به گزارش خبرگزاری مهر، شرکت ملی نفت‌خیز جنوب، شکلی از قراردادهای IPC را با نظر وزیر نفت تدوین و به تصویب هیئت مدیره شرکت ملی نفت ایران رساند. نخستین تفاهم‌نامه و قرارداد محرمانگی در چارچوب قراردادی شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب، با هدف مطالعه دو میدان کرنج (مخازن آسماری، پابده و خامی) و شادگان (مخازن آسماری و بنگستان)، سوم آذر ماه ۹۵ میان بیژن عالی‌پور؛ مدیرعامل این شرکت و نمایندگانی از کنسرسیوم پرگس امضا شد.
چند ماه بعد در ۲۶ اردیبهشت سال ۹۶ نیز تفاهم‌نامه اصولی بین شرکت ملی نفت‌خیز جنوب و این کنسرسیوم انگلیسی متشکل از ۲۰ شرکت به منظور توسعه و پشتیبانی بهره‌برداری میدان نفتی کرنج امضا شد. این تفاهم‌نامه اگر به قرارداد تبدیل می‌شد تولید روزانه حداکثر ۲۰۰ هزار بشکه و تولید تجمعی حدود ۶۵۵ میلیون بشکه طی ۱۰ سال آینده از این میدان را امکان‌پذیر می‌ کرد که هزینه‌های سرمایه‌ای مستقیم و غیر مستقیم آن معادل 1/3 میلیارد دلار است.
حضور و فعالیت این کنسرسیوم که بارها اعلام کرده بود مشکلی با تحریم‌های اقتصادی ایران ندارد به همین تفاهم‌نامه محدود ماند و همچنان خبری از ادامه فعالیت این کنسرسیوم نیست. بیژن عالی‌پور؛ مدیرعامل سابق شرکت ملی نفت‌خیز جنوب حمایت جدی‌ای از فعالیت این کنسرسیوم انگلیسی داشت.
این در حالی است که در همان ایام، «کالین‌ رولی»؛‌ رئیس کنسرسیوم پرگس از نهایی شدن طرح جامع توسعه میدان‌های کرنج و شادگان در آینده‌ای نزدیک خبر داده و گفته بود: یک میلیارد دلار سرمایه ما برای ورود به فرآیند توسعه این میدان‌ها آماده است.
وی به سؤالی درباره ادامه همکاری با ایران پس از خروج آمریکا از برجام پاسخ داده بود: ما در زمان تحریم‌ها نیز در ایران بوده‌ایم و بعد از آن هم اینجا حضور داشته‌ایم زیرا که همکاری با ایران برای ما اهمیت دارد. ما شرکت انعطاف‌پذیری هستیم و آمادگی داریم خود را با هر شرایطی منطبق سازیم. ما در ایران هستیم تا سرمایه‌گذاری و ‌اشتغال‌آفرینی کنیم و دانش فنی را به ایران بیاوریم و در ایران به تعهدات خود پایبندیم.
علی‌رغم تاکید کنسرسیوم پرگس بر تداوم همکاری با ایران حتی در صورت بازگشت تحریم‌ها، اکنون با گذشت بیش از سه سال از امضای تفاهم‌نامه، اجرای آن در هاله‌ای از ابهام قرار دارد و مشخص نیست چه سرانجامی در انتظار آن خواهد بود و به نظر می‌رسد، این قرارداد هم از سبد دستاوردهای خیالی برجام پریده است!
گفتنی است، بیژن زنگنه؛ وزیر نفت پیش از امضای برجام همواره بر لزوم جذب و حضور سرمایه‌گذاران خارجی تاکید داشت و در بحبوحه امضای این توافق بین المللی نیز هیئت‌های اقتصادی کشورهای مختلف نیز وارد ایران می‌شدند که تقریباً تمامی آن‌گریزی نیز به خیابان حافظ زده و دیداری با وزیر نفت داشتند. از سوی دیگر در کشاکش این آمد و رفت‌ها وزارت نفت به بهانه جذاب کردن فضای فعالیت صنعت نفت ایران برای سرمایه‌گذاران خارجی، قراردادهای جدید نفتی (IPC) را علم کرد که از ابتدا تاکنون نیز با حواشی و انتقادات جدی و حل نشده ای روبرو است.
معروف‌ترین آن قرارداد فاز ۱۱ پارس جنوبی با شرکت فرانسوی توتال بود که در نهایت نیز دست وزارت نفت را در پوست گردو باقی گذاشت و در نهایت، بخش داخلی پای اجرای کار آمد.