به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، کووید -۱۹ از کلانشهر ووهان چین آغاز شد و به سرعت در سراسر شهرهای جهان گسترش یافت تا به یک پاندمی شهر-محور تبدیل شد. اگرچه هنوز اطلاعات دقیقی از این پاندمی در دسترس نیست، اما چیزی که مشهود است این که مناطق شهری مرکز شیوع ویروس کرونا به شمار می‌رود. با وجود تمام آثار مخربی که این ویروس بر زندگی انسان به جای گذاشته است، طراحان می‌توانند از این بحران به عنوان فرصتی برای بهبود و نظم بخشیدن به شهرها کمک گیرند. در این راستا، طراحان باید دقیق‌تر و زیرکانه‌تر به گسترش شهری ویروس کرونا نگاه کنند تا تأثیر آن بر نابرابری‌های موجود را درک کنند. توجه به پیامدهای ناشی از اپیدمی‌های مشابهی که در گذشته جوامع آسیب‌پذیر شهری را تحت تأثیر قرار داده است نیز از اهمیت بالایی برخوردار است.
شواهد از سراسر دنیا حاکی است که همه گروه‌های جامعه به طور برابر تحت تأثیر گسترش بیماری کووید -۱۹ قرار نگرفته‌اند؛ فقرا و اقلیت‌های قومی بیش از همه در مقابل ویروس کرونا آسیب‌پذیر بوده‌اند. الگوهای بیماری و مرگ جغرافیای اجتماعی و اقتصادی شهرها را به تصویر می‌کشد. تصوری که در ذهن همه شکل گرفته این است که افراد کهنسال و کسانی که مبتلا به یک بیماری پیش‌زمینه‌ای هستند، بیش از دیگران در معرض ابتلاء به بیماری کووید -۱۹ قرار می‌گیرند، اما واقعیت فراتر از این تصور پیش می‌رود.
نابرابری‌هایی که به واسطه نژاد، مذهب و درآمد در میان مردم شکل گرفته است، افراد پیر و کسانی را که از یک بیماری پیش‌زمینه‌ای رنج می‌برند، در جوامع مختلف به طور متفاوت تحت تأثیر ویروس کرونا قرار داده است. عامل ژنتیکی بالقوه در میزان ایمنی افراد مورد بررسی قرار گرفته است اما تلفیق مؤلفه‌های اجتماعی، اقتصادی و جمعیتی در کنار محیط شهری به عنوان عامل اصلی احتمالی الگوهای انتشار ویروس کرونا شناسایی شده است.
فقرا در مقابل کرونا آسیب پذیرند
جمعیت فقرای شهری را اغلب گروه‌های اقلیت تشکیل می‌دهد که در نتیجه این افراد بیش از سایرین در معرض رژیم‌های غذایی ناسالم، نبود تمرینات بدنی کافی و در نهایت اضافه‌وزن قرار می‌گیرند. در صورت تکرار این الگوی زندگی دیابت و دیگر بیماری‌های قلبی-عروقی و تنفسی زندگی این افراد را در معرض خطر قرار خواهد داد.
علاوه بر مشکلات سلامت مذکور، فقرا در خانه‌هایی با کمترین کیفیت با بیشترین جمعیت زندگی می‌کنند. سطح آلودگی در این محل زندگی این طبقه اجتماعی به مراتب بالاتر از سایر مناطق است و ساکنان آن از خدمات عمومی و مراقبت‌های سلامت به اندازه کافی برخوردار نیستند. فضاهای سبز در اطراف محل زندگی فقرا به ندرت وجود دارد که البته وجود چنین فضاهایی در نزدیکی محل زندگی انسان برای سلامت او ضروری است.
خطرات ناشی از ازدیاد جمعیت
کووید -۱۹ و ویروس‌های مشابه از طریق قطرات رطوبت حاصل از سرفه، عطسه یا نفس عمیق از یک فرد به دیگری منتقل می‌شود. این یعنی افرادی که در یک خانه زندگی می‌کنند، در صورت ابتلاء بودن یک فرد به ویروس کرونا، همگی در معرض آلوده شدن به آن هستند. تقریباً در سراسر دنیا نظیر انگلستان، خانواده‌های پرجمعیتی که در یک خانه زندگی می‌کنند و اعضایی از چند نسل مانند پدربزرگ و مادر بزرگ‌ها، را در کنار خود دارند، اغلب در مناطق فقیرنشین زندگی می‌کنند. محافظت، خود جداسازی و رعایت فاصله اجتماعی در این خانواده‌ها وجود ندارد و در صورت ابتلای یک شخص به ویروس کرونا، سایر اعضا خانواده نیز مبتلا می‌شوند.
نهادهایی که جمعیت زیادی از مردم را در خود جای داده‌اند نیز مراکز انتشار سریع ویروس کرونا به شمار می‌رود. شرایط در خانه سالمندان حتی بدتر است چرا که در این ساختمان‌ها تعداد زیادی از افراد کهنسال، که اغلب به بیماری‌های پیش‌زمینه مبتلا هستند، در کنار یکدیگر زندگی می‌کنند.
بسیاری از شهرها در کشورهای کم‌درآمد با خطرات بیشتری مواجه هستند چرا که در این شهرها مناطق فقیرنشین و پرجمعیت به وفور وجود دارد. مقامات رسمی در کشورهای هند، کنیا و آفریقای جنوبی قبل از شروع گسترش ویروس کرونا در شهرهای خود اقداماتی سفت و سخت را در پیش گرفتند. شیوع بیماری کووید -۱۹ در شهرهایی نظیر داراوی بمبئی، کیبرا در نایروبی و خایلیتشا در کیپ تاون می‌تواند پیامدهای هراسناکی به دنبال داشته باشد.
برنامه‌ریزان شهری می‌توانند از بحران کرونا بیشترین درس‌ها را بگیرند و در آینده شهرها را به گونه‌ای طراحی کنند تا در صورت انتشار ویروسی نظیر کرونا، مردم کمترین آسیب را متحمل شوند. ایجاد برابری در مسکن و دسترسی به امکانات عمومی و فضاهای سبز به طور برابر برای تمام شهرنشینان مهم‌ترین اقدامی است که این افراد می‌توانند برای به حداقل رساندن اثرات ناشی از پاندمی‌های آینده انجام دهند.
نظر شما