

به طور حتم صحبت‌های برهم صالح رئیس جمهور عراق در مورد این اقدام، آن هم هنگامی که سفیر کشورمان مهمان او بود و نقل این مساله از سوی مهمان و نه دفتر ریاست‌جمهوری- که معمولاً تمامی ملاقات‌های او را رسانه‌ای می‌کنند- نیز نمی‌تواند تفسیر دیگری در میان تحلیلگران بدبین داشته باشد.

گرچه به گفته سخنگوی وزارت خارجه عراق، وزیر خارجه عراق در این گفت‌وگو به همتای ایرانی خود گفته که چنین رفتارهایی نمی‌تواند به ثبات منطقه کمک کند، مساله‌ای که گفته می‌شود برهم صالح هم بر آن تاکید کرده است.

با این حال آنچه که از بغداد انتظار می‌رفت چیزی فراتر از این گفت‌وگوی تلفنی و آن اظهارنظری است که بیشتر به اقدامی برای رفع تکلیف می‌نماید.

گرچه شخصیت‌های سیاسی عراقی از جانب خود و نه از طرف دولت‌شان این اقدام را محکوم کردند، شماری از نمایندگان مجلس عراق آن را اقدامی تروریستی توصیف کردند و سیدعمار حکیم هم در استقبال از سفیر کشورمان در بغداد شهادت دانشمند ایرانی را به رهبر انقلاب اسلامی، دولت و ملت ایران  تسلیت گفت و حتی ریاست اقلیم کردستان نیز این اقدام را به شدت محکوم کرد؛ اما در این فهرست نه نامی از مصطفی الکاظمی نخست‌وزیر عراق دیده می‌شود و نه برهم صالح اظهارنظری در این باره کرد.

هرچند در عرف جهانی اعلام محکومیت توسط وزیر خارجه می‌تواند حق مطلب را در دیپلماسی بین‌المللی ادا کند، اما به اعتراف شخص مصطفی الکاظمی و البته رئیس‌جمهور برهم صالح، تهران در روابط خود با بغداد، در آن برهه که بغداد در معرض هجمه تروریست‌ها قرار گرفته بود، رفتاری فراتر از رفتار دیپلماسی از خود نشان داد.

البته این اولین باری نیست که چنین رفتارهایی از دولت الکاظمی سر می‌زند.

بر کسی پوشیده نیست که عراق نباید رفتار ایران را در زمانی که داعش پشت دروازه‌های بغداد بود و با جانفشانی سردار سلیمانی و یارانش مانع از سقوط بغداد و بسیاری از شهرهای عراق شد فراموش کند.

وقتی به اعتراف شخصیت‌های عراقی- که برخی از آنها همچنان هم در قدرت هستند- ایران با اینکه برخلاف آمریکا با عراق توافقنامه دفاعی امضا نکرده بود درِ انبارهای تسلیحات خود را به روی ارتش عراق گشود و تا مرز حمایت هوایی از این کشور هم پیش رفت، انتظار بیشتری از مسئولان عراقی می‌رود.

انتظار می‌رفت موضع عراق در قبال شهادت دانشمند بزرگ ایران که به اعتراف دشمنان، سردار سلیمانیِ دفاعی و علمی ایران بود، حداقل فراتر از محکومیت اصابت چند موشک به آرامکو باشد، مگر آنکه دلارهای نفتی و سرمایه‌گذاری‌های میلیاردی سعودی‌ها و فشارهای آمریکایی حافظه آنها را تحت تاثیر قرار داده باشد.