به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین؛کوروش باقری قهرمان و مربی اسبق وزنه برداری در لایو چند ساعته اینستاگرامی حرف های جالبی را به زبان آورد. او که به تازگی سعی کرده بود فضا را به سمت وزنه برداری ببرد با تی شرتی که عکس یک وزنه بردار روی آن بود در این لایو شرکت کرد.باقری در این باره گفت:«این تی شرت برای مسابقات قطر بود.خیلی قدیمی است.»باقری در واکنش به این سوال که از وسایل وزنه برداری کدام یک را در خانه دارد هم گفت:«دوبنده المپیک سیدنی را دارم و در ویترینم است اما کفش هایم را ندارم و برادرزاده ها و خواهرزاده هایم آنها را بردند و استفاده هم نکردند.»مهمترین بخش های صحبت های کوروش باقری در زیر می آید:
دعوا با شاهین نصیری نیا!
دعوا که زیاد کرده ایم اما خب خیلی زیاد هم اتاق بوده ایم.یادم می آید که خیلی از بحث ها 5 دقیقه ای بود.شاهی در کل تنبل بود به خصوص در صفحه جا زدن!من روی این موضوع حساس بودم اما شاهین با یک خنده شیطنت آمیز می نشست آن طرف و فقط می خندید.در فوتبال هم که بازی می کردیم خیلی حساس و غیرتی بود و باعث می شد بگو و مگو شود!شرایط سنی بچه هایی که در اردو هستند همه به این شکل است.الان ولی داریم می خندیم به آن اختلاف ها.مشکلی نبوده و نیست.

دو خاطره از دوران قدیم
یادم هست برای مسابقه ای در ژاپن بودیم که یکی از وزنه برداران ژاپنی از ما پرسید که اگر مدال بگیرید در ایران به شما چقدر جایزه می دهند که یکی از بچه ها گفت برنز بگیریم خانه می دهند،نقره بگیریم مثلا ماشین می دهند و مدال طلا بگیریم پول می دهند.وزنه بردار ژاپنی می گفت یعنی برنز در کشور شما اینقدر ارزشمند است؟
یک بار هم در فرودگاه مهرآباد بودیم.خب معمولا مردم و خبرنگاران و ...سمت کسانی می روند که مدال آورده اند.من مدال نگرفته بودم و داشتم با محمد حسین برخواه می رفتم که یک خبرنگار دنبال ما بود و می خواست با برخواه حرف بزند.از خبرنگار اصرار و از برخواه انکار.من یک متری از آنها جلوتر بودم که احساس کردم صدای سیلی خوردن آمد برگشتم دیدم آن خبر نگار نقش بر زمین شده و برخواه هم روی کمرش است!
مدام می گفتم زشت است نکن.بعد از بیست ثانیه می گفت من نزدم که،بنده خدا خودش خورد زمین.من فکر می کردم خبرنگار را زده است!

2001 جهانی و مدال طلا
ایوانوف تازه رفته بود و یک اختلاف هایی وجود داشت.من فکر می کنم مدیریت وقت از این اختلافات بدش نمی آمد.آقا مدد نصیری هم بود و زحمت کشید.بیشتربچه ها با آمادگی کم آمدند اردو.تنها کسی که در خانه خوب تمرین کرده بود من بودم.دلیلش هم چهارمی در سیدنی بود.بالاخره اختلاف هایی بین بچه ها بود و ازحالت عادی خارج شده بود.حسین توکلی یکی دو بار قهر کرد و از شمال رفت تهران.جواد خوش دل هم در اردو بود.در هر صورت ما با 4 نفر رفتیم جهانی.من باید تشکر کنم از آقای مدد نصیری که مدال جهانی ام را در زمان ایشان گرفتم.بعد از آقا مدد "اسلاو" را آوردند که بیشتر مواقع خواب بود.ایشان گاهی دیر می آمدند سر تمرین و می گفتند چرا من را بیدار نکردید!جالب است که بچه های بلغارستان می گفتند چرا ایشان سرمربی ایران شده است؟ با این حال من از ایشان هم نکته یاد گرفتم.یک نکته بگویم که اسلاو فقط هم با حسین رضازاده کار داشت و مدام کنار تخته او بود!
2003 ونکوور کانادا و رییس فدراسیونی که کک‌اش نمی‌گزید!
آنجا برای بار دوم بود که زانویم را عمل کرده بودم.اصلا آماده نبودم.هفتم یا هشتم شدم و وزنه های خوبی نزدم.آنجا آرنج برخواه شکست.اتفاق های دیگری افتاد.جریاناتی پیش آمده بود.آنجا حسین توکلی افتاد گروه B و وزنه نزد.البته رییس فدراسیون وزنه برداری هم کک‌اش نمی گزید چون رضازاده بود و طلا را برای شان می گرفت.

