صاحب‌خبر - رعشه در جسم کودک تازه به دنیا آمده، تن سیاه شب را می‌لرزاند. اینجا چراغ زندگی خاموش است. «نرگس» به فاصله‌ای نه چندان دور، شیره هروئین را به جان می‌کشد و چمباتمه می‌زند توی خودش. در پوشش سیاهش صورتش تکیده و مهجور، دو تا چشم می‌شود؛ خیره به نوزادی که از درد ناله می‌کند. این سومین بچه نرگس است که با رنج به دنیا آمده و معلوم نیست بماند یا برود. بین خرابه‌هایی که آلونک‌های کوچک و سرد، از دل خاک بیرون آمده‌اند، اینجا پناهگاه کارتن‌خواب‌هایی شده که هر روز با فاصله کوتاهی بین مرگ و زندگی لحظات را می‌گذرانند. زندگی در خرابه‌های ارزنان یعنی همجوار شدن با زباله‌های بازیافتی و سگ‌دوزدن برای جورکردن پول یک گرم شیشه یا هروئین. اینجا نوزادانشان از بدو تولد، معتاد به دنیا می‌آیند و راهی سفری می‌شوند که از همان ابتدا امن نیست. گلرخ بچه اول نرگس، از همان موقع که بندنافش را بریده‌اند، معتاد بوده، حالا 5 سال از عمرش منتهی می‌شود به خماری و بُخوری شدن توی سرما و گرمای بیابان‌های اطراف خانه‌ها. دیوارِ کنار خرابه، هیچ ویژگی مثال زدنی ندارد اما همان‌جا بوده که گلرخ به دنیا آمده و برای ماندن به زندگی چنگ زده است. یک جرعه آتش، تولد دوباره نشئگی پدر و مادرش است و گلرخ بین تمام دودها و بوها گم می‌شود تا درد یادش برود. برای بچه 5 ساله این تنها نمای قشنگی از زندگی و آرامش بعد از طوفان درد است. تقاطعی که او و هم سن و سالانش را در بن‌بست اعتیاد گرفتار کرده است. زنان کارتن‌خواب اینجا زیاد نیستند، اگر هم باشند اکثراً شب‌ها پیدایشان می‌شود، روزها برق آفتاب و روشنایی نمی‌گذارد فضای امنی داشته باشند. بچه‌های محله سنگ‌شان می‌زنند و بزرگ‌ترها با ناسزا آن‌ها را می‌رانند. خانه گریخته‌ها، اما هیچ جایی برای ماندن ندارند. همین باعث شده که به یک هم آغوشی گرم تن بدهند تا یک شب هم که شده از سوز و نیش سرما جان به در ببرند. نوزادهای حاصله همه معتادند؛ تا جایی که به گفته مسئولان بهزیستی روزانه بین سه تا چهار نوزاد معتاد در تهران، به دنیا می‌آیند. تعدادشان البته شاید بیشتر هم باشد، تعدادی که در زیر سقف‌های پنهان به دنیا می‌آیند و در آمارها جایی ندارند. بین خانه‌های توسری خورده محله‌های پایین شهر، تعداد زنانی که اعتیاد دارند و در شکم‌شان نوزادی را می‌پرورانند، زیاد است. به گفته مددکاران بهزیستی، این بچه‌ها هیچ اشتهایی برای شیر خوردن ندارند و در روزهای اول تولد، مدام دچار لرزش‌های شدید به صورت رعشه می‌شوند که البته ممکن است این حالت تا ماه‌ها ادامه یابد. مرضیه صدری، درمان‌گر اعتیاد در این رابطه می‌گوید: مواد مخدر از جفت رد می‌شود. درواقع جنین به مواد مخدر تماس دارد و به دنیا که می‌آید دچار این سندروم می‌شود. علایم مختلفی دارد که ما این علایم را بررسی می‌کنیم. مواردی مثل گریه غیرطبیعی، خواب زیاد، لرزش، تشنج، تحریک‌پذیری، تعریق و تب، دمای پایین بدن، خمیازه‌های زیاد، گرفتگی بینی، نفس‌های تند و اسهال و استفراغ که گاهی برای این اسهال و استفراغ محبوریم سرم تجویز کنیم. شدت این علایم در نوزاد، بستگی به دوز مصرف موادمخدر توسط مادر و مدت زمان استفاده دارد. میزان شدت این علایم توسط سیستم نمره‌دهی خاصی که به «فینگان» معروف است، بررسی می‌شود و براساس نمره‌ای که نوزاد از این بررسی می‌گیرد، درمان مشخص می‌شود. اگر مادر در زمان بارداری اقدام به ترک مواد مخدر کند، علایم ترک از همان دوره جنینی شروع می‌شود. آن طور که صدری می‌گوید: همه نوزادان متولد شده از مادران معتاد، نیاز به درمان دارویی ندارند: «60 درصد از این نوزادان نیاز به دارو ندارند. با مراقبت‌های ویژه آن‌ها را ترک می‌دهیم. نور را کم می‌کنیم، پارچه‌ای دورشان می‌پیچیم و قنداق‌شان می‌کنیم. درواقع سعی می‌کینم بی‌قراریشان را کم کنیم و آرامشان کنیم. اما 40 درصد بقیه که علایم شدیدتری دارند، نیاز به دارو پیدا می‌کنند. مورفین خوراکی که به میزان خاصی به نوزاد داده می‌شود و به تدریج و روز به روز میزان آن را کم می‌کنیم تا روند ترک کامل شود. داروی دیگر فنوباربیتال است که برای درمان تشنج به کار می‌رود و در مواردی از آن استفاده می‌کنیم. در طول درمان نوزاد نباید از شیر مادر تغذیه کند، به خصوص اگر مادر هنوز مصرف کننده است. درواقع اگر بعد از مرخص شدن نوزاد از بیمارستان و ترک، مادر همچنان مصرف کننده مواد باشد و شروع به شیردهی کند، باز نوزاد معتاد خواهد شد». آن طور که پیداست نمی‌شود گفت که چقدر طول می‌کشد این نوزادان ترک کنند. همه چیز بستگی به میزان مصرف مواد مخدر توسط مادر دارد و بدن نوزاد. نوزادانی که بر اساس ماده ۱۵ و ۱۶ تحت درمان قرار می‌گیرند، ماده ۱۶ شامل مراکز دولتی و ماده ۱۵ شامل مراکز خصوصی می‌شود، اما اکثر آن‌ها قبل از اینکه تحت پوشش این ماده‌های قانونی قرار بگیرند به وسیله مادران بی‌امید و متنفر از زنده بودن یا فروخته می‌شوند یا صبح روز بعد را نمی‌بینند.∎​