مصطفی فقیهی: نمی‌دانم بر این گزاره مهیب و خوف‌ناک ، خنده «باید»، یا گریه! شور و شوق، «لازم» یا پرخاش و خشم! شُکر درگاه الهی «حکماً» یا گلایه و شکایت؟! اما هر چه باشد، گویا حضرت ایشان عزم خود «راست» و قصد خود برای حضور در انتخابات ۱۴۰۰ را «ساز» کرده است.
کاری با رأی و نظر و محبوبیت آتشین جناب نوبخت نزد مردم و فاصله‌ی عمیقش با ملت ندارم که قصه‌ای پرغصه اما تکراری از اوهام و خیالی سوزناک و حزن‌انگیز است که جماعتی بی‌دغدغه و خوش‌معیشت و خسته از میز و صندلی‌های تکراری و در رویای صدرنشینی مادام‌العمر، در عین بی‌‌اعتنایی به معضلات صعب و آزاردهنده‌ی مُلک و ملت، سالیانی‌ست از این «تَخَرخُر آشکار»، خِرخِره‌ی ملت مظلوم را سخت فشرده و علی‌العجاله، قصد استخلاص از این اسارت طویل‌المدت را ندارند!
شاید باور نکنید؛ من اما در صورت تایید صلاحیت نوبخت، نگران آن خنده‌های نمکین و دو لب مبارکی هستم که در تصنعِ محض، لبخند و تبسمی نامطبوع را موجب می‌شود که ایشان در مناظره‌ها و در حاشیه‌ی دفاع تمام قامتش از عملکرد دولت فعلی ، به سیاق دوران سخنگویی ترتیب خواهد داد که علی‌الیقین، سخت روی اعصاب مردم رژه رفته و بر زخم عمیق و چرکین‌شان، نمک می‌پاشد و چه بسا، ممکن است از شدت این آرامش رویایی نوبخت و بیانات مشعشع از اوضاع گل‌و‌بلبل کشور و متقابلاً، خشم و غضب غیرقابل کنترل مردم، حداقل هزینه‌ای که سربار کشور کند، هزاران تلویزیون خُرد شده در خانه‌های ملت باشد!
جناب نوبخت! مشاوران و علاقمندان معدود و قدرت‌دوست اطراف شما در گعده‌های این شب‌هایتان، این جمله را که بر گرفته از بطن جامعه است، به شما گوشزد نخواهند کرد؛ پس بی‌شوخی ، کاملا جدی و دلسوزانه عرض می‌کنم: با کاندیداتوری خود، ناخواسته بر روی روح و روان شکننده‌ی ملت رژه رفته، خراشی سهمگین بر صورت عواطف و حساسیت‌های آنان خواهید کشید و بر آن، پای خواهید کوفت!
والله ظلم است، این ملت گناه دارد! این مردم، به دنبال مرهمی بر زخم کهنه‌ی خود هستند؛ کاندیداتوری شما، حکم نمک بر زخم ملت است! نکنید، آقای نوبخت! نکنید!
نظر شما