نسیم کاهیرده در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «میراث جاودان امام خمینی» نوشت:

«فرقی هست بین یک معلم و یک مبلغ. یک مبلغ معمولاً دست می‌گذارد روی عواطف جماعات کثیر. درحالی که معلم دست می‌گذارد روی تعقل جماعات قلیل» [امام خمینی]

امام هم معلم ملت ایران و هم مبلغ بزرگ اسلام بود.

او معلمی بزرگ بود چرا که منطق و کلام ساده‌ی او را همه‌ی مردم از باسواد و بی سواد گرفته تا فقیر و غنی می‌پذیرفتند.

کاریزمای امام، یقینی در دلهای توده‌ی مردم افکنده بود که کمتر جای سئوال و جواب و اختلافی باقی می‌گذاشت.

مردم مشتاق که چشم به امام دوخته بودند با شور فراوان آماده‌ی هر نوع حرکت و از خود گذشتگی برای انقلاب بودند.

اما امام با دور اندیشی و عمق نگاه حکیمانه‌اش متوجه روزهای سخت آینده بود و لذا از همان آغاز در مورد مسائل و آسیبهایی که احتمال می‌رفت که دامن گیر انقلابیون و حاکمیت شود هشدار می‌داد؛ هشدارهایی که به طور معنادار در این اواخر هم توسط کاربران مختلف به ویژه نیروهای عدالتخواه از قول امام به صورت گسترده در فضاهای مجازی نشر داده می‌شود که غالباً” هم پیرامون مقولاتی چون خطر اشرافی گری و دور شدن مسئولین از مردم و نیز وضعیت محرومان و مستضعفین جامعه است.

آری امام از همان آغاز در مورد ضرورت توجه به وضعیت مستضعفین، حاشیه نشینها و پابرهنگان هشدارهای جدی داده بود و در فرازهای مختلف وصیت نامه‌اش نیز در این خصوص توصیه‌های فراوانی داشته‌اند:

باید متوجه باشید که این یک تکلیف است که به مستضعفان برسید… امروز به مستضعفان و مستمندان و زاغه نشینان که ولی نعمت ما هستند خدمت کنید. (وصیت نامه امام، ج ۱۰، ص ۲۷۲)

امام اهل شعار و نمایش دادن نبود او درد مستضعفین را می‌فهمید چرا که خود در پایین‌ترین سطح رفاه و مانند بسیاری از مردم عادی زندگی کرده بود.

لوسین ژرژ خبرنگار روزنامه فرانسوی لوموند در تاریخ ۴ / ۲ / ۵۷ در نجف مصاحبه‌ای با حضرت امام انجام می‌دهد که در این روزنامه در تاریخ ۱۶ / ۲ / ۵۷ به چاپ می‌رسد.

او در آغاز گزارش مصاحبه خود، چنین می‌نویسد: «… اکنون ما در حضور آیت الله در اتاقی ۲×۳ متر و در خانه‌ای هستیم که در دورترین قسمت نجف واقع است. شهری که از لحاظ وضع جغرافیایی یکی از بدترین مناطق کویری عراق است. … در پیچ یکی از کوچه‌های تنگ نجف که خانه‌هایش برای آنکه سپری در مقابل تابش سوزان آفتاب باشد، سخت به هم فرو رفته است، مسکن محقر آیت الله خمینی قرار دارد. این خانه نظیر مسکن فقیرترین افراد نجف است. در سه اتاق این خانه، حداکثر دوازده تن از نزدیکان وی حضور داشتند. در این مسکن محقر، از قدرت رؤسای شورش و یا رؤسای جبهه مخالف که در تبعید به سر می‌برند، هیچ نشان و علامتی دیده نمی‌شود.» (صحیفه امام، ج ۳، ص ۳۶۷-۳۶۸)

اما امروز امام بین ما نیست و رفته رفته نگاه و مشی او نیز در مناسبات غلط و دعواهای سیاسی و منفع طلبی ها گم شده است و مردم دچار یآس و نا امیدی شده‌اند و بیم آن می‌رود که آن انفجار بزرگ که امام در موردش هشدار داده بود رخ دهد:

«اگر خدای نخواسته جمهوری اسلامی نتواند جبران کند این مسائل اقتصادی را، که اول مرتبه زندگی مردم است، و مردم مأیوس بشوند از جمهوری اسلامی و مأیوس بشوند از اینکه اسلام هم برای آنها بتواند در اینجا کاری انجام بدهد، اگر در این محیط یک انفجار حاصل بشود، دیگر نه من و نه شما و نه هیچ کس، نه روحانیت ونه اسلام نمی‌تواند جلویش را بگیرد.!» (همان، ج ۱۰، ص ۳۳۴-۳۳۵)

شکی نیست که امروز و با توجه به شرایط موجود، برای جلوگیری از وقوع چنین انفجاری، بایستی دست از مصلحت اندیشی ها و اهمال کاری ها برداشت؛ کاری که نسل جوان عدالت خواه پیرو تفکر و مکتب امام خمینی آغاز کرده است؛ نسلی که به پا خواسته‌اند تا به بی عدالتی‌ها و نابرابری‌های حاکم بر جامعه پایان دهند و فقرا و مستضعفان را از رنج و سختی‌هایی که بر آنها تحمیل می‌شود رهایی بخشند اما هنوز حرکت نکرده، از همه طرف سنگ می‌خورند و کمونیست، توده‌ای، احساساتی و آشوب طلب خوانده می‌شوند.

اما امام خمینی، همین انگ زدن‌ها را هم هشدار داده بود:

«مسئولین نظام ایران انقلابی باید بدانند که عده‌ای از خدا بی خبر برای از بین بردن انقلاب، هر کس را که بخواهد برای فقرا و مستمندان کار کند و راه اسلام و انقلاب را بپیماید فوراً او را کمونیست و التقاطی می‌خوانند. از این اتهامات نباید ترسید. باید خدا را در نظر داشت، و تمام همّ و تلاش خود را در جهت رضایت خدا و کمک به فقرا به کار گرفت و از هیچ تهمتی نترسید.» (همان، ج ۲۱، ص ۸۷)

پس نمی‌توان با این برچسب زدن‌ها، به حرکت انقلابی عدالتخواهانه جوانان، خدشه‌ای وارد کرد. این جنبش آغاز شده است و قطعاً” به واسطه‌ی گستردگی رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی روز به روز بیشتر شناخته خواهد شد و در بین توده‌ی مردم نیز هوادارانی پیدا خواهد کرد.

در این میان مسئولان و صاحبان قدرت و نفوذ سیاسی حقیقتا” و نه با شعار بایستی به میراث امام خمینی رجوعی دوباره نمایند و خطاها و کوتاهی های خود را بپذیرند و بدانند که طی این سالها از مردم غفلت نموده‌اند و علیرغم هشدارها و توصیه های امام با آنها فاصله داشته‌اند.

به آرمان‌ها و اهداف والای امام خمینی بی شک هیچ خدشه ای وارد نیست؛ او خود را خدمتگزار اسلام و مستضعفان می‌دانست و جز این هم عمل نکرد این ماییم که وارثان خوبی برای آن رهبر بزرگ و آزاد مرد حکیم نبوده‌ایم.

انتهای پیام