قبل از شروع هرچیزی باید بگم اسپم در این پست ممنوعه! ما اومدیم تو پست قبل یه شکری خوردیم و ماستی به دهن گرفتیم گفتیم اسپم آزاده. نمیدونستیم عین یه ایل اسپم ندیده حمله می‌کنید کلهم اسپم‌هاتون رو یه جا رو سرمون خالی می‌کنید. اصن از این داستان گذشته چه معنی داره عین ندید پدید‌ها اسپم بدید؟! حالا اگه اهل اسپم دادن نبودین یه چیزی. ولی من و شما خودمون تو این قضیه دست داریم. خود من و شما زیر پست‌های مربوط به بازی‌های ایرانی تبلیغات لوله پولیکا می‌کنیم! بعد تا با یه پست جدید آشنا میشیم میایم به این شکل همه چی رو به هم میریزیم! ای بابا… از شما بعیده. ما باید یه کم فرهنگ داشته باشیم. یه کم باید موازین رو رعایت کنیم. این چه حرکتی بود؟ دیگه شما اون دسته از گیمر‌های آماتوری نیستین که اوج گیمر بودنتون تو انگری بردز و بازی‌های مهیج بریک گیم خلاصه شه که! یه کم باید شخصیتمون رو حفظ کنیم. همین کارارو کردیم که بعضیا اومدن اعتراض کردن که این چه طرزه نوشتنه! چرا طنز؟ چرا باید بخندیم؟! چرا باید فلان و بهمان از این حرفا دیگه! یه کم سعی کنیم طنزامون سنگین باشه. وزین باشه. آفرین به شما…

حالا دیگه کم کم از منظر ناظم و دانش آموز و فضای مدرسه خارج بشیم. البته این به این معنی نیست که اسپم آزاده. رسول خردمندی عین شیر مواظبه تا ببینه کی اسپم میده دستشو قطع کنه! دیگه گفتیم اشد مجازات رو دخیل کنیم شاید شما با سرعت کمتری اسپم دادین. ماشالا هزار ماشالا تو زرشک‌نامه‌ی قبلی دمتون گرم خیلی قوی ظاهر شدین. بعضیا به سرعت نور اسپم میدادن. حالا نشد همه‌ی نظرات رو بخونم. اما خب جالب بودن دیگه.

اول یه نگاهی بکنیم به این قضیه مضحکی که شما می‌خواستین بنده رو هویت شناسی کنید. آقا اصلا این کار درستی نیست. به قول یکی از دوستان که اسمش یادم نیست، گفت که این هویت ناشناخته بمونه اصن بهتره. جذابیت داستان هم میره بالا. حالا یه عده اومدن بنده رو شناسایی کردن و درست هم حدس زدن. من هادی جوربنیان هستم که با ظاهر دانیال نوروزی در نقش رسول خردمندی ایفای نقش می‌کنم و به اسم آقای زرشک مشغول به کار هستم. خوبت شد؟! دیگه گفتم کی‌ هستم که نگردی دنبال نویسنده! حالا ما اومدیم یه نبوغی به خرج بدیم اینه رسمش؟!

از این مزخرفات بگذریم. یه عده اومدن گفتن که اون قضیه‌ی شعر چیه… ببینید دوستان لازمه که یه توضیحی در این باره بدم. ما در نوشتن مطالبمون، از یه سری نکات پیروی می‌کنیم. به عنوان مثال متنایی که دانیال نوروزی بر روی سایت می‌ذاره، با یک ملودی خاصی از ترانه‌ای تنظیم شده. یعنی شما اگه دقت داشته باشین که مطمئنا قبل از این نداشتین، اگه واژه‌های اول هر سطر از نوشته‌های دانیال نوروزی رو در کنار هم بذارید و اون رو از وسط به طرفین بخونید، به یه ترانه‌ی خاص دست پیدا می‌کنید. این قضیه باعث میشه که ما یه اسم رمزی مثل بارکد برای نوشته‌هامون داشته باشیم. از اونجایی که این مطلب طنزه و گفتیم که تفکر برای رعایت این موضوع سخت، دیگه تصمیم گرفتیم اسم رمز رو به صورت مستقیم بنویسیم. که البته تو این اسامی رمز، داستان‌هایی نهفته‌است که امیدوارم از ذهن پر تلاش شما عزیزان دور نمونه.

