به گزارش مشرق، «بارتون گلمن» تحلیلگر نشریه «آتلانتیک» در یادداشتی مفصل هشدار داده است اگر نتایج شمارش آرای دو نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا نزدیک باشند، «دونالد ترامپ» رئیس جمهور فعلی آمریکا و نامزد جمهوری‌خواهان می‌تواند با ایجاد هرج‌ومرج، این نتایج را به‌نفع خود تمام کند. در این صورت چه کسی می‌تواند جلوی او را بگیرد؟ آنچه می‌خوانید بخش اول از این یادداشت است؟

در این یادداشت آمده است: «خیلی از ناظران دقیق انتخابات ریاست‌جمهوری، پژوهشگران، وکلا و استراتژیست‌های سیاسی، خود را در موقعیت دشواری از تجزیه‌وتحلیل‌های اطلاعاتی می‌بینند. با نزدیک شدن سوم نوامبر، چراغ قرمز چشمک‌زن صفحه نمایش آن‌ها به کار افتاده و هشداری را به همراه دارد که نظام سیاسی [آمریکا] نمی‌داند چگونه باید آن را هضم کند. آن‌ها نشانه‌های واضحی را می‌بینند که ما هم می‌بینیم، اما علاوه بر این چیزهای ظریفی را می‌بینند که اکثرمان قادر به دیدن آن‌ها نیستیم. چیزی خطرناک در انظار پدیدار شده است و ملت را به سوی خود می‌کشد».

بیشتر بخوانید:

درگیری حامیان و مخالفان ترامپ در پورتلند

ماجرای واگذاری قدرت در آمریکا؛ ترامپ و مخالفانش چه می‌گویند؟

گلمن می‌نویسد: «این خطر، صرفاً ایجاد تفرقه و شکاف پس از انتخابات نیست. آن‌هایی که نگران چیزی بدتر از این هستند، چنین تلاطم‌ و جنجالی را حتمی می‌دانند. همه‌گیری جهانی ویروس کرونا، رئیس دولت سهل‌انگار، سیل برگه‌های رأی پستی، نظام پستی تخریب شده، تلاش مضاعف برای سرکوب آراء و قطاری از پرونده‌های قضایی بر سر ماشین مستهلک انتخاباتی آمریکا خراب شده‌اند. هنگامی که زمان اجرای رأی‌گیری، جمع‌آوری و تأیید برگه‌های رأی برسد هرچیزی از جمله یک پیروزی قاطعانه که هیچ شکی درباره شب انتخابات باقی نگذارد، ممکن خواهد بود. در این میان حتی اگر یکی از طرفین پیشتازی قابل توجهی را به شکل زودهنگام کسب کند، جدول‌بندی و رویه قانونی مربوط به شمارش تدریجی میلیون‌ها رأی پستی و برگه‌های رأی‌دهندگان حضوری، می‌تواند خروجی نهایی را تا روزها یا هفته‌ها غیرقطعی نگه دارد».

او می‌نویسد: «اگر شانس بیاوریم، این دور پرتنش و معیوب انتخابات به موقع به نقطه توقف می‌رسد و از ضرب‌الأجل‌های قانونی در دسامبر و ژانویه عبور نمی‌کند. مقامات تصمیم خواهند گرفت که بازنده این رقابت باید باخت خود را بپذیرد. ما انتخاب خود را کرده‌ایم، انتخابی که بدون شک خالی از اشکال نخواهد بود اما به قدری شفافیت دارد که رئیس جمهور را با حکمی به سراغ کشورداری بفرستد. در این سال انتخاباتی مملو از بیماری و رکود اقتصادی و سیاست‌های فاجعه‌زده، مکانیسم‌های تصمیم‌گیری در خطر از هم پاشیدن قرار دارند. افرادی که در زمینه حقوق و رویه‌های انتخاباتی مطالعه می‌کنند، این هشدار را می‌دهند که شرایط برای نوعی از بحران قانون اساسی که ممکن است هیچ نتیجه ملموسی برای ملت نداشته باشد، مهیا است. ما هیچ پناهگاهی در برابر این فاجعه نداریم».

در ادامه این یادداشت آمده است: «"ریچارد هیسن" استاد دانشکده حقوق دانشگاه یو سی اروین و نوسنده کتاب جدید "ذوب انتخابات" می‌گوید: "درصورتی که نتایج انتخابات نزدیک به هم باشد، منازعات کش و قوس دار پس از انتخابات را در دادگاه‌ها و خیابان‌ها شاهد خواهیم بود. این نوع از ذوب انتخاباتی که ممکن است شاهد باشیم بسیار بدتر از انتخابات سال ۲۰۰۰ و رقابت بین بوش و گور خواهد بود"».

