شناسهٔ خبر: 39234480 - سرویس سیاسی
نسخه قابل چاپ منبع: تابناک | لینک خبر

مرور روزنامه‌های سه شنبه ۱۹ فروردین

تهران مهم‌تر است یا پکن؟ /چرا با روش‌های جاری در غلبه بر کرونا موفق نمی‌شویم؟/ آشفتگی‌های اقتصادی و کرونا

مبارزه ایرانیزه با کرونا، تلویزیون به دنبال ستون پنجم در پایتخت! وقتی انتقاد از چین خط قرمز می‌شود! یک میلیارد یورو ‏برای مقابله با کرونا، شکست سیاست‌های سیستم چندجانبه و یکجانبه بین‌المللی مقابله با کرونا، اینستکس کانال مالی یا اهرم ‏سیاسی؟ ظرفیت مترو برای درمان بیماران کرونا و ایجاد قرنطینه، میانگین حقوق بازنشستگان بیش از ۴ میلیون تومان شد، ‏پیش بینی موج جدید کرونا و سرنوشت قرنطینه و جولان کرونا، از مواردی است که موضوع گزارش‌های خبری و تحلیلی ‏روزنامه‌های امروز شده است. ‏

صاحب‌خبر -

تهران مهم‌تر است یا پکن؟ /چرا با روش‌های جاری درغلبه بر کرونا موفق نمی‌شویم؟ آشفتگی‌های اقتصادی و کرونا

به گزارش «تابناک»؛ روزنامه‌های امروز سه شنبه ۱۹ فروردین ماه در حالی چاپ و منتشر شد که تاثیر کرونا بر اقتصاد و ‏سلامت و معیشت مردم موضوعی است که تیتر یک تعدادی از روزنامه‌ها را به خود اختصاص داده است.

روزنامه ایران عنوان ‏راهبرد ضد کرونایی دولت هم سلامت هم معیشت را تیتر کرد که به نوعی واکنش به تیتر یک بیشتر روزنامه‌ها با عباراتی که ‏دوگانه مهار بیماری یا اقتصاد را با جملاتی مثل دوگانه نان و جان بود. روزنامه ابتکار نیز تیتر درمان کرونای اقتصاد با مُسکن ‏یارانه را در صفحه نخست خود قرار داده است. ‏

انتقاد کیانوش جهانپور معاون وزارت بهداشت از چین در کنار واکنش‌ها و نقد‌ها بر آن نیز دیگر محور مورد توجه روزنامه‌های ‏امروز واقع شده است. روزنامه اعتماد که صفحه نخست امروزش را تماما چینی کرده است با چاپ پرچم سرخ چین و رئیس ‏جمهور این کشور عنوان شوخی تلخ را تیتر یک کرد. جهان صنعت نیز با چاپ تصویر جهانپور مقابل تصویر مسئول چینی عنوان ‏عاقبت حرف حساب را برجسته کرده است. ‏

موافقت رهبر انقلاب با برداشت یک میلیارد یورو از صندوق توسعه ملی برای مقابله با کرونا نیز موضوعی است که بیشتر ‏روزنامه‌ها در صفحه یک امروزشان به آن پرداخته اند. ‏

در ادامه تعدادی از یادداشت‌ها و سرمقاله‌های منتشره در روزنامه‌های امروز را مرور می‌کنیم؛‏

