شناسهٔ خبر: 44177870 - سرویس علمی-فناوری
نسخه قابل چاپ منبع: فارس | لینک خبر

سبقت گرفتن قربانیان خودکشی از جانباختگان کرونا در ژاپن

تعداد ژاپنی هایی که به دلیل خودکشی جان خود را از دست می دهند بسیار بیشتر از قربانیان خود بیماری کووید19 است، وضعیتی که احتمالا عواقب اقتصادی و اجتماعی این همه گیری به آن دامن زده است. آمارهای موقت اداره ملی پلیس نشان می دهد که تعداد خودکشی ها با افزایشی تصاعدی در چهار ماه پیاپی، تنها در ماه اکتبر به 2153 نفر افزایش یافته است.»

صاحب‌خبر -

گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: در اوایل همه گیری ویروس کرونا، دانشمندان هشدار دادند که تعطیلی های ناشی از این همه گیری می تواند عواقبی جدی برای سلامت روانی افراد داشته باشد.
در مطلبی که روز 10 آوریل از سوی انجمن پزشکی آمریکا منتشر شد، محققان خاطر نشان کرده بودند: «عواقب ثانویه ناشی از فاصله گیری اجتماعی می تواند خطر خودکشی را افزایش دهد. این وضعیت می تواند در تغییر انواع فاکتورهای خطر مرتبط با اقتصاد، روانی- اجتماعی و سلامتی نقش داشته باشد.»
این محققان به طور کلی هشدار داده بودند که انزوای اجباری می تواند به وقوع «یک توفان کامل» در میزان خودکشی ها منجر شود.
هفت ماه بعد اندک اندک شواهد جدیدی منتشر می شوند که نشان می دهند حق با این محققان بوده است. بنا به گزارش سی بی سی نیوز «تعداد ژاپنی هایی که به دلیل خودکشی جان خود را از دست می دهند بسیار بیشتر از قربانیان خود بیماری کووید19 است،  وضعیتی که احتمالا عواقب اقتصادی و اجتماعی این همه گیری به آن دامن زده است. در حالی که ژاپن همه گیری کرونای خود را بسیار بهتر از بیشتر کشورها مدیریت کرده و شمار مرگ و میرها را در سطح کشور زیر دو هزار نفر نگه داشته است، آمارهای موقت اداره ملی پلیس نشان می دهد که تعداد خودکشی ها با افزایشی تصاعدی در چهار ماه پیاپی، تنها در ماه اکتبر به 2153 نفر افزایش یافته است.»

سال ها بود که نرخ خودکشی در ژاپن روندی تنزلی داشت. اما با ورود کووید19 و مقررات سختگیرانه ای که برای جلوگیری از انتقال این ویروس طراحی شده بود، این وضعیت تغییر کرده است.
به گزارش سی بی اس نیوز 2153 نفری قربانیان خودکشی که برای ماه گذشته گزارش شده، حدود 600 نفر بیشتر از سال گذشته در همین دوره است و بیشترین سهم آن به زنان تعلق داشته که افزایشی 80 درصدی را در تعداد قربانیان خودکشی به خود اختصاص داده اند.
کاتسونوبو کاتو سخنگوی ارشد دولت با گفتن اینکه «ما باید به طور جدی با این واقعیت رو به رو شویم» افزوده است که اقدامات جدیدی برای کاستن از تعداد قربانیان احتمالی به عمل آمده است.
برخلاف ژاپن ایالات متحده هنوز ارقام ملی کشوری مربوط به خودکشی خود را منتشر نکرده است. اما شواهد روایی حاکی از این هستند که آمریکا نیز احتمالا همزمان با همه گیری کرونا با همه گیری خودکشی خود دست به گریبان باشد.
پیش از ورود ویروس کرونا، خودکشی دهمین عامل مرگ و میر در آمریکا بود که در سال های اخیر سالانه بین 42 هزار تا 49 هزار قربانی گرفته است. هر چند هنوز نمی دانیم که مجموع قربانیان خودکشی در سال 2020 در آمریکا چقدر است، ولی پیمایش های انجام شده نشان می دهند که بیشتر از نیمی از آمریکاییان می گویند آنها در طول این همه گیری که با تعطیلی های گسترده و انزوای کناره گیری اجتماعی برای مبارزه با  این ویروس همراه بود، از نظر روانی رنج کشیده اند.

