خبرگزاری دانشجو: در دورانی که فضای مجازی در بسیاری از صنوف و اتفاقات سیاسی، فرهنگی و بیش از همه اجتماعی حرف اول را می‌زند، در ورزش هم این پدیده به معضلی برای باشگاه‌ها مبدل شده است.

طی روزها و هفته های اخیر شاهد بودیم که برخی از بازیکنان لیگ برتر به ویژه استقلال و پرسپولیس با تکیه بر محبوبیتی که نزد شبکه های اجتماعی برای خودشان بدست آورده اند باشگاه های شان را اسیر بازی خود قرار داده اند. از یکسو سرمربی نسبت به تمدید و حفظ بازیکن اصرار دارد، از سویی مردم و خیل میلیونی طرفداران هر دو باشگاه اصرار می کنند که آنها را از دست ندهند و از سوی دیگر با ارقامی از طرف بازیکنان مواجه هستند که باشگاه قادر به پرداخت آنها نیست.

بن بستی که امروز مدیران دو باشگاه سرخابی تهران در انتهای آن به دیوارش ناخن می کشند ساخته و پرداخته نبود فرهنگ لازم برای استفاده از ابزار اینترنتی مانند اینستاگرام است. در واقع هر بازیکنی که فالوور بیشتری داشته باشد یا اینستای قوی تری دارد می تواند بیشتر برای باشگاهش گربه رقصانی می کند. در حالی که مشابه این بازیکنان در جای جای فوتبال ایران به تعداد زیادی یافت می شوند و جایی برای ناز کردن چنین به ظاهر ستاره هایی باقی نمی ماند که بخواهند باشگاه های بزرگی مانند پرسپولیس و استقلال را تحت فشار بگذارند.

کاری که بعضا شاهد بودیم در این مدت شجاع خلیل زاده، بشار رسن یا علی کریمی از طریق استوری گذاشتن یا انتشار پست به آن اقدام ورزیدند. یکروز کنعانی زادگان با لایو گذاشتن در همان اینستا باشگاه استقلال را تهدید می کند و از همین طریق بدون شکایت به ای اف سی و یا کمیته انضباطی می تواند به حق و حقوق معوقه اش از چند فصل پیش برسد.

بازی با احساسات هواداران و انتشار یک متن دلبرانه برای متعصبین به رنگ آبی یا قرمز از یکسو موجب می شود گروهی نوجوان احساسی را علیه باشگاه شورانده و تجمعاتی مانند حضور هواداران هر دو تیم سرخابی مقابل مجلس شورای اسلامی را پدید بیاورند و از سویی باشگاه را در منگنه قرار می دهد که برای بازیکنی با ارزش دو تا سه میلیارد، بیش از 10 میلیارد تومان هزینه کند! تازه این مبلغ برای یک بازیکن است. مبلغی که می توان با صرف نیمی از آن در آکادمی هر دو باشگاه سونامی بازیکن ایجاد کرد.

در این بین حق عده ای از بازیکنان هم خورده می شود. آنهایی که اهل حاشیه نیستند و سرشان به کار خودشان است با تعداد فالوور به مراتب کمتر اینستایی هرگز نمی توانند خواسته به حق خودشان را بیان کنند و تنها قربانیان فصل نقل و انتقالات محسوب می شوند. کسانی که حتی جرأت نمی کنند تقاضای 20 درصد اضافه دستمزد سالیانه شان را مطرح کنند! این روزها در باشگاه پرسپولیس شاهد چنین رفتارهایی با محمد انصاری هستیم. در این حد که با یک بار گله گذاری نسبت به سطح قراردادش نسبت به دیگر بازیکنان، یحیی گل محمدی عذرش را خواسته و گفته دنبال تیم باش.

وضعیت فوتبال ایران در این عصر، مستقیماً به تعداد طرفداران بازیکنان یا سرمربیان در فضای اینستاگرام مربوط است. هر کس پرحاشیه تر و پرسروصداتر قراردادش بیشتر و محبوبیتش فراتر و هر کس بی حاشیه تر و کم سروصداتر ته صف قراردادها و دریافتی از باشگاه! در حالی که بازیکنان و ستاره های بین المللی با فالوورهای چند ده میلیونی طبق اصول حرفه ای خواستار دستمزد بیشتر شده و باشگاه های واقعا حرفه ای، در شرایطی با اعداد سرسام آور مورد نظر آنها توافق می کنند که بدانند از محل تبلیغات و یا در اختیار داشتن فلان ستاره می توانند دو تا سه برابر هزینه صرف شده برای بازیکن را بدست بیاورند نه مثل ایران که نه قانون کپی رایت رعایت می شود و نه ساز و کاری برای دریافت حق پخش تلویزیونی وجود دارد.