به گزارش خبرنگار فناوری خبرگزاری دانشجو، نشانه‌هایی وجود دارد که انسان‌ها به طور فزاینده‌ای روبات‌ها را از نظر قلبی در زندگی‌شان می‌پذیرند و در این شرایط پاندمی کرونا ترجیح می‌دهند که سوار یک تاکسی خودران شوند یا غذایشان را از یک روبات تحویل بگیرند تا یک انسان.

جولی‌شاه و لورامیجر، دو متخصص علم روباتیک MIT، معتقدند که ماشین‌ها هر چقدر که هوشمندتر و مستقل‌تر می‌شوند، بیشتر راه خود را در زندگی ما باز می‌کنند و از این رو به طراحان روباتیک توصیه می‌کنند که علاوه بر اینکه روی طراحی روبات‌ها تجدیدنظر کنند و دقت بیشتری به خرج بدهند تا آن‌ها در جامعه انسانی پذیرفته‌تر و سازگارتر شوند، باید این طراحی به نوعی باشد که جامعه نیز بتواند برای استقرار روبات‌های کارگر خود را آماده کند.

جولی‌شاه دانشیار رشته هوانوردی و فضانوردی دانشگاه MIT است. لورامیجر نیز مدیر ارشد فناوری یک شرکت سرمایه‌گذار روی خودرو‌های خودران است که از سوی شرکت‌هایی مثل هیوندای و Aptiv پشتیبانی می‌شود. این دو اخیرا کتابی را تحت عنوان «از روبات‌ها چه انتظاری خواهید داشت: آینده همکاری انسان و روبات» نوشته‌اند.

آن‌ها در کتاب‌شان شرح می‌دهند که روبات‌های آینده دیگر برای ما کار نخواهند کرد، بلکه با ما کار خواهند کرد. آن‌ها در آینده کمتر نقش ابزاری برای انجام کار‌های خاص در محیط‌های کنترل شده و برنامه‌ریزی شده خواهند داشت و بیشتر شبیه به شرکایی خواهند بود که در دنیای واقعی پیچیده‌تر و آشفته‌تر با ما تعامل و کار می‌کنند. از همین روست که یک فضای درک متقابل در آینده بین این دو ایجاد خواهد شد.

بخشی از این کتاب به طراحی سیستم‌های روباتیک اختصاص دارد که در آن توضیح می‌دهد روبات‌ها در آینده بیشتر شبیه ما فکر خواهند کرد و به این ترتیب سیگنال‌های اجتماعی بیشتری را درک و خود را سازگارتر با جامعه ما خواهند کرد. البته این بخشی از ماجراست و ما هم باید خودمان را برای حضور بیشتر آن‌ها در کنار خودمان آماده کنیم. نحوه زندگی‌مان را از مسیر‌های پیاده‌رو گرفته تا هنجار‌های اجتماعی دوباره تعریف کنیم تا روبات‌ها به طور موثرتری در دنیای ما زندگی کنند.

 

شناخت انسان‌ها

جولی‌شاه و لورامیجر شرح می‌دهند: اگر قرار باشد که روبات‌ها وارد فضا‌های عمومی ما شوند، باید درک بهتری از رفتار‌های انسانی و اجتماعی پیدا کنند تا آن‌ها هم مانند ما با خیال راحت‌تری کار کنند. به طور مثال، یک روبات تحویل بسته را در یک پیاده‌روی شلوغ در نظر بگیرید. ممکن است این روبات طوری برنامه‌ریزی شده باشد که بتواند به موانع موجود در مسیرش مانند تابلو‌های راهنمایی و رانندگی نخورد، اما اگر در حین اینکه دارد خودش را جمع‌وجور می‌کند و تعادلش را حفظ می‌کند، فنجان قهوه را روی شخصی در پیاده‌رو بریزد، چه می‌شود؟ یک رهگذر انسانی نشانه‌های اجتماعی را می‌خواند و به سمتی که مثلا کالسکه‌ای در حال حرکت است، قدم نمی‌گذارد، اما آیا یک روبات هم می‌تواند این سیگنال‌های ظریف اجتماعی را درک کند تا مناسب با آن تغییر مسیر دهد؟

این محقق معتقد است که پاسخ این سوال مثبت است. وی به عنوان رئیس گروه روبات‌های تعاملی در MIT، در حال توسعه ابزاری برای کمک به روبات‌ها برای درک و پیش‌بینی رفتار انسان‌هاست. او سعی دارد که این ابزار‌ها را برای روبات‌هایی پیاده‌سازی کند که در هر فضای عمومی مانند بیمارستان‌ها و کارخانه‌ها انسان‌ها را تشخیص می‌دهند و برای خواندن نشانه‌های اجتماعی آموزش می‌بینند تا با خیال راحت‌تری در این فضا‌های عمومی رفت‌وآمد کنند.

شهر سایبورگی
شاه و میجر در کتاب خود توصیف می‌کنند که روبات‌ها و سیستم‌های خودکار در آینده به راحتی می‌توانند انسان‌ها را درک و قدم به قدم با آن‌ها کار کنند، اما از سوی دیگر نیز باید محیط و زیرساخت‌های ما هم خود را برای ورود و حضور روبات‌ها تغییر دهد. از این رو آن‌ها شهری را متصور می‌شوند که «شهر دوستانه سایبورگ» است. این شهر برای مدیریت و هدایت روبات‌ها مهندسی شده تا نه تنها روبات‌ها و انسان‌ها کمترین خطر را برای همدیگر داشته باشند، بلکه بتوانند دوستان خوبی برای همدیگر باشند.

شاه و میجر پیشنهاد می‌دهند که در پیاده‌رو‌ها خطوطی مشابه خطوط مخصوص دوچرخه‌سواری تعبیه شود تا روبات‌ها از آن مسیر تردد داشته باشند.

آن‌ها همچنین شرح می‌دهند که روبات‌ها در فضا‌های عمومی می‌توانند به نوعی حسگر جهانی مجهز شوند که آن‌ها را قادر به دیدن و برقراری ارتباط با یکدیگر می‌کند؛ بدون در نظر گرفتن بستر نرم‌افزاری یا سازنده آن‌ها. به این ترتیب اگر روبات‌های اطراف را حس کنند، سعی می‌کنند از بعضی مناطق شلوغ دوری و از حوادث احتمالی و ازدحام جلوگیری کنند. از سوی دیگر فرستنده‌هایی برای افرادی وجود خواهد داشت که با روبات‌ها سروکار بیشتری دارند. به عنوان مثال، ماموران عبور و مرور می‌توانند از باتوم‌هایی استفاده کنند که به روبات‌های نزدیک سیگنال‌هایی ارسال می‌کند تا در هنگام عبور کودکان از خیابان‌ها آن‌ها کنار بایستند.

شاه در آخر می‌گوید: خواه آماده باشیم یا نه، روند پیش‌روی ما کاملا واضح است: روبات‌ها به پیاده‌روها، فروشگاه‌های مواد غذایی و خانه‌هایمان راه پیدا خواهند کرد و آماده شدن برای این موارد جدید در جامعه، یعنی آماده کردن زیرساخت‌های ما.