در هفته‌ای که گذشت، تیم گیمفا تشریف برد و در نمایشگاه بازی‌های رایانه‌ای شرکت کرد. یه غرفه هم دادن بهمون. ما هم یه دوربین بردیم و زرت و زرت از این ور اونور عکس انداختیم. شب و روز تلاش کردیم. روز و شب تلاش کردیم. از صبح تا شب تلاش بی وقفه. از شب تا صبح تلاش بی‌انتها. از دیدن شما عزیزان بسیار لذت بردیم. اون لحظه‌ای که دانیال نوروزی مردم رو میدید که دورش جمع می‌شدن و می‌گفتن: واو… شما همون دنیل معروف هستید و اون لحظه‌ای که اشک تو چشمای حامد افرومند جمع میشد و مدام فقط از یه صحنه عکس می‌گرفت… یعنی یه صحنه‌ها فقط! یعنی شونصد باری از بخش منتخب عکس انداخت. به هر حال طراحی خودش بود گفت یه حالی بهش بدیم دیگه…

داری به چی فکر می‌کنی؟ آره آره… داری به این فکر می‌کنی که شاید من حامد افرومند باشم… یعنی سردبیر و طراح مجله… یعنی اونقدر بیکار که بشینم هر هفته زرشک نامه بنویسم و آخرشم شما بیاین این پایین فحش و بد و بیراه بدین بهم که چی؟

ولی آره… حامد افرومند هستم. سردبیرمجله‌ی گیمفا پلاس. و البته طراح.

خب…

اجازه بدید که درباره‌ی موضوع اصلی امروز شروع به نطق کنم. نطق امروز ما درباره‌ی حمایت از بازی‌های ایرانیه. بله… ما می‌خوایم واکنش‌های شما رو نسبت به بازی‌های ایرانی و واکنش بازی‌های ایرانی نسبت به شما رو زیر ذره بین ببریم.

به هر حال این روزا بازار ساخت بازی‌های ایرانی گرمه. یعنی بازیساز‌های ایرانی شروع کردن به ساخت بازی.

یادمه یه دورانی آهنگساز و خواننده کم پیدا می‌شد. بعد با ظهور برنامه‌هایی مثل FL Studio‌ دیگه کم کم رفتیم به سمتی که تعداد خواننده‌ها از شنونده‌ها بیشتر شد.

این روزا هم موتور Unity انگار می‌خواد همچین نقشی رو بازی کنه.

حالا داریم حاشیه میریم. ولی باور کنید یک بچه‌ی نه ساله تو زیر زمین خونه شون، با استفاده از Unity‌ یه بازی ساخت،‌ که توش می‌شد پرواز کرد! حالا همه به امید اینکه Unity  نقش FL Studio‌ رو بازی نکنه صلوات…

اما حالا از حاشیه فاصله بگیریم. برسیم به نکته‌ی مورد بحث. یعنی واکنش شما نسبت به بازی‌های ایرانی.

به عنوان مثال، ما فکر می‌کنیم که بازی جدید ساخت کشور به اسم «اصغر یه تکون، اصغر دو تکون» برای Xbox 360‌ و PS3 عرضه شده.

در این بازی شما در نقش اصغر خواهید بود که باید با نواخته شدن آهنگ‌های کوچه بازاری چشم‌هایتان را تکان دهید. بله… دقت کنید… فقط چشم‌هایتان…

حالا چرا فقط چشم؟ خوب دیگه مجوز نمیدادن به این بازی اگه قرار بود شما کمرتون رو تکون بدید که… یه کم منطقی باشید…

بازی «اصغر یه تکون، اصغر دو تکون» ساخت داخل کشوره و با موتور قدرتمند Cryengine 16 ساخته میشه. فرض کنید دانیال نوروزی میاد و اولین ترینر از بازی رو روی سایت قرار میده.