در عین حال برخی از مناطق افزایش شدید در میزان خودکشی را گزارش کرده اند. از جمله این مناطق دین کانتی در ویسکانسین است که تاکنون در سال 2020 شاهد بوده که تعداد خودکشی جوانان نزدیک به دو برابر شده است، همانطور که مرکز درمانی جان مویر که یک ستاد خدمات مراقبتی در والنات کریک کالیفرنیا است، در ماه می از افزایش «بی سابقه» موارد خودکشی خبر داده بود.
دکتر مایکل دو بویسبلاک به ای بی سی گفته است: «ما هرگز شاهد آماری اینچنین در مدت زمانی به این کوتاهی نبوده ایم. منظورم این است که ما تنها ظرف چهار هفته گذشته به اندازه یک سال شاهد موارد اقدام به خودکشی بوده ایم. (این را نیز باید خاطر نشان کرد که برخی مطالعات از ثبات نسبی در نرخ های خودکشی خبر داده اند.)
ما هنوز نمی دانیم که مجموع  قربانیان خودکشی در آمریکا چقدر خواهد بود، ولی حقیقت تلخ این است که این امکان نیز کاملا وجود دارد که آمریکا نیز همچون ژاپن شاهد افزایش موارد خودکشی باشد.
همانطور که پژوهشگران در مقاله مذکور اشاره کرده اند، انزوای اجتماعی ارتباط نزدیکی با خودکشی دارد. این محققان در مقاله خود نوشته بودند: «فرضیه های پیشرو در مورد خودکشی تاکید دارند که ارتباطات اجتماعی در جلوگیری از خودکشی نقشی کلیدی دارند. افرادی که اندیشیدن به خودکشی را تجربه می کنند ممکن است فاقد ارتباطات لازم با دیگر افراد باشند و اغلب با قطع ارتباط آنها با دیگران، خطر خودکشی در آنها افزایش پیدا می کند. فکر کردن به خودکشی و رفتارهای حاکی از آن با انزوای اجتماعی و تنهایی مرتبط دانسته شده است.»
این یکی از دلایل بسیاری است که مداخلات گسترده  فاصله گیری اجتماعی را این چنین خطرناک می کند. متاسفانه ارتباط انسانی چیزی جز دسترسی به دیگران از طریق تماس های تلفنی و تماس های ویدئویی است. بعلاوه  تحقیقات زیادی وجود دارد که نشان می دهد خودکشی تنها پیامد مرگبار کشنده انزوای اجتماعی نیست.
همانطور که نیویورک تایمز در سال 2016 گزارش داده بود، انزوای اجتماعی از جهات زیادی بر سلامت انسان تاثیر معکوس دارد: «موجی از تحقیقات جدید نشان می دهند که دوری گزینی اجتماعی برای ما بد است. افرادی که ارتباط اجتماعی کمتری دارند الگوهای خواب مختل تر، سیستم های ایمنی ضعیف تر، گر گرفتن بیشتر و سطوح بالاتری از هورمون های استرس را تجربه می کنند. یک مطالعه که به تازگی انجام شده نشان داده که انزوا، خطر بیماری های قلبی را تا 29 درصد و خطر سکته قلبی را تا 32 درصد افزایش می دهد.
تجزیه و تحلیل دیگری که از مجموع 70 مطالعه و 3 میلیون و 400 هزار نفر به عمل آمده، نشان داده است که افرادی که از نظر اجتماعی منزوی هستند 30 درصد بیشتر امکان دارد که 7 سال زودتر از دیگران بمیرند و این اتفاق بیشتر از همه در میانسالی بر این افراد تاثیر گذاشته است.
تنهایی می تواند زوال شناختی را در افراد مسن تر تسریع کند و به نسبت کسانی که تعاملات اجتماعی بیشتری دارند، افراد منزوی دو برابر بیشتر احتمال دارد به مرگ زودرس دچار شوند. این تاثیرات از سنین پایین تر شروع می شوند: کودکانی که از نظر اجتماعی منزوی هستند 20 سال بعد و حتی بعد از کنترل سایر عوامل، وضعیت سلامتی بسیار ضعیف تری داشتند. تمام این مطالعات نشان می دادند که تنهایی به اندازه فاکتورهای خطر چاقی و استعمال دخانیات در مرگ زودرس نقش دارند.
سیاستگذارانی که همچنان نسبت به تعطیلی ها به عنوان راه حل اولیه در برابر ویروس کرونا پای می فشارند، این واقعیت ها را نادیده می گیرند، همانطور که ما اثرات فاجعه بار اقتصادی تعطیلی ها را نادیده گرفته بودیم.

اگرچه این پیامدهای ناخواسته بسیار جدی تر از آن هستند که نادیده گرفته شوند. تعطیلی ها می توانند هزینه های جدی بر سلامت روانی داشته باشند و ده ها میلیون نفر را به فقر مفرط برانند. در عین حال مزایای تعطیلی ها می تواند فریبنده باشد.
زمان آن است که سیاستگذاران با حقیقتی ناراحت کننده مواجه شوند: سیاست های آنها نمی تواند جان انسان ها را نجات دهد، فقط می تواند جان کسانی را با کسان دیگری معاوضه کند، همانطور که آنت دیویس اقتصاددان و جیمز هرینگان دانشمند علوم سیاسی در اوایل این همه گیری اشاره کرده بودند:
«در مواقع بحران مردم می خواهند که کسی کاری انجام دهد و نمی خواهند از تاوان های این کار چیزی بشنوند. این وضعیت زمینه مساعدی را برای روی آوردن به سیاست هایی به وجود می آورد که شعار آنها «اگر فقط جان یک نفر را نجات دهد» است. اندرو کومو فرماندار نیویورک در دفاع از سیاست های تعطیلی خود همین شعار را مطرح کرد. این شعار  در سطح کشور از شوراهای شهر تا شهرداران تا هیئت مدیره مدارس تا پلیس تا روحانیون به عنوان توجیهی برای تعطیلی ها و اعمال سیاست فاصله گیری اجتماعی شنیده شده است. افراد منطقی درک می کنند که روال کار جهان به این صورت نیست. فارغ از اینکه این تاوان ها را تایید کنیم یا نه، این تاوان ها وجود دارند.»
این یک واقعیت اقتصادی است. و با وجود امتناع بسیاری از سیاستمداران و کارشناسان در تایید این واقعیت، موضوع غم انگیز این است که به نظر می آید هرچه می گذرد این تاوان ها بدتر و بدتر می شوند.
نویسنده: جان میلتمور (Jonathan Miltimore) روزنامه نگار و از سردبیران سایت
منبع: https://b2n.ir/370142 

انتهای پیام. 

نظر شما