روزنامه ایران پنجشنبه یکم آبان در ستون درنگ خود نوشت: از منظری دیگر اما اگر وظیفه مسئولان را خدمت به مردم بدانیم شاید نمکی را خوش‌شانس‌ترین وزیر بهداشت باید قلمداد کرد که هم خودش و هم مجموعه تحت ریاستش این فرصت را پیدا کرده‌اند که در خط مقدم خدمت‌رسانی ایثار کنند.
نمکی ۱۵ بهمن ۹۷ از مجلس رأی اعتماد گرفت و درست یک سال بعد کووید ۱۹ میهمان ناخوانده ایران شد. از اسفند سال ۹۸ تا حال حاضر وزارت بهداشت اعم از وزیر و مجموعه مدیران و کادر درمانی همواره در صدر اخبار رسانه‌ها و البته توجه افکار عمومی بوده‌اند. آنچنان که اشاره شد، تبعات تحریم‌های ضد انسانی و تداوم آن در شرایط همه‌گیری کرونا اگر چه انجام وظیفه یا خدمت‌رسانی مجموعه کادر درمانی کشور را دشوارتر کرد اما چه می‌شد کرد که به تعبیر سعدی «به دست آهن تفته کردن خمیر/ به از دست بر سینه پیش امیر.»
حداقل ما رسانه‌ای‌ها که هر روز اخبار مربوط به کرونا را پوشش می‌دادیم، می‌دانیم و شهادت می‌دهیم هم آقای نمکی و هم مجموعه تحت نظر ایشان بدون ادعا و مخلصانه چه روزهای سختی را سپری کرده‌اند. شهادت چندین نفر از کادر درمانی در راه انجام وظیفه و خدمت به همنوعان هم تأییدی است بر این ادعا که سربازان خط مقدم کوتاهی نکرده‌اند و اگر کم و کاستی وجود داشت یا هنوز ویروس منحوس مهار نشده، ریشه در مسائل دیگری دارد و البته که بخشی هم از آن به خود ما به عنوان شهروندان برمی‌گردد. این واقعیت‌ها را گفتیم که نقد محترمانه زیر به جناب دکتر نمکی، به حساب قدرنشناسی یا بی‌توجهی به زحمات زیر مجموعه وزارت بهداشت نباشد.
وزیر بهداشت دیروز در سخنانی بحق و منطقی به عنوان یکی از فرماندهان اصلی مبارزه با کرونا تأکید کرده که: «در هیچ کجای کشور نباید بگوییم که تخت خالی برای بیماران نداریم. خوشبختانه در تمام کشور کادر بهداشتی و درمانی به رغم همه مشکلات مثل کوه ایستاده‌اند و دارند تخت خاص بیماران کرونا اضافه می‌کنند... قول می‌دهم و رئیس جمهوری و سازمان برنامه و بودجه هم حمایت می‌کنند... تقاضای من این است که به مردم سیگنال مأیوس‌کننده بیهوده ندهید. مردم را از خطرات کرونا آگاه کنید، هوشیار کنید اما این‌گونه صحبت نکنید که ایها الناس، تخت خالی نیست و ممکن است در خیابان بمانید.»
ایشان اما یک روز قبل‌تر (سه‌شنبه) سخنانی به زبان آوردند که به نظر می‌رسد بر خلاف توصیه و تذکر دیروزشان بود که البته هم در رسانه‌های داخلی و هم خارجی خیلی بازتاب یافت. آقای نمکی روز سه‌شنبه گفته بود: «اگر اپیدمی در این مملکت جمع نشود باید ته رودخانه جنازه جمع کنیم... گفتیم جاده‌ها را ببندید چند تا را بستند؟... وقتی آمارها را می‌خوانم می‌ترسم به سیاهچاله‌ای بیفتیم که درآمدن از آن دشوار است... نمی‌توان اپیدمی را با خواهش و التماس جمع کرد... د.»
سخن روز چهارشنبه آقای وزیر با بیان ایشان در روز سه‌شنبه زمین تا آسمان تفاوت دارد. یکی تزریق امید است و قوت قلب به مردم نگران از تبعات ادامه‌دار کرونا و دیگری آیه یأس خواندن و افزودن التهاب و نگرانی بیشتر به اضطراب‌های مردم.
آقای نمکی! ما مردم چرا یک روز با بیانات شما باید قوت قلب بگیریم و به آینده امیدوار شویم و یک روز نگران شویم و زانوی ماتم بغل بگیریم؟
امروز از رهبر معظم انقلاب گرفته تا مجموعه دولت در حد بضاعت، رسانه‌ها و مردم پشت شما ایستاده‌اند و همزمان همه نیز به تنگناهای موجود اشراف دارند. با این حال این انتظار را هم دارند که به اقتضائات مدیریت در شرایط سخت اهتمام بیشتری داشته باشید. در قامت فرمانده یا یکی از فرماندهان میدان نبرد، دل سربازان و مردم را خالی نکنید.
توئیتر جای انتقال پیام یک وزیر به دیگر همکاران دولتی یا حاکمیتی خود نیست. جلسات ستاد ملی مقابله با کرونا مرتب برگزار می‌شود و شما یکی از ستون‌های اصلی این ستاد هستید. شجاعت در بیان خواسته‌ها و پیگیری مطالبات بحق‌تان را با صدای رسا آنجا اعلام کنید. به بهانه همین گلایه‌ها، تعبیرها و تفسیرهای مختلفی مطرح شده، یکی می‌نویسد وزیر خسته شده، یکی دیگر پیشنهاد می‌دهد رها کنید و استعفا دهید، دیگری تعبیر می‌کند که وزیر چشم به تحولات سیاسی آینده دارد و... و.
آقای نمکی همکاران شما در اقصی نقاط کشور با نثار جانشان این تعبیر عطار نیشابوری «گر مرد رهی میان خون باید رفت» را به منصه ظهور رسانده‌اند. شما هم اجازه ندهید این فداکاری‌ها و این راه طی شده دستخوش تعبیرها و برداشت‌های نادرست شود.
نظر شما