با سلام 

تا جایی ک امکان داره میخوام این متن کوتاه باشه بخاطر همین بدون مقدمه میرم سر اصل مطلب : 

به بهترین بازیکن های تاریخ فوتبال نگاه کنید ، همشون یک وجه اشتراک دارن ، اون وجه اشتراک این هست ک همشون توی یک نسل طلایی ملی یا باشگاهی وجود داشتن .

پله توی نسل طلایی ۵۸ تا ۷۰ ک ۶۲ رو بدون پله قهرمان شدن و توی نسل طلایی سانتوس ک یکی از بهترین تیم های باشگاهی توی قرن ۲۰ بود 

کرویف توی آژاکس و هلند رینوس میشلز بازی کرد 

پلاتینی توی فرانسه ی رویایی میشل هیدالگوی دهه ی ۸۰ و توی یووه ی رویایی تراپاتونی بود و بهترین تیم تاریخ یووه همون نسل پلاتینی و بونیک و کابرینی و شیره آ و جنتیله و زوف و ... هست 

بکن بائر توی بهترین دوران آلمان و بایرن بود 

مسی توی بهترین بارسای تاریخ 

 کریستیانو رونالدو توی منچستر رویایی فرگوسن و رئال مورینیو و آنجلوتی و زیدان 

جرج بست توی نسل طلایی منچستر 

گارینشا توی نسل طلایی برزیل 

زیدان توی فرانسه ی قدرتمند اواخر ۹۰ و اوایل قرن جدید و توی یووه ی رویایی لیپی 

فان باستن توی هلند میشلز و میلان ساکی ( خوش بحالش توی دو تیم فوق پیشرفته بود ) 

نازاریو توی نسل طلایی دهه ۹۰ برزیل 

و .... 

اگر کسی توی تاریخ فوتبال اسمش موندگار شد بخشی از اون بخاطر تیم هایی بود ک در اون بازی میکردن ولی مارادونا توی نسل طلایی هیچ تیمی نبود ؛ مارادونا هر چی داشت از خودش داشت .

معجزات مارادونا : 

مارادونا چند تا کار توی فوتبال انجام داده ک بعیده کسی بتونه اون ها رو تکرار کنه .

مارادونا با دو تیم معمولی و متوسط توی بالاترین سطح قهرمان شد ک هر دو تقریبا یک تنه بدست اومدن و اصلا شانسی نبود چون مارادونا دوباره این افتخارات رو تکرار کرد .

مارادونا سال ۸۶ توی شرایطی آرژانتین رو قهرمان کرد ک از تیم قهرمان فقط خودش توی تیم منتخب جام بود ؛ توی تمام تورنومنت های معتبر فقط یکبار همچین چیزی اتفاق افتاده و اونم جام جهانی ۸۶ بود .

مارادونا سری آ ۸۷ رو با تیمی برد ک قبل از اومدن مارادونا به زحمت شباهتی به تیم های بزرگ سری آ داشت و متوسط رو به پایین بود . 

مارادونا فصل ۸۹/۹۰ قهرمانی رو با ناپل تکرار کرد ؛ توی جام جهانی ۹۰ باز هم آرژانتین رو به فینال برد اون هم آرژانتینی ک به مراتب از ۴ سال قبل ضعیف تر بود . 

مارادونا یه جنگجو بود ، کسی بود ک به تواناییاش باور داشت و اهل عقب نشینی نبود .

توی هر دو جام ۸۶ و ۹۰ هیچ کس برای آرژانتین و مارادونا شانسی قائل نبود ولی مارادونا برعکس فکر میکرد ، به قهرمانی باور داشت و از هیچ تلاشی دریغ نکرد .

تفاوت مارادونا با بقیه این بود ک به غیرممکن ها باور داشت ...

وقتی آرژانتین داشت از رفتن به جام جهانی ۹۴ محروم میموند و امید برای صعود کم بود باسیله مارادونا رو بعد از مدت ها به تیم ملی دعوت کرد و مارادونای ۳۳ ساله با ۱۵ کیلو اضافه وزن به تیم برگشت ، یواش یواش وزن کم کرد و به آمادگی رسید ، تیم رو برد جام جهانی و آرژانتین رو برای بار دیگر مدعی قهرمانی کرد و داستانهای بعدشو خودتون میدونید 

شاید اگه ۹۴ از جام محروم نمیشد میتونستیم یک بار دیگه سناریوی ۸۶ و ۹۰ رو ببینیم ، مارادونای ۹۴ از ۹۰ هم بهتر و اماده تر بود و از همه مهم تر بازیها جایی برگذار میشد ک مثل ۹۰ همه علیه آرژانتین نبودن 

مارادونا و آرژانتین توی شرایطی به فینال ۹۰ رسیدن ک توی ایتالیا تمام بازیها برای آرژانتین سوت ممتد میزدن و بجز نیمه نهایی ک توی سن پائولی شرایط ۵۰ ۵۰ بود باقی بازیها آرژانتین انگار توی خونه ی حریفا بازی داشت مخصوصا فینال ک از همون اول شروع کردن و حتی به سرود ملی آرژانتین هم بی احترامی شد 

هیچ کس هیچ وقت نخواهد فهمید ک مارادونا بهتر است یا پله یا مسی اما یه چیز رو میدونم ک مارادونا هیچ وقت نمیتونه نفر دوم باشه ...

مارادونای ۸۶ اوج نمایش فردی یک بازیکن توی تاریخ فوتبال بود ، هست و شاید تا ابد همینجور باشه ...