آشفتگی‌های اقتصادی و کرونا

مجید ابهری استاد دانشگاه طی یادداشتی در شماره امروز آفتاب یزد با عنوان آشفتگی‌های اقتصادی و کرونا نوشت: ظاهرا روز ‏اول آغاز به کار بعضی از اقشار درتهران، باعث گله و ناراحتی بسیاری از افراد و مسئولین گردید. کاش آن خبرنگار تلویزیون ‏سری به متروی تهران و یا خیابان‌ها می‌زد و جمعیت انبوه در کنار هم را ملاحظه کرده و گزارشی در مورد آن تهیه می‌کرد. ‏آثار شوم رفع قرنطینه چند روز دیگر مشخص خواهد شد یعنی درست همان اخطاری که مسئولان بهداشتی بار‌ها اعلام کرده بودند. ‏اما سوال اینجاست که آیا فقط کارمندان دولت در مقابل کرونا مقاوم هستند یا آن‌ها فقط نیازمند گرفتن حقوق هستند؟ و کسبه، ‏دستفروش‌ها و کسانی که روز مزد هستند نیازی به پول ندارند؟ در چه صورتی قرنطینه شکسته میشود فقط در صورتی که افراد ‏توانایی اقامت اجباری در خانه نداشته باشند و به دنبال تهیه نان و غذا از خانه خارج شوند. حالا که قرنطینه به شکل نیمه شکسته ‏شده وبسیاری از افراد به سر کار باز گشته اند، آیا نتایج شوم آن پیش بینی گردیده است؟
تهران مهم‌تر است یا پکن؟ /چرا با روش‌های جاری درغلبه بر کرونا موفق نمی‌شویم؟ آشفتگی‌های اقتصادی و کرونا
آیا امکانات بیمارستانی ما جوابگوی ‏بیماران ناشی از نقض قرنطینه خواهد بود. متاسفانه کسانی که به مدیران ارشد جامعه مشاوره می‌دهند با شم اقتصادی و بازاری ‏این حرکت را انجام می‌دهند. اصلا سلامت مردم و جامعه ظاهرا برای آن‌ها اهمیتی ندارد. این همه هتل، مسافرخانه و سالن‌های ‏ورزشی که خالی از سکنه وبلااستفاده مانده وجود دارد که باید به مرکز اقامت بی خانمان‌ها تبدیل شده و با نگهبانی از آن‌ها می ‏توان به خوبی آن را کنترل کنیم. ما که ید طولایی در کمک گرفتن از مردم داریم بنابراین می‌توانیم از خیرین و نیکوکاران ‏بخواهیم به این افراد کمک کنند. خروج قطره چکانی مردم از خانه‌ها و رفت و آمد آن‌ها در شهر و ایاب و ذهابشان با مترو و دیگر ‏وسایل نقلیه عمومی عوارضی خواهد داشت که از جمله آن میتوان به بالا رفتن آمار مبتلایان به کووید ۱۹ اشاره کرد. با صحبت با ‏این افراد که در خیابان‌ها بوده این نتیجه حاصل شد که آن‌ها بین مرگ از گرسنگی و مبتلا شدن به کرونا، دومی را انتخاب کرده ‏ومعتقد بودن در خانه ماندنشان زندگی شان دچار مشکل میکند. اما آنچه که در این میان برای کارشناسان و مردم نامکشوف باقی ‏مانده بود مسئله فاصله گذاری اجتماعی است شاید منظور از این طرح این است که افراد به طورناگهانی در خیابان‌ها و اماکن ‏اداری مورد کنترل کرونا قرار بگیرند و افرادی که مبتلا هستند به مراکز درمانی منتقل شوند. خدا رو شکر بخشی از دوران ‏قرنطیه با ایام نوروز گره خورد و گرنه همان دو سه روز اول قرنطینه شکسته میشد وشرایط از این بدتر می‌گشت. اگر در همان ‏روز‌های اول نهاد‌های حمایتی، بسته‌های حمایتی در اختیار خانواده‌های کم در آمد، می‌دادند امروز شاهد این هجوم گسترده آن‌ها ‏در خیابان‌ها نبودیم. ‏


