محدثه واعظی‌پور
روزنامه‌نگار
در همسایگی ما صنعت سریال‌سازی ترکیه به اندازه صنعت توریسم آن، پولساز و مشهور است،حتی می‌شود گفت عنصری است در خدمت توریسم. سریال‌های ساخت این کشور نه تنها برای بخشی از جامعه ما جذاب و تماشایی هستند بلکه در آسیا و حتی اروپا تماشاگرانی یافته‌اند. فارغ از محتوای این آثار و کیفیت شان که البته از نظر ساختاری در مسیر رو به رشد است، آنچه به‌عنوان دستاورد می‌توان از آن یاد کرد روندی است که جریان سریال‌سازی در ترکیه طی کرده است. ترکیه در مقایسه با ایران هنر- صنعتی به ‌نام سینما ندارد، اما ضعف در این زمینه را با تمرکز بر سریال‌سازی جبران کرده است. مهم‌ترین استراتژی در تولید سریال در این کشور اهمیت بیننده است. اگر مجموعه‌ای تماشاگر نداشته باشد حتی با وجود حضور ستاره‌ها ادامه نمی‌یابد. تهیه‌کنندگان در برابر خواسته بیننده مقاومت نمی‌کنند و حمایتی خارج از اراده مخاطب وجود ندارد که ادامه تولید یک سریال را تضمین کند. سریال‌سازی در ترکیه در هر شبکه و با هر تیمی که باشد یک شعار دارد و آن جذب مخاطب است؛ اتفاقی که متأسفانه سال‌هاست در تلویزیون رعایت نمی‌شود. کارگردان‌های موفق تلویزیون (حسن فتحی و رضا عطاران) براحتی جذب شبکه نمایش خانگی یا سینما شدند، موجی از کارگردان‌های درجه سه شروع کردند به ساخت آثاری بی‌کیفیت و بی‌مخاطب. برای پروژه‌هایی فصل دوم و سوم تعریف شد که جذابیتی برای تماشاگر سنتی تلویزیون هم نداشتند. اما بتازگی و پس‌از پایان پخش سریال «صفر بیست و یک» به کارگردانی جواد رضویان و پس از موج انتقادها به این مجموعه اخباری شنیده می‌شود که تولید سری دوم این سریال از دستور کار خارج شده است. این ابتدایی‌ترین حقی است که رسانه می‌تواند برای مخاطبش قائل باشد. در این روزها که بودجه نهادها و ارگان‌ها محدود است، اجازه ندادن به تولید آثار بدون بیننده مصداق صرفه‌جویی، مصرف بهینه بودجه و حتی جلوگیری از اتلاف وقت و انرژی محسوب می‌شود. جواد رضویان و سیامک انصاری بازیگران خوبی هستند اما این امتیاز، دلیلی برای ادامه مجموعه‌ای نیست که انتظارها را برآورده نکرده است. این یک اتفاق مبارک است که خیلی زودتر باید به سنت تبدیل می‌شد. آغاز یک تصمیم هوشمندانه که امید است بدون اما و اگر، ادامه یابد و همه پروژه‌ها و نام‌ها را شامل شود؛ لازم نیست ما مانند اغلب سریال‌های ترک، برای جذب تماشاگر به او باج بدهیم، در دل همین مناسبات، با همین امکانات و در چارچوب قواعد تلویزیون سریال‌های «همسران»، «مسافران»، «میوه ممنوعه»، «پایتخت»، «روزی روزگاری»، «وضعیت سفید» و... ساخته شده‌اند که هنوز تکرارشان در شبکه‌ آی‌فیلم بیننده دارد، اما انتخاب‌ها به نحوی بوده که با ضعیف شدن تیم‌های تولید سریال‌ها بیننده‌شان را از دست داده‌اند. توقف تولید مجموعه‌های بدون بیننده راهی است برای ارتقای کیفیت سریال‌ها، راهی منطقی که اگر ادامه یابد نتایج مبارکی خواهد داشت.‌