نخستین قانون تقسیمات کشوری و مشخص شدن وظایف فرمانداران و بخشداران کشور 16 آبان 1316 به تصویب مجلس رسید. طبق این قانون ایران به 6 استان و پنجاه شهرستان تقسیم شد. استان شمال غرب از خوی، رضاییه، مهاباد، تبریز، اردبیل و مراغه تشکیل شده بود. استان غرب شامل کردستان، گروس، کرمانشاهان، باوندپور، پشتکوه، لرستان، بروجرد، همدان، ملایر، آبادان و خرمشهر، خوزستان و کهگیلویه می‌شد. استان شمال از شهرهای گیلان، تنکابن، مازندران، گرگان، تهران، قزوین، ساوه و قم، کاشان، اصفهان، محلات و گلپایگان، خمسه، دامغان وسمنان تشکیل شده بود. استان جنوب دارای شهرستان‌های یزد، آباده، شیراز، اصطهبانات، جهرم، لارستان و لنگه، بوشهر، عباسی، کرمان و جیرفت بود. استان شمال شرق شامل مشهد، قوچان، سبزوار، تربت حیدریه، قائنات، فردوس، بجنورد و شاهرود می‌شد و در نهایت ششمین استان کشور هم مکران بود. طبق این قانون استانداران و فرمانداران با پیشنهاد وزیر داخله (کشور) و با تأیید حکم از سوی شاه منصوب می‌شدند. مهم‌ترین وظایف فرمانداران «جدیت در پیشرفت امور فلاحت و عمران»، «مراقبت در پیشرفت امور اقتصادی»، «مراقبت در امور بهداشتی»، «نظارت در امور شهرداری ها»، «انجام انتخابات نمایندگان مجلس» و «ریاست مجلس سربازگیری» بود.