محسن امیریوسفی در گفت‌وگو با آنا گفت: «من فکر می کنم هر دولتی که بعد از انقلاب آغاز به کار کرده یک تاثیر خوب یا بد روی سینمای ایران گذاشته که توقع می‌رود دولت تدبیر و امید هم همین‌گونه باشد اما تأثیر مثبت بگذارد.»

وی افزود: «به عنوان مثال از تأثیرات دهه ۶۰، سینمای دفاع مقدس و بخش بین‌الملل سینمای ایران بود که شرایط بهتری نسبت به الان داشت. در آن دوره با حمایت‌های غیرمستقیم حداقل از طرف دولت چوبی لای چرخ این سینما گذاشته نمی‌شد. در دوران سازندگی هم شرایطی به وجود آورد که ستاره‌های زیادی در حوزه بازیگری وارد سینما شدند. دد دولت اصلاحات فضای سیاسی فیلم‌ها کمی بازتر شد و موضوعات جدیدی در فیلم‌ها مطرح شد. دولت آقای احمدی‌نژاد هم هر کاری که دوست داشت انجام داد که همگی شاهد آن بودیم و تاثیراتش را هم می‌‌بینیم.»

وی اظهار کرد: «به نظر من دولت تدبیر و امید متاسفانه تا الان که نیمی از مسیر خودش را طی کرده، کار خاصی در این زمینه انجام نداده و نهایتا یک سینمایی به وجود آمده که به شکلی کابوس‌گونه است. سینمای منفعلی که در آن همه نگران شماری از اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس و خبرگزاری‌های تندرو هستند ولی من فکر می‌کنم که نه کمیسیون فرهنگی مجلس و نه خبرگزاری‌های تندرو این‌قدر ترسناک و وحشتناک نیستند.»

امیریوسفی ادامه داد: «این روزها شرایطی به وجود آمده است که انگار همه نگرانند که چه می‌شود در حالی که به نظر من کلمه اعتدال خودش باید به اندازه کافی آرامش‌بخش باشد و سینمای امنی به وجود آورد که در عین حال با قدرت جلو برود، اما در سینمای دولت تدبیر و امید تا به حال که نیمی از راه را رفته است، اتفاقی نیفتاده که البته این هم خوب است و هم بد.»

وی بیان کرد: «خوب است از این لحاظ که دولت کمترین دخالت را در سینما داشته و بد است به این دلیل که وقتی دولت نیاید کسان دیگری می‌آیند و به همین دلیل به عنوان نمونه می‌بینیم که بخشی از کمیسیون فرهنگی مجلس و خبرگزاری‌های تندرو جایی را دارند پر می‌کنند که دولت خالی گذاشته و منفعل شده است.»

کارگردان فیلم «آشغال‌های دوست داشتنی» در ادامه با اشاره به فیلم‌های توقیفی عنوان کرد: «در مورد فیلم‌های توقیفی هم همین‌طور است. وقتی دولت یک حفره‌ای در حوزه مدیریت خودش به وجود می‌آورد و جایش را پر نمی‌کند، متاسفانه آن حفره با سینماگران پر نمی‌شود بلکه تندروها آن را پر می‌کنند و سلیقه وسط می‌آید.»

وی ادامه داد: «در این شرایط است که یک فیلم می‌تواند هم فیلم استراتژیک نظام باشد و هم به راحتی می‌تواند ضد نظام تلقی شود و در این میان هیچ کس به این موضوع فکر نمی‌کند که بالاخره این فیلم یک مجوزی داشته و قانونی جلو رفته است و اتفاقات عجیب و غریبی می‌افتد که در نهایت موجب می‌شود به این نتیجه برسیم که کاش این فیلم به صورت زیرزمینی و با خیال راحت بدون اینکه این قدر وقت و انرژی صرف شود، ساخته می‌شد.»

وی همچنین در مورد فیلم «آشغال‌های دوست داشتنی» تصریح کرد: «مسئله این است که ما علاوه بر پروانه ساخت، در ابتدا یک مشارکت با بنیاد سینمایی فارابی هم داشتیم که البته بعدا لغو شد و در حال حاضر مالک صددرصد فیلم خودم هستم. برای ساخت این فیلم ما یک سال و نیم درگیر پروانه ساخت بودیم و تمامی مراحل قانونی را طی کردیم. بعد از آن هم فارابی به میان آمد؛ یعنی نظارت به صورت ده چندان وجود داشته است، ولی در نهایت پس از گذراندن تمام این مراحل شرایط به گونه‌ای شده که حتی یک سانس نمایش هم به این فیلم داده نشده است.»

امیریوسفی افزود: «فیلم‌هایی مثل «خانه پدری»، «قصه‌ها» و «عصبانی نیستم» لااقل در جشنواره سال قبل دیده شدند، اما برای «آشغال‌های دوست داشتنی»شرایط حتی یک اکران هم فراهم نشد و بی‌دلیل فیلم را تبدیل به یک تابوی بزرگ کردند که حتی خودشان هم دیگر نمی‌توانند کاری برایش انجام دهند و تبعاتش را قبول کنند.»

وی ادامه داد: «به هر حال این فیلم باید دیده شود و کسی نمی‌تواند جلویش را بگیرد زیرا قانونی ساخته شده است مگر اینکه کسی بخواهد فراتر از قانون پیش برود که در آن صورت هر چیزی امکان‌پذیر است ولی این فیلم در حوزه قانونی می‌تواند نمایش داده شود و هیچ مشکلی ندارد.»