برای omide bayern

دیدن آدمی که داره رنج میکشه همیشه دردناکه. تجربه ای که تو این بیست سال با بایرنی ها داشتم این بود که در برابر زخم 99، جز همدردی کار دیگه نمیشه براشون کرد.

99 به ظاهر یه عدد سادست، ولی چه بلاهایی که به سر آدم نمیاره :))
 آدم به معنای واقعی کلمه رد میده، بیست که سال که هیچی، دویست سال هم بگذره داغش تازه میمونه. سه تا قهرمانی که هیچی، هزار تا قهرمانی هم که بیاد و بره خفت و خاریش برطرف نمیشه که نمیشه. لامصب عین خوره روح آدم رو میخوره و از بین میبره. متاسفانه تعریف عقده همینه. چیزیه که هیچوقت نمیتونه جبرانش کنی.
 تنها کاری که از دستمون برمیاد دلداری و همدردیه امید جان، هر چند این درد بی درمانه، وگرنه تو این بیست سال بالاخره یه دوا درمونی آمپولی قرصی شربتی چیزی براش پیدا میشد...
خدا صبر بده بهت :))