به گزارش سرویس ترجمه ایمنا،، صنعت آسفالت میزان کل آلودگی از کارخانجات را بین سال‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۹۹ تا ۹۷ درصد کاهش داده در حالی که تولید آن ۲۵۰ درصد افزایش می‌یابد. آلودگی کارخانجات آسفالت بسیار کم است و سازمان حفاظت محیط زیست آنها را منابع جزئی از آلودگی صنعتی می‌داند؛ در واقع مطابق آمار سازمان محیط زیست کارخانجات آسفالت منبع عمده انتشار آلودگی به حساب نمی‌آیند.

سپتامبر ۲۰۰۱ در گزارشی از شرکت مشاور Clayton Group Services‌، انتشار ترکیبات آلی فرار (VOCs) از یک کارخانه آسفالت معمولی با منابع دیگر مقایسه شده است. یافته‌ها نشان می‌دهند میزان آلاینده‌ها از این نوع در یک کارخانه آسفالت معمولی برابر لوازم گازسوز ۱۳ منزل مسکونی در طول یک سال یا یک نانوایی است که حدود دو هفته کار می‌کند!

آسفالت گرم

اختلاط گرم آسفالت (آسفالت گرم) از جمله روش‌هایی است که برای کاهش اثرات زیست محیطی در صنعت آسفالت استفاده می‌شود. به طور معمول‌، دمای روکش آسفالت در محدوده ۱۳۰ تا ۱۶۰ درجه سانتی‌گراد است. فن آوری‌های اختلاط گرم روش‌هایی را برای کاهش این دما تا ۱۰ درجه سانتی‌گراد یا کمتر، صرفه‌جویی در مصرف سوخت و کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای و سایر آلودگی‌ها ارائه می‌دهند.

کمک به ایجاد ترافیک روان با آسفالت

زمانی که ترافیک سنگین است‌، خودروها و کامیون‌ها به طور غیرضروری سوخت مصرف کرده و آلایندگی بیشتری تولید می‌کنند. یکی از راه‌های کاهش مصرف سوخت و انتشار آلودگی ایجاد حرکت روان در ترافیک است. سرعت تولید آسفالت به برنامه ریزان و مدیران این امکان را می‌دهد تا برای رفع نقاط متراکم و تنگ‌راه‌ها با سرعت و صرفه اقتصادی اقدام کنند؛ می‌توان اغلب کارها را در ساعات کم ترافیک انجام داد به طوری که رفت و آمد صبح و عصر بدون دردسر انجام شود. از آنجا که یک جاده آسفالته تازه ترمیم شده به محض فشرده سازی و خنک شدن می‌تواند برای تردد باز شود، جدا کردن خطوط جاده برای مراقبت از آسفالت نیاز نیست.

از طرف دیگر، آسفالت می‌تواند ناهمواری جاده‌ها را سریع‌، مقرون به صرفه و بدون بسته شدن طولانی مدت جاده‌ها برطرف کند. رانندگی در جاده‌های صاف باعث صرفه‌جویی در مصرف سوخت می‌شود. مطالعات در یک مسیر آزمایشی نوادا (Nevada) نشان داد که رانندگی وسایل نقلیه در جاده‌های صاف به طور متوسط ۴.۵ درصد کمتر از جاده‌های ناهموار سوخت مصرف می‌کند. پژوهش‌ها در سوئد نشان داده است که مصرف سوخت هنگام رانندگی در ناهموارترین جاده‌ها در مقایسه با رانندگی در شبکه جاده‌ای هموار آن کشور ۵ تا ۱۰ درصد تفاوت دارد.

کاهش جزایر گرمای شهری؛ روسازی آسفالت چگونه کمک می‌کند؟

اثر جزیره گرمای شهری (UHI) پدیده‌ای است که باعث می‌شود شهرها در یک روز گرم تابستان ۲ تا ۱۰ درجه سانتی‌گراد گرم‌تر از مناطق روستایی اطراف باشند. عوامل زیادی در محبوس کردن گرما در مناطق شهری مؤثر هستند. بسیاری از استراتژی‌های کاهش اثر جزیره گرمای شهری در حال بررسی است. از آنجا که راه‌ها درصد زیادی از مناطق شهری را تحت پوشش خود قرار می‌دهند و همچنین توسعه راه‌ها بیشتر از ساختمان‌ها اتفاق می‌افتد، استراتژی‌های مربوط به راه‌ها برای خنک کردن هسته شهر مورد توجه است.

بر اساس این نظریه که یک سطح روشن‌تر یا بازتابنده‌تر باعث خنک شدن محیط می‌شود، بر افزایش بازتاب بیشتر روسازی راه‌ها توجه زیادی شده است. اما با بررسی دقیق‌تر، مشاهده می‌شود که عوامل دیگری به جز رنگ و بازتابندگی از جمله ضخامت روسازی و نوع سطح مورد استفاده می‌توانند بر نحوه نگهداری‌، بازتاب و یا آزادسازی گرما از روسازی تأثیر بگذارند. چه موقع و چگونه گرما آزاد می‌شود نیز مهم است.

روسازی‌های آسفالت متخلخل در مقایسه با سایر روسازی‌ها دمای سطح در شب را کاهش می‌دهد. یک تصویر حرارتی که توسط ماهواره (ASTER) در اکتبر ۲۰۰۳ از روی فونیکس (Phoenix) گرفته شده نشان می‌دهد که یک آزادراه نفوذناپذیر که با آسفالت متخلخل (آسفالت با دانه بندی باز) دوباره روکش شده است از آزادراه‌های مجاور در شب خنک‌تر است. همچنین برای خنک سازی روسازی‌ها پارامترهای دیگری مانند وجود دیواره‌های صوتی (که گرما را حبس می‌کنند)‌، پوشش گیاهی در اطراف و ضخامت روسازی تأثیرگذار هستند. در همان تصویر ASTER‌، گرم‌ترین نقاط گرمایی در فرودگاه است‌، جایی که باندهای نفوذ ناپذیر تا ۶۰ سانتی متر ضخامت دارند.