خرداد سال 1354 و در جریان مجلس بیست و چهارم شورای ملی، نمایندگان مجلس اساسنامه سازمان تامین خدمات رفاهی را تصویب کردند. تشکیل سازمان تامین خدمات رفاهی دهم اسفند ۱۳۵۳ ازسوی کمیسیون‌های امور اقتصادی و دارایی، استخدام و رفاه اجتماعی مجلس سنا و ۲۲ اسفند ۱۳۵۳ در کمیسیون‌های رفاه اجتماعی، امور اقتصادی و دارایی و امور استخدام و سازمان‌های اداری مجلس شورای ملی به تصویب رسید و نهم فروردین ۱۳۵۴ نیز به توشیح محمدرضا شاه پهلوی رسید. مصوبه تشکیل این سازمان مشتمل بر هفت ماده و سه تبصره به استناد ماده ۶ قانون تشکیل وزارت رفاه اجتماعی پس از تصویب کمیسیون‌های امور اقتصادی و دارایی، استخدام و رفاه اجتماعی مجلس سنا در جلسات روز سه‌شنبه ششم و شنبه دهم اسفند ماه ۱۳۵۳، به ترتیب در جلسات روزهای یکشنبه و سه‌شنبه وپنجشنبه هجدهم و بیستم و بیست و دوم اسفند ماه یک هزار و سیصد و پنجاه و سه شمسی به تصویب کمیسیون‌های رفاه اجتماعی، امور اقتصادی ودارایی و امور استخدام و سازمان‌های اداری مجلس شورای ملی رسید. وظایف این سازمان انجام مطالعات و بررسی‌ها و انجام تحقیقات لازم به منظور تعیین احتیاجات رفاهی افراد و گروه‌های مختلف جامعه، تهیه طرح‌ها و برنامه‌های اجرایی کوتاه‌مدت و درازمدت به منظور تامین احتیاجات رفاهی افراد و گروه‌های مختلف نیازمند جامعه، تامین خدمات رفاهی مانند تامین حداقل هزینه زندگی خانواده‌های بیمه نشده، کمک به تامین حداقل امکانات زندگی برای افراد معلول و ناتوان و فقیر، نگهداری و حمایت از کروه‌های خاص و... عنوان شده بود.  بر اساس اسانامه این سازمان، بررسی و اظهارنظر نسبت به آیین‌نامه‌های اجرایی مربوط به نگهداری و حمایت از افراد و گروه‌های خاص و ایجاد و اداره مراکز مربوط و‌همچنین ضوابط مربوط به میزان حداقل هزینه زندگی و کمک‌های سازمان (‌موضوع تبصره‌های 1 و 2 و 3 ماده 2 قانون تشکیل سازمان) که برای تصویب ‌نهایی به شورای عالی رفاه اجتماعی فرستاده خواهد شد. طبق ‌ماده یک آیین‌نامه، نام سازمان سازمان تأمین خدمات رفاهی است که در این اساسنامه سازمان است. بر اساس ‌ماده 2، هدف سازمان تأمین خدمات رفاهی برای افراد و گروه‌های نیازمند جامعه ایران است و بر اساس ‌ماده 3، سازمان برای انجام وظایف خود می‌تواند تشکیلات لازم در استان‌ها و شهرستان‌ها ایجاد کند.