اگر با دقت به عملكرد مسوولان خصوصا ستاد ملي مبارزه با كرونا نگريسته شود و فراز و فرود‌هاي 8ماه گذشته مورد موشكافي قرار گيرد يك نكته بسيار مهم و كليدي خودنمايي مي‌كند. درواقع مي‌توان گفت كه ستاد مذكور طي مدت شيوع بيماري تصميمات خوب و درستي اتخاذ كرده است ولي يك عامل مهم و استراتژيك فرو گذاشته شده و به احتمال بسيار بالا عدم موفقيت در مهار اپيدمي ناشي از همين عامل است.  سرعت ! آري به جرات و با تكيه بر نوسانات ابتلا و مرگ‌ومير ناشي از كرونا مي‌توان گفت كه ستاد مذكور از سرعت لازم در اتخاذ تدابير مورد نياز برخوردار نبوده و از ويروس كرونا معمولا عقب افتاده است. حداقل از چند ماه پيش نوع رفتار اين ويروس و دلايل افت و خيز آن براي كارشناسان مشخص شده و همواره هشدارهاي لازم را داده‌اند، ولي متاسفانه به اين هشدارها چندان توجه نشده و همواره وقتي در ميدان عمل دچار آسيب شده‌ايم، تدابير لازم با تاخير و تحصيل خسارت اتخاذ شده‌اند در حالي كه در هزينه‌هاي آن هيچ تفاوتي وجود نداشته است. به چندين نمونه بارز آن مي‌توان اشاره كرد: مثلا اولين مورد آن ضرورت استفاده همگاني از ماسك است كه تازه در مهرماه در تهران اجباري شد و چه بسا اگر به تجربه كشورهاي نسبتا موفق در اين زمينه توجه و ماه‌ها پيش با قاطعيت به اجرا گذاشته مي‌شد شاهد آثار مثبت و قابل توجهي بوديم. مورد ديگر آثار مخرب سفرها در تعطيلات است كه در مناسبت‌هاي مختلف جز خواهش از مردم و توصيه به آنها براي خودداري از آن هيچ اقدام قابل توجهي صورت نگرفت و به سادگي مشاهده شد كه پس از تعطيلي جان‌هاي بسياري از دست رفت و ابتلاها متوجه بي‌گناهان و خودداران از سفر هم شد! و تاكنون فقط يك‌بار ممنوعيت سفر اعلام شد و قاطعانه هم اعمال نشد. اما از همه مهم‌تر ماجراي فرارسيدن پاييز و سردي هواست كه به اجماع جهاني خطر را بيشتر مي‌كرد و ترديدي در آن نبود ولي متاسفانه باز هم هنگامي اقدامات و تصميمات لازم اتخاذ شد و مي‌شود كه مرگ و ميرها از 300 و ابتلاهاي روزانه از 5هزار نفر عبور كرد! اگر با تشديد محدوديت‌ها در شهريورماه به استقبال پاييز مي‌رفتيم احتمالا شاهد اين آمار حزن‌انگيز نبوديم. اما نه تنها چنين نشد كه عواقب برخي از تجمع‌ها در محرم و چند تعطيل سفرساز و برگزاري كنكور با هم گرد آمدند و حالا كه هنوز آنچنان هوا سرد نشده است...

با اوضاع ناگوار كنوني روبه‌رو شده‌ايم .
 به نظر مي‌رسد دولت به ‌واسطه فشارهاي اقتصادي و هزينه‌هاي مالي ناشي از اعمال محدوديت‌ها براقشار متوسط و ضعيف جامعه در مقابل سختگيري‌ها مقاومت مي‌كند و گاهي تا آنجا كه ممكن است برخي تصميمات را به تاخير مي‌اندازد ولي اگر نيك نظر كنيم در مجموع تعويق تصميم‌هاي ضروري نه تنها هزينه‌ها را كاهش نمي‌دهد كه استمرار شيوع و تلفات آن در سطوح بالاي كنوني خسارت‌هاي اقتصادي را هم افزايش مي‌دهد و خيري متوجه تسامح در  مقابله با  اپيدمي نيست. 
با اينكه ما همواره و در حوزه‌هاي مختلف دير مي‌كنيم و حالا هم دير شده ولي جا دارد كه بگوييم از هم‌اكنون بايد براي روزهاي بدتر آماده شويم و نياز به تصميم‌هاي ضروري از سوي ستاد مقابله با كرونا بدون ديركرد اتخاذ شوند. متاسفانه روند كنون رو به تزايد است و هيچ دليل روشني وجود ندارد كه تنور بيماري خودبه‌خود سرد شود و كارشناسان دقيقا مي‌توانند وضعيت آينده نزديك را پيش‌بيني كنند. لذا اگر قرار است به نقطه قرنطينه شهرها برسيم و محدوديت‌هاي اضطراري و تعطيلي‌هاي سراسري اعمال شود؛ اولا مقدمات لازم فراهم شود و در ثاني براي يك‌بار هم كه شده پيش از رسيدن به آمارهاي وحشتناك علاج  واقعه كنيم؛ 
چون جان انسان‌ها در ميان است، 
چون احتمال وقوع فاجعه دور از ذهن نيست، 
زيرا خسارت‌هاي اقتصادي اوج‌گيري بحران قطعا بسيار بالاست. 
نگذاريم باز هم دير شود و پس از رسيدن به آمارهاي مرگ و مير بالاي 600 نفر كه توسط برخي از صاحب‌نظران اپيدميولوژيست پيش‌بيني شده  است  سراسيمه چاره‌يابي كنيم .
براي يك‌بار هم كه شده تصميم‌گيران از كرونا سبقت بگيرند و تصميمات ضروري را قاطعانه اتخاذ كنند و همه‌جانبه  به اجرا  بگذارند .