قصه این است.  کسی نظر مخالف برنمی‌تابد. وقتی از فردی انتقاد کنید، همه را جمع می‌بندد تا نه تنها از پاسخگویی مستقیم مقابل شما در برود، بلکه دیگرانی را هم مقابل‌تان بگذارد. این قصه فوتبال ما شده. مثلا باشگاهی با بازیکنی به مشکل می‌خورد. طرفین ایراد را در خود جستجو نمی‌کنند. به قیمت عذرخواهی نکردن به خاطر اشتباه، طرفداران را مقابل باشگاه یا بازیکن قرار می‌دهند تا در چشم به هم زدنی یک دعوای شخصی تبدیل به یک دعوای جمعی و گروهی شود. 
مورد محمدحسین میثاقی و گزارشگر بازی پرسپولیس هم یکی از  همین موارد بود. حسین شیخ آزادی گزارشگر دیدار پرسپولیس و نفت مسجد سلیمان که احتمالا در اتاق مخصوص و زیر باد کولر نشسته بود، تلاش می‌کرد گزارش سرد خود را به رطوبت و گرمای هوای مسجد سلیمان ربط دهد. او روی گل اول پرسپولیس طوری گزارش کرد که انگار تیم محبوبش-در واقعیت هم همینطور است-گل خورده و از فرط ناراحتی نمی‌خواهد حتی لام تا کام حرف بزند. با این حال چون وظیفه دارد گزارش کند، یک جمله از سر وظیفه می‌گوید، بی‌آنکه آب و تابی به مهمترین لحظه یا لحظات مسابقه بدهد.

محمدحسین میثاقی هم یک انتقاد ریز کرد و گفت نفهمید چه شده. در نیمه دوم اما همه شاهد حمله ناحق شیخ آزادی به مجری فوتبال برتر بودند. او سعی کرد جمله میثاقی را به کل عوامل تصویربرداری و عوامل صدا و سیما ربط دهد، با این جمله که او تلاش کرد آنها را زیر سوال ببرد، برایش باید تاسف خورد. اما واقعا چه ربطی دارد؟ انتقاد از یک گزارشگر صورت گرفته اما حربه تقابل کل عوامل صدا و سیما در ورزشگاه برای جنگ با میثاقی، می‌شود ماجرای آن جنگ‌های زرگری و فرار کردن از غذرخواهی یا پاسخگویی. شیخ آزادی می توانست بگوید در آن لحظه حس و حال نداشته، یا در آن لحظه صدایش گرفته و حواسش نبوده، نه اینکه بخواهد زمین و زمان را مقابل میثاقی بگذارد و بگوید به همه عوامل توهین کرده است.

251 251