به گزارش راهبرد معاصر؛ دولت تدبیر و امید در سیاست های اقتصادی موفق نبود و نخواهد بود و حرکت های عجولانه و شتابزده ای که بعد از این در یک سال پایانی دولت انجام می شود برای جبران اشتباهاتی است که طی سال های گذشته انجام شده است. دولت امتیاز هسته ای ایران را به غرب داد و چیزی در قبال آن نگرفت. من امیدی ندارم این دولت بتواند کاری از پیش ببرد. ولی شاید این نگاه بسیار بدبینانه باشد. اما ادامه پیدا کردن این وضعیت نیز ما را از نظر اجتماعی با مسائل و مشکلات و دشواری های زیادی روبرو خواهد کرد. اولین نکته، متاسفانه سال هاست مزد و حقوق متناسب با تورم افزایش پیدا نکرده است. از زمانی که آقای رفسنجانی سیاست اقتصادی تعدیل را پیاده کرده است مزد و حقوق طبق این برنامه تثبیت شده ولی این روش برای شرایطی مناسب است که تورمی وجود نداشته باشد. تورم در زمان شخص ایشان بالای 70% بود و به یکباره قدرت خرید بسیاری از اقشار پایین آمد و این مساله در اقتصاد تثبیت شد.

تمامی روسای جمهور نیز این کار را تکرار کردند ولی این وضعیت در دولت آقای روحانی به اوج خود رسید. این خط در تمام دولت ها دیده می شد. در چنین فضایی مرتبا به اشکال مختلف وعده هایی داده می شود که عملا قابل انجام نیستند. امکان ندارد که بگوییم آقای روحانی و تیم ایشان اطلاعی از مسائل و مشکلات نداشتند همین مساله که کار به اینجا رسیده است و قرارداد با چین و روسیه مطرح می شود. محل سوال است که چرا تا امروز کاری نشده بود؟ ولی اقداماتی که امروز انجام می شود در فضای اقتصادی تاثیر چندانی نخواهد داشت. به عقیده من، این طیف چه به حرف هایی که می زند توجه کند و چه توجهی نداشته باشد باید اقدامی شود تا قربانیان اطلاع پیدا کنند و دوست و دشمن را تشخیص بدهند و متحد شوند مثل کارهایی که اتحادیه ها در سایر کشورها انجام می دهند. در چنین وضعیتی فشار زیادی به مردم و کارگران بازنشسته ها وارد می شود. ادامه داشتن این وضعیت می تواند موجب شود که اعتراضاتی نظیر اعتراضات آبان ماه شکل بگیرد و داعشیانی که برای حرکت های خشن و اغتشاش تربیت شده اند وارد میدان شوند. باید به این فکر کرد که اگر مردم به دلیل شدت فشارهای اقتصادی مصلحت ها را ندیده بگیرند و با این طیف همراهی کنند وضعیت به چه صورتی خواهد شد؟

تمام اتفاقات به نوعی برنامه ریزی برای حرکتی است که در سه دهه گذشته رخ نداده و این حرکت ها از جمله بورس برای جبران مشکلاتی از جمله بودجه است. درحالیکه این کسری بودجه باید از طریق اخذ مالیات از گروه های پردرآمد تامین شود. متاسفانه در این شرایط تورم ایجاد می شود و مردم فقیرتر می شوند. همین وضعیت را مساله سهام عدالت نیز دیده شد چطور ممکن است شرکت هایی که تماما ورشکسته هستند و سودآوری ندارند در این بورس عرضه می شوند. در حقیقت از طریق این خرید و فروش عده بسیاری فکر می کنند سودآوری وجود دارد و این سود ادامه خواهد داشت از این رو وضعیت به شکلی درآمده که در شستا می بینیم و همه به این سمت می روند. این وضعیت تا چه زمانی ادامه پیدا خواهد کرد؟ قطعا تا زمانی که خودشان بخواهند! و در مرحله ای که می بینند ادامه ممکن نیست و نمی شود سهام خود را با قیمتی بالا می فروشند و این وضعیت کاملا در اقتصاد شناخته شده است ولی مسئولین ما نمی خواهند جهادی عمل کنند. دلیل عدم اعتقاد به اقتصاد مقاومتی و استقلال اقتصادی است. مردم صاحب این کشور و انقلاب هستند ولی مسئولین به این وضعیت اعتقاد ندارند. امروز وضعیتی دنبال می شود که به فقر و گرسنگی مردم و حرکت توده ها در خیابان ها خواهد انجامید و شرایطی به وجود می آید که مورد نظر غرب است. همانطور که در صحنه سازی های برجام دیدیم که کار چطور جلو رفت و طرحی کاملا بی نتیجه به تصویب رسید. قرارداد بسته شد و صنعت هسته ای تعطیل شد. چنین مواردی باز هم می تواند تکرار شود. مردم ما همچنان در فقر زندگی می کنند. کسانی که در این مسیر سیاست ورزی می کنند و در این خط هستند خواسته یا ناخواسته سیاست های آمریکایی ها را پیش می برند. تا مردم را از نظام عصبانی کنند و اعتماد مردم کم شود. مسئولین ما به درونی کردن اقتصاد اعتقادی ندارند.