گلمن می‌افزاید: «بسیاری از افراد از جمله "جو بایدن" نامزد حزب دموکرات درک درستی از ماهیت این تهدید ندارند. آن‌ها این تهدید را به‌صورت این نگرانی می‌بینند که ممکن است ترامپ در صورت باخت اتاق بیضی کاخ سفید را ترک نکند. جمع‌بندی این افراد این است که در آن زمان بایدن اختیار کافی دارد تا او را از طریق سیلی از مأموران به بیرون از کاخ سفید راهنمایی کند. اما بدترین حالت ممکن این نیست که ترامپ نتیجه انتخابات را نپذیرد بلکه این است که از قدرت خود برای ممانعت از رسیدن به نتیجه‌ای قطعی علیه او استفاده کند. اگر ترامپ خویشتن‌داری به خرج ندهد و اگر متحدان جمهوری‌خواهش نقشی که او می‌خواهد ایفا کنند، می‌تواند در آرای الکترال و سپس در داخل کنگره مانع از به ثمر رسیدن پیروزی بایدن شود. او می‌تواند مانع از این شود که اجماعی درخصوص اینکه اصلاً نتیجه‌ای برای انتخابات معین شود یا خیر، ایجاد شود. او می‌تواند با حفظ این عدم قطعیت‌ها در قدرت باقی بماند».

در این یادداشت آمده است: «تیم قانونی ایالتی و ملی ترامپ در حال حاضر در حال کار بر روی مانورهای بعد از انتخابات هستند تا بتوانند نتایج شمارش آراء در ایالت‌های کلیدی را دور بزنند. ابهامات موجود در قانون اساسی و لایحه آرای الکترال این امکان را به وجود می‌آورد که اختلافات را به روز تحلیف بکشاند و ملت را به لبه پرتگاه بکشاند. طبق بند دوازدهم قانون اساسی، دوره ریاست جمهوری ۲۰ ژانویه به اتمام می‌رسد و ممکن است سر و کله دو نفر برای ادای سوگند ریاست جمهوری پیدا شود که یکی از آن‌ها با تمام ابزارها و در دست داشتن قدرت ریاست جمهوری ظاهر خواهد شد».

در ادامه آمده است: «"جولیان زِلیزِر" استاد دانشگاه پرینستون در این باره می‌گوید: "ما به هیچ وجه برای چنین چیزی آمادگی نداریم. درباره‌اش حرف می‌زنیم، برخی نگران آن هستیم و تصور می‌کنیم که چگونه خواهد بود. اما عده کمی در این خصوص پاسخ‌هایی واقعی دارند که اگر ماشین دموکراسی برای ممانعت از یافتن راه حل قانونی برای انتخابات مورد استفاده قرار گرفت چه باید کرد". همچنین لورنس داگلاس پژوهشگر حقوق می‌گوید: "قانون اساسی ما انتقال مسالمت‌آمیز قدرت را تضمین نمی‌کند بلکه آن را یک پیش فرض می‌داند". به گفته او، دوره گذار و موقت میان انتخابات و سوگند رئیس جمهور جدید می‌تواند بستر "طوفانی عالی" برای برعکس کردن اوضاع باشد. ما نمی‌توانیم به این طوفان پشت کنیم بلکه سوم نوامبر به میان آن کشیده می‌شویم».

گلمن می‌نویسد: «بگذارید بر سر یک چیز مخالفت نداشته باشیم؛ اینکه ترامپ ممکن است پیروز شود یا ببازد اما هرگز تحت هیچ شرایطی، چه در خلال دوره انتقال قدرت و چه بعد از آن قدرت را واگذار نمی‌کند. حتی اگر در نهایت با خالی کردن دفتر ریاست جمهوری کنار بیاید، از بیرون و تا نفس دارد خواهد گفت تقلب رخ داده و بر آن اصرار خواهد کرد. پایبندی بی چون و چرای ترامپ بر این موضع مهمترین واقعیت درخصوص دوره گذار بین دو دولت خواهد بود و اقداماتی که در برهه انجام می‌گیرد از ابتدا تا انتها، تغییر شکل خواهند داد. تا کنون هرگز چیزی شبیه به این را تجربه نکرده‌ایم».

