سمانه یوسفی هنرمند طراح در گفتگو با خبرنگار هنرهای تجسمی صبا درباره نمایشگاه جدید خود با عنوان «دهلیز» که از ۲۸ شهریور در گالری والی گشایش یافته است، توضیح داد: ایده اولیه کار از مردم و زنهای داخل مترو گرفته شده است که با چشمانی بسته به موسیقی گوش میدادند. این موضوع برایم جذاب و مانند سوالی بود که باید جوابش را پیدا میکردم و به این شکل نبود که تنها به یک موضوع فکر کنم و بعد کار طراحی را شروع کنم؛ در اصل با شروع این مجموعه و در حین کار کردن معنی و موضوع برایم پیدا شد.
این هنرمند درباره سبک و تکنیک کارهای خود بیان کرد: من نقاشی هستم که به نوعی از دنیای بیرون تغذیه میکنم و دوست دارم عناصر واقعی را به طوری که برایم ملموس باشند در دنیای غیرواقعی کنار هم بگذارم. تمام این کارها برایم جذاب و مانند این است که همه چیز معنی جدید به خود میگیرد.
وی افزود: ابزار کارهای من مداد است. همچنین من ذره ذره کارها را انجام میدهم و برایم مانند ظاهر کردن عکسی از یک اتفاق است و البته این تکنیک نیز نوعی تراپی برای من بوده است.
یوسفی درباره اینکه چرا عنوان این نمایشگاه را «دهلیز» گذاشته است، گفت: شروع و شکلگیری پروژه به شکلی بود که حس میکردم زنها در یک اتاق تاریک که چهار طرف آن را دیوارهای بلند است، قرار گرفتهاند و وقتی نور را وارد کارها کردم، آنجا را به وسعت بینهایت و جایی در ابدیت دیدم. دهلیز جایی بیانتها و تاریک است اما با نوری از دوردستها روشن میشود و این شعر شاملو را در ارتباط با آن همیشه دوست داشتم: «هرگز شب را باور نکردم چرا که در فراسوی دهلیزش به امید دریچهای دل بسته بودم».
این طراح درباره اینکه خلق این مجموعه چقدر طول کشیده است، اظهار کرد: این مجموعه را از سال ۹۴ شروع کردم و یک سال طول کشید تا به جای مشخصی برسد و بعد آن به اتود و کلاژ تصاویر مشغول شدم. همچنین هر چندوقت یک بار از کارها فاصله میگرفتم و مشغول به انجام کارهای دیگر میشدم چراکه این فاصله باعث میشد چیزهای جدیدی در آن کشف کنم که البته اجرای این آثار زمانبر بوده است و گاهی به ۱ هفته تا ۱۰ روز یا ۱ ماه طول میکشیده است.
یوسفی در پایان درباره کارهای جدید خود عنوان کرد: اینکه بخواهم کاری را شروع کنم به این شکل است که به سمت چیزی که دوست دارم، میروم و اینطور نیست که از قبل بدانم چه چیز را میخواهم بکشم و در حال حاضر برایم وقت فاصله گرفتن از این مجموعه است زیرا میخواهم به سراغ یادگیری و دیدن طبیعت بروم تا بفهمم چه چیز برابم جذاب است و زمانی که این اتفاق بیفتد، معنی و موضوع کار جدید هم شکل میگیرد. همچنین من همیشه دوست داشتهام که نقاش فیگوراتیو باشم.
«دهلیز» چهارمین نمایشگاه انفرادی سمانه یوسفی است که سه نمایشگاه قبلی در زمان دانشجویی او برگزار شدهاند و به گفته وی، این نمایشگاه اولین نمایشگاه جدی برای اوست. در نمایشگاه «دهلیز» ۱۵ اثر به نمایش در آمده است که ۴تای آن چاپ روی فلز و ۳ کار نیز کلاژ و اکریلیک است. این هنرمند در حدود ۲۰ نمایشگاه گروهی نیز حضور داشته است.
در بیانیه این نمایشگاه آمده است: «میتوانم تصور کنم که این بار هم به سکوت میگذرد، باز هم نگاه بیسرانجام و کلام بیهوده! وانمود میکنم هیچ اتفاقی نیفتاده است. چه قدر گفتنش برایم سخت است؛ هربار و هربار این داستان تکراری! تکرار میشود. دست و پا که بزنی هیچ چیز بهتر نمیشود، تنها زندگی چون برهوت پیش چشمانت عریان میشود. باز با دستانی خالی برخواهم گشت. چشمانم را میبندم، به دستانم اجازه میدهم تا ببینند. دستانم نور را حس میکنند، باور میکنند، آنها به نور دهلیز ایمان دارند.»
نمایشگاه «دهلیز» از تاریخ ۲۸ شهریور تا ۸ مهرماه در گالری والی به نشانی تهران، میدان ونک، خیابان شهید خدامی، پلاک ۷۲ آماده بازدید علاقهمندان است.
سبا جهانگیری
انتهای پیام/
نظر شما