واکنش شما به گونه‌های زیر متفاوته:

آرمیتا کرافت:

(شکلک غم) (شکلک انگشت شست به سمت پایین) (شکلک غم) ایران کی می‌خواد تو ساخت بازی‌ها پیشرفت کنه؟! (شکلک قلب‌ از وسط به دو نیم تقسیم شده)

ازگل سورکاموف:

با دو بنده‌ی آبی در سمت راست تصویر دیده میشه و حیدر باچیموف در سمت چپ… باچیموف زیر یه خم دو بنده‌ی آبی رو میگیره… میره که حریف خودش رو خاک کنه… اما نه… نمیتونه… (پاسخ از دانیال نوروزی: شما چشماتو باز کن! اگه باز هم اقدام به اسپم کنید اکانتتون رو پاک می‌کنیم و از شما به مراجع قضایی شکایت می‌کنیم و شما را به اشد مجازات می‌رسونیم.)

رامان خفن:

به نظر من با کارت گرافیک انویدیا GTX‌قارپوز میشه این بازی رو به راحتی اجرا کرد.

امیر این لاو:‌

(شکلک قلب) (شکلک قلب) (شکلک بوس) (شکلک بوس آبدار) (شکلک قلب) (شکلک عشق) (شکلک قلب) (شکلک بوس بوس بوس بوس) (شکلک انگشت شصت رو به بالا) وااااااای… من عاشق بازی‌های ایرانی هستم. (حدود پانصد و شصت و دو عدد شکلک قلب در انتها)

رجب بقلانی:

واقعا صنعت گیم ایران داره پیشرفت می‌کنه. حتما این بازی رو (کپیشو) میخرم! (پاسخ از امیر این لاو: چطوری رجب جون؟! (شکلک قلب و بوسه) از اینورا؟ (شکلک قلب و بوسه‌های مکرر))

سین تو کروشه:

تا کی باید صب کنیم تا بازی‌های ایرانی پیشرفت کنن؟ تا کی میتونیم صب کنیم؟! بازی ایرانی یعنی توهین به مصرف کننده. من خودم بازی «کلنگ‌های پنهان» رو خریدم و بازی کردم. یه بازی به شدت مزخرف و به درد نخور بود. تا کی باید صبر کنیم؟ من که پولمو پای این بازی هدر نمیدم!

به هر حال. این چند تا کامنت گوشه‌هایی از نظر‌هایی هست که شما دوستان عزیز ممکنه در واکنش به بازی‌های ایرانی داشته باشین.

به عنوان مثال خانم آرمیتاکرافت، که اسم اصلیشون باقر پنیریه و فقط برای جلب توجه با اکانت دختر میاد بالا اصلا متوجه نیستن تریلر چی هست. شارژ اینترنتشون فقط پنج کیلوبایت ازش باقی مونده و کلا تریلر رو ندیده.

نظر بعدی رو هم که کلا فراموش کنید. نمونه‌ی بارز یک اسپم…

رامان خفن عضویه که تریلر رو دیده و درک درستی از بازی‌های داره نسبتا. اما در هر بحثی باید حرفی از کارت گرافیک و دونسته‌های خودش در زمینه‌ی کارت گرافیک بیان کنه. حالا بحث در مورد بازی باشه یا اینکه چرا باید ساعت نه شب آشغال‌ها رو دم در گذاشت!

امیر این لاو که کلا براش مهم نیست خبر یا نقد چی هست. باید بیاد و با شکلک‌هاش حالی به فضای گرممون بده و بره. ایشون به هیچ عنوان نفهمیدن تریلر بازی یعنی چی و به چه دردی می‌خورد. کل دنیای گیم این دوست عزیز در شکلک‌های گیمفا خلاصه میشه.

و در آخر هم میرسیم به جناب آقای سین تو کروشه. ایشون با ناراحتی تمام میاد و از بازی‌های ایرانی انتقاد می‌کنه. دلیل داره. بازی‌ «کلنگ‌های پنهان» رو هنوز نصب کرده ولی از کاورش خوشش نیومده. کلا انتظار بیجا داره. مثلا دوست داره وقتی چای رو میذاره رو گاز بدونه صبر کردن، چای زرتی دم بکشه و اونم بخوره و بگه به به و چه چه… از اون دسته از آدماییه که بازی «کلنگ‌های پنهان» رو با «مکس پین» مقایسه می‌کنه و انتظار داره «کلنگ‌های پنهان» از «مکس پین» بهتر باشه! بیش از همه هم به خودش گیر میده و آینده‌ی خوبی براشون پیشبینی نمی‌کنم (زرشکداموس)!