وی می‌افزاید: «ممکن است در این زمینه تردید داشته باشید اما حقیقت این است که اگر ترامپ ببازد، شکست خود را انکار خواهد کرد. رفتار ترامپ و اعلام نیت او این است که هیچ جایی برای این فرض نگذارد که اگر آراء علیه او بود خواست عمومی را می‌پذیرد. او برای اخلال در رویدادها، حفظ برتری، طفره رفتن از پاسخگویی و التیام غرور لطمه دیده‌اش دروغ می‌گوید و انتخابات بستری عالی برای تمام این انگیزه‌ها را ایجاد می‌کند. انجام آسیب شناسی می‌تواند قوی‌ترین تأثیر بر روی تصمیمات ترامپ در دوره گذار انتخاباتی را نشان دهد. بحث‌هایی قوی که برخی از آن‌ها در این نشریه چاپ شده‌اند، بیان می‌دارند که ترامپ دارای علائم اختلال روانی و خودشیفتگی است. هرکدام از این دو، از لحاظ پزشکی می‌توانند موجب شوند او در پذیرش شکست ناتوان باشد».

در این یادداشت آمده است:‌ «هم در این کارزار انتخاباتی و هم در انتخابات قبلی مستقیماً از ترامپ پرسیده شد آیا نتیجه انتخابات را خواهد پذیرفت و او گزینه‌های پیش روی خود را باز گذاشته است. هنگامی که زمانش فرا برسد او چه تصمیمی خواهد گرفت؟ او در کازرار انتخاباتی سال ۲۰۱۶ خود در اوهایو به این سوال پاسخ داده است: "خانم‌ها و آقایان، امروز می‌خواهم مطلب مهمی را اعلام کنم. به همه رأی دهندگان و حامیان و به همه مردم آمریکا قول می‌دهم که نتیجه انتخابات را بپذیرم... اگر... پیروز شوم!". ترامپ پس از گفتن این سخنان لبخند کش‌داری زد. حتی در انتخابات سال ۲۰۱۶ نیز نتیجه شمارش آرای عمومی را نپذیرفت و مدعی شد چیزی حدود سه میلیون مهاجر غیرقانونی به هیلاری کلینتون رأی داده‌اند».

گلمن در ادامه با اشاره به رسم حاکم در آمریکا درخصوص اعلام شکست نامزد بازنده و تشکر او از حامیانش پرداخته و می‌نویسد: «در مواقع جنگ، این اعطای قدرت، اختیاری است و طرف پیروز می‌تواند با استفاده از ابزار قدرت، آنچه را که بازنده از اعطایش سر باز می‌زند، بستاند. انتخابات سال ۲۰۰۰ را در نظر بگیرید که در آن ال گور از اعطای قدرت صرف نظر کرده و برای بازشماری آرای فلوریدا جنگید تا اینکه دیوان عالی این روند را متوقف کرد. اغلب گفته می‌شود دیوان عالی ۵ به ۴ به آن رأی داد اما این حرف کاملاً درست نیست. دیوان عالی روز ۱۲ دسامبر و ۶ روز پیش از جمع‌بندی آرای الکترال و هفته‌ها قبل از تأیید نتایج از سوی کنگره حکم خود را صادر کرد. با اینکه شمارش آراء در فلوریدا متوقف شده بود، ال گور به لحاظ قانونی می‌توانست به مبارزه‌اش ادامه دهد و برخی مشاورانش نیز همین توصیه را داشتند. اگر او اختلافاتش را به کنگره می‌کشاند می‌توانست در مجلس سنا دست بالا را داشته باشد».

او در ادامه می‌نویسد: «تا ۱۳ دسامبر، فردای روز صدور حکم دیوان که ال گور برای سخنرانی در انظار حاضر شد، این رقابت به طور واقعی خاتمه نیافته بود. ال گور دستانش را پایین آورد و گفت: "قطعیت نتایج را که دوشنبه هفته آینده با آرای الکترال به تصویب می‌رسد، خواهم پذیرفت و امشب به خاطر حفظ اتحاد و قدرت دموکراسی، اعطای قدرت را می‌پذیرم". اکنون اگر بایدن در آرای الکترال پیروز شود اما ترامپ از واگذار کردن قدرت امتناع کند هیچ سابقه یا رویه‌ای برای رسیدگی به آن نداشته و باید آن را ایجاد کنیم».