فرزین محدث، تاریخ هر کشور را هویت آن ملت می‌داند که باید همواره به آن پرداخت تا از خاطره ملت پاک نشود و در این خصوص گفت: تاریخ را تنها نباید محدود به یک برهه خاص کرد؛ بلکه این سیر از گذشته‌های دور شروع شده و تاکنون ادامه داشته است. بخشی از تاریخ ما را دوران دفاع مقدس که ۸ سال طول کشید، تشکیل می‌دهد که به زعم بنده تاریخ حماسی کشور است. همدلی مردم، مقاومت و ایثار فرزندان این مرز و بوم و با هم بودن در شرایط سخت اقتصادی تنها گوشه‌ای از تاریخ آن سال‌های کشور است که باید حفظ شود.

اخبار چهره ها - وی ادامه داد: هر چه از آن سال‌ها فاصله گرفتیم، رنگ ایثار و توجه به مباحث عقیدتی، کم‌رنگ‌تر شد و انگار آدم‌ها از جنس دیگری شدند؛ بدون شک اگر امروز این شهیدان در بین ما بودند شاهد این اختلاس‌ها و نابسامانی‌های سیاسی و اقتصادی نبودیم و ارزش‌هایی که در آن زمان در میان مردم وجود داشت و باعث انجام کارهای بزرگی شد را همچنان شاهد بودیم.

بازیگر فیلم «ما همه با هم هستیم»، برگزاری برنامه‌های هنری و جشنواره‌هایی با محوریت تولید آثاری متناسب با مضمون دفاع مقدس را اقدامی مفید خواند و یادآور شد: نفس این کار خیلی خوب است که به بخش مهمی از تاریخ کشورمان اهمیت دهیم اما باید در نظر داشت که اغراق در آن و یا نمایش موضوعاتی که خیلی با آن فضا تناسب ندارد نه‌تنها اثر مثبتی در ذهن مخاطب باقی نمی‌گذارد بلکه می‌تواند تصویر غلطی را هم بر جای بگذارد.

محدث ادامه داد: در دهه‌های قبل در برخی فیلم‌ها می‌دیدیم که تصویر یک رزمنده را چنان آرمانی نمایش می‌دادند که به تنهایی در نبرد با دشمن، بسیاری از آن‌ها را می‌کشت؛ موضوعی که در عمل با واقعیت‌های جنگ فاصله داشت و به نظرم پرداخت قصه در سال ۱۳۹۹ با این رویکرد آن‌چنان که باید در مخاطب تأثیر نمی‌گذارد؛ باید رویکرد نمایش قصه‌های دفاع مقدس تغییر پیدا کند.

محدث در پاسخ به این پرسش که از میان شهیدان دفاع مقدس نقش چه کسی بیش از همه بر او تأثیر داشته و دوست دارد تصویر کدام یک از شهدا را در فضای عمومی شهر ببیند، اظهار داشت: شهیدان همت، باکری‌ها، حسن باقری، احمد متوسلیان، صیاد شیرازی، جهان‌آرا، نامجو و خیلی از شهدای گمنام ما، شهیدانی هستند که برای من جایگاه مقدسی دارند و دوست دارم که در نقش آنها بازی کنم.

بازیگر « بچه مهندس » تصریح کرد: اگر شهدا نبودند، اکنون به راحتی از آن شرایط خاص گذر نمی‌کردیم؛ آن‌ها مراحل عشق زمینی، ملی و الهی را طی کردند و اگر با شنیدن قصه زندگی‌شان منقلب می‌شویم، به‌دلیل همین شهود درونی است که به آن رسیدند؛ بی‌شک زنده نگه داشتن نام و یاد آن‌ها در قالب بنا و مجسمه کمترین کار ممکنی است که می‌توانیم برایشان انجام دهیم و بدین ترتیب؛ یاد و خاطره آن‌ها را در جامعه زنده نگه داریم.