شناسهٔ خبر: 41172731 - سرویس فرهنگی
نسخه قابل چاپ منبع: جهان نیوز | لینک خبر

یادداشت گلعلی بابایی برای حاج احمد متوسلیان؛

احمد کسی نبود که بتوانند او را به گروگان بگیرند

این حواریون وفادار به تو، هرچند میل شان نبود چنین واقعیتی را به زبان بیاورند، اما بغض فرو خورده‌شان فریاد می زد؛ فرمانده دلاور آنها در همان لحظاتِ اولِ آن کمین ناجوانمردانه به شهادت رسیده است.

صاحب‌خبر - به گزارش جهان نيوز، به نقل از روابط عمومی سازمان هنری رسانه ای اوج، گلعلعلی بابایی نویسنده و پژوهشگر ادبیات پایداری به بهانه سالگرد ربایش حاج احمد متوسلیان یادداشتی را منتشر کرد.

متن یادداشت گلعلی بابایی به شرح ذیل است:
 
هو الحق
احمد عزیز؛
برای من که حدود سی سال در پی یافتن واقعیت فرجام زندگی سراسر مبارزه ات به همراه رفیق همکارم، حسین بهزاد به هر دری زدم و با هر مقام مسئول و غیر مسئولی به صحبت نشستم، مثل روز روشن شده بود که همچو تو شیری را کسی نمی توانست در قفس تنگ دنیا محبوس کند. این حقیقت تلخ را از لا به لای صحبت ها و روایت های آنهایی یافتم که چون تو فرمانده ای را در حد پرستش دوست می داشتند و عاشق مرام مردانه ات بودند.

همان هایی که حتی تصوّر این را هم نداشتند، در دنیای بدون احمد بتوانند نفس بکشند. اما وقتی پای حرفهایشان نشستم با دلی شکسته گفتند:

( برادر احمد کسی نبود که بتوانند او را به گروگان بگیرند. احمد و اسارت؛ هرگز! )
این حواریون وفادار به تو، هرچند میل شان نبود چنین واقعیتی را به زبان بیاورند، اما بغض فرو خورده‌شان فریاد می زد؛ فرمانده دلاور آنها در همان لحظاتِ اولِ آن کمین ناجوانمردانه به شهادت رسیده است.

این را حتّی در بازتاب رجز خوانی های خودت با دشمن هم می شد فهمید. آنجایی که در بدو ورودِ قوای محمد رسول الله (ص) به سوریه، نیروها را در پادگان زبدانی دمشق جمع کردی و خطاب به آنها گفتی:

« عزیزان؛ ان‌شاءالله با به کار بردن تمام تاکتیک هایی که تا کنون آموخته ایم و به کار انداختن تمامی امکاناتی که در اختیار داریم، با ایمان به الله و اعتقاد به خدا، تن به آتش بس تحمیلی نخواهیم داد تا ثابت کنیم این حرکت ما در منطقه نه صرفاً به عنوان حضور سمبلیک و صوری است، بلکه حضور ما در منطقه، عمل نیز در پی دارد. با اسرائیل وارد جنگ خواهیم شد و عملیات مان را علیه آنها شروع خواهیم کرد تا به فرموده امام عزیزمان؛ اسرائیل را از صحنه روزگار محو کنیم.

حالا پس از سی و هشت سال بی خبری از سرنوشت چون تو فرمانده ای، درست در روزی خبر رجعت قریب الوقوع پیکرت را می شنوم، که آمده ام در همان جایی که تو در آن شب آخر، تا صبح با عمه سادات نجوا کردی و از او شهادت طلب نمودی. اینک رو به حرم حضرت زینب سلام الله علیه می نشینم و از اعماق دل فریاد می زنم:

حاج احمد متوسلیان !
ای اوّلین شهید مدافع حرم، حالا دیگر تو «در هاله ای از غبار » نیستی. تو شهیدی و ناظر.

چهاردهم تیر ماه ۱۳۹۹-سوریه،دمشق
گلعلی بابایی جهان نيوز

نظر شما