اما حالا اگه بخوایم فقط از کاربرا انتقاد کنیم کار درستی نیست. باید یه کمی‌هم از بازی‌های ایرانی انتقاد کنیم. به هر حال بازی «اصغر یه تکون، اصغردو تکون» یه بازی کاملا حرکتی بود که گیمر باید در نقش اصغر در اون بازی می‌رقصید. اما بهش مجوز ندادن.

اولین ایراد بازی این بود که اسم شخصیت اصلی بازی بردیا بود. نقش اصلی بازی چون آدم خوبی بود، اسمش زیاد چگی به دل نمی‌زد. برای همین برای گرفتن مجوز مسئولین لطف کردن نامش رو به اصغر تغییر دادن.

مشکل بعدی تو بازی، استفاده از آهنگ‌های شاد بود. به همین علت صدای بازی کلا قطع شد و اصغر باید بدون آهنگ می‌رقصید که این خودش تا حدی بازی رو به دیوونه بازی نزدیک می‌کرد.

ایراد بعدی که مسئولین گرفتن این بود که چرا شخصیت اصلی بازی باید برقصه؟! این باعث اشاعه‌ی فرهنگ زشت در مملکت میشه که خودش نهی شده است.

به همین علت رقص رو هم از بازی حذف کردن. دیگه چیزی از بازی باقی نموند. به همین علت بازیسازان ایرانی مجبور شدن کاری کنن که اصغر با حرکت چشم برقصه که این خودش یه نو آوری بود!

در آخر هم وقتی بازی عرضه میشه، سریال نامبر رو که وارد می‌کنید وارد یه سایت دیگه میشه که در اون سایت باید نام، نام خانوادگی، نام پدر، نام نونوای محل، نام همسایه، نام شوهرخاله، آدرس دقیق منزل، آدرس دقیق محل دفتر کار باجناق دوست صمیمیتان، اسکن از آخرین برگه‌ِی جریمه و شماره‌ی شناسنامه‌ی گربه‌ی محل را وارد کنید. در آخر هم به علت ضعف در برنامه نویسی سایت و سرعت پایین اینترنت کلا کامپیوتر هنگ میکنه. میرید فیوز می‌پرونید، دستگاهتون میسوزه. آخرش هم کلی ضرر می‌کنید!

البته اینایی که ما میگیم انتقاد دوستانه است. ما اینارو میگیم که ایشالا برطرف شه. وگرنه وظیفه‌ی همه‌ی ماست که از کالاهای ایرانی دفاع کنیم و با تهیه‌ی اونا به تولید کننده‌های داخلی یاد‌آوری کنیم که برن جلو، ما پشتشونیم…

اما درباره‌ی شخصیت‌های زرشکی و طلایی این هفته…

زرشکی این هفته:
آقای زرشک!!

بله… من اولین زرشک رو به خودم میدم. به خاطر شکری که در هفته‌ی پیش خوردم و گفتم اسپم آزاده. واقعا هجمه‌ای که به سایت وارد شد در توان ما و رسول خردمندی نبود. بسیاری از کامنت‌های نا مربوط شما دیده نشد. و اگه دیدید فحش دادید و پاک نشدن بدونید اصلا ما وقت نکردیم که همه رو بخونیم! بعله…

طلایی این هفته:
دانیال نوروزی در مصاحبه‌ای در نمایشگاه بازی‌های رایانه‌ای…

بله دیگه… من میدونم… شما هم میدونید… دانیال هم میدونه… خدا هم میدونه… به هر حال یه حرف قشنگ که زده میشه و جوابی که داده نمیشه و البته پیچوندن‌هایی که نصیب میشه همه و همه باعث میشه، یه نفر این وسط، طلایی شه… (آهنگ داشتا…)