رضازاده یکی از  وزنه بردارانی است که هیچ وقت فراتر از 90 درصد توان خودش را استفاده نکرد.

2004 و نیش عقرب!
آن سال بدنم آماده بود.شاهین هم آمده بود دسته 94 کیلوگرم.اصغر ابراهیمی هم بود و خلاصه همه با تجربه بودند.داشتیم تمرین می کردیم که خوردیم به تعطیلات.من رفتم کرمانشاه که عقرب دستم را نیش زد.انگشت دستم عفونت کرد و افتاد!شست مصنوعی برای خودم درست کردم که در زمان وزنه زدن تراز نبود و زد به کمرم و نتوانستم در المپیک آتن شرکت کنم.اردو را قبل ازرکوردگیری ترک کردم و کلا بی خیال شدم. بعد از اینکه برگشتم یادم هست که هاشمی طبا به حسین رضازاده گفته بود قول طلا می دهی که حسین گفته بود کوروش بیاید مربی من باشد قول می دهم که زنگ زدند به من.سخت بود به لحاظ روانی تا توانستم خودم را جمع و جور کنم.در دهکده هم نبودم و با کارت روزانه به دهکده می رفتم.در مسابقه‌ی شاهین و بیرانوند و ...پشت صحنه بودم و درحد بضاعت کمک کردم.
وقتی رضازاده نمی‌خواست رکورد دنیا را بشکند!

حسین در رقابت های المپیک 2004 آتن، 210 یک ضرب زد.دو ضرب هم با 250 طلایش قطعی شد.پشت صحنه جالب بود.دو ضرب شروع شد و من مدل گرم کردن حسین را می دانستم.اینقدر نشسته بود سالن خالی شده بود و همه رفتن.حسین گفت حوصله ندارم و شاید باورتان نشود فکر کنم دو حرکت زد درسالن گرم.بعد آمد از 170 دو ضرب شروع کرد.بدنش را می شناختم.دو تا کشید روی سینه و یکی بالا زد و یک تک دیگر آمد و سه حرکت مانده بود به حسین 220 پشت صحنه آمد.بعد رفت روی صحنه 250 را کشید و تمام.آنجا 263.5 را برایش گذاشتم.گفت من که طلا گرفتم،گفتم برو برای رکورد دنیا.حسین جزو وزنه بردارانی است که هیچ وقت فراتر از 90 درصد توان خودش را استفاده نکرد.این یک بخش اش بر می گردد به تکنیک وزنه بردار و بخش دیگرش به نیاز برای مدال گرفتن.دو ضرب های حسین مطمئن بود.کسی که رکوردش 260 کیلوباشد از 170 دوضرب شروع می کند و نیم ساعت نشسته و 220 می زند و می رود برای 250 نشان می دهد که چقدر قدرتمند است.گفتم برو 263.5 را بزن.خوب یادم هست.حسین گفت انصراف بدهیم.من و حسین سال ها با هم زندگی کرده ایم و خصوصیات او را می دانم.اشاره کردم که چند لحظه صبر کنید.با حسین حرف زدم و گفتم شما می خواهی رکورد بزنی.گفت طلا گرفتم دیگر.رفتم روی مخ حسین.تنها کسی که از کاروان ایران مدال گرفته بود هادی ساعی بود تا آن لحظه.من گفتم حسین باید یک تفاوتی داشته باشی.داشتم حرف می زدم که گفت کاش انصراف نمی دادیم.گفتم انصراف ندادیم.گفت جدی؟گفتم بله.نگاه کرد و 41 ثانیه مانده بود.چون خودش بود 2 دقیقه تایم داده بودند.حسین به خودش آمد و رفت روی تخته و نشان داد که قدرتش چقدر فراتر از رکوردهایش است.رضازاده سومین مدال طلایش در المپیک را هم می توانست بگیرد.بخشی اش خودش مقصر بود و بخشی اش کسانی که کنارش بودند.اگر دلسوزانه تر عمل می شد قطعا سومین طلای المپیکش را هم می گرفت.
ادامه دارد
۲۵۲ ۴۳