در این میان کارمندان که حقوق خود را از دولت می‌گیرند و مشکل آنچنانی ندارند، اما مغازه داران و اقشار ضعیف جامعه چه باید ‏بکنند. در حال حاضر در تهران از دو جهت حضور افراد در خیابان‌ها موجب نگرانی است یکی از سوی کسانی که برای انجام ‏خدمت در مشاغل خود از خانه خارج شده اند و دوم اینکه حدود ۵ هزار نفر از معتادین مشمول ماده ۱۶ که در مراکز شهرداری ‏نگهداری می‌شدند اکنون در خیابان‌ها رها شده اند؛ بنابراین مسئولان باید هرچه زودتر برای رفع این مشکل اقدام کنند تا بتوانیم ‏کرونا را شکست دهیم. ‏

 

چرا با روش‌های جاری در غلبه بر کرونا موفق نمی‌شویم؟

غلامحسین محمدی، مشاور شهردار تهران در بخشی از یادداشتی با عنوان چرا با روش‌های جاری درغلبه بر کرونا موفق نمی‌شویم؟ ‏در روزنامه ایران نوشت: ‏ به نظر می‌رسد دو دسته ساده‌انگارانه با مسأله برخورد می‌کنند: نخست کسانی که ساده‌انگارانه فکر ‏می‌کنند دولت به تنهایی ‏می‌تواند همه کشور را تعطیل کند، معیشت بخش بزرگی از جامعه را در شرایط تحریم و تعطیلی بخش ‏بزرگی از کسب و کار‌ها ‏تأمین کند و شرایط عبور از بحران را به تنهایی فراهم کنند. به نظر می‌رسد از قضا دولت، تا این لحظه ‏تا حد امکان به میان آمده ‏و تلاش کرده با اختصاص بسته‌های معیشتی، به تعویق انداختن اقساط وام‌ها و درنظر گرفتن تسهیلات ‏برای بنگاه‌های اقتصادی از ‏مشکلات مردم و بنگاه‌ها بکاهد. حد توان اقتصادی دولت کم و بیش همین اندازه است. ‏
‏ دوم کسانی که فکر می‌کنند اگر مردم اخلاق خود را تغییر دهند و مسئولیت پذیر باشند و در خانه بنشینند مسأله حل می‌شود. آن‌ها ‏‏مشکلات مردم را دست کم گرفته‌اند. بخش مهمی از مردم تلاش خود را کرده‌اند. اما بیش از این نمی‌توانند. وقتی کارفرمایشان از ‏‏آن‌ها می‌خواهد سر کار حاضر شوند، وقتی پس انداز‌های شخصیشان ته کشیده و دیگر نمی‌توانند از پس‌انداز مصرف کنند، مجبور‌ند ‏‏از خانه بیرون بیایند و ضرورت در خانه ماندن را نقض کنند. ‏


در چنین شرایطی چه می‌توان کرد؟

به نظر می‌رسد فقط در سایه یک همبستگی و عزم ملی است که ما می‌توانیم از بحران عبور کنیم. اگر در نظر بگیریم که از ‏‏مجموع حدود ۲۰ میلیون نفر نیروی شاغل کشور، فقط نزدیک به ۳ میلیون نفر کارمند دولت‌اند و بقیه یا کارمند بخش ‏‏خصوصی‌اند (کارخانه‌ها و کارگاه‌ها، کارگران ساختمانی، شرکت‌ها و بانک‌های خصوصی، بنگاه‌های خدماتی و ...) یا خود، ‏‏کارفرمای خودشان‌اند (مانند وکلا، پیشه‌وران، رانندگان تاکسی، کشاورزان صاحب زمین و ...) نقش بخش‌های توانمند‌تر جامعه در ‏‏مهیا کردن امکان «قرنطینه» و ماندن در خانه بیشتر معلوم می‌شود. به نظر می‌رسد طبقات دارای جامعه ایران - برخلاف ‏‏پزشکان- تاکنون نقش خود را در این بحران به خوبی ایفا نکرده‌اند.

تهران مهم‌تر است یا پکن؟ /چرا با روش‌های جاری درغلبه بر کرونا موفق نمی‌شویم؟ آشفتگی‌های اقتصادی و کرونا

صاحبان حساب‌های بانکی میلیاردی، مالکان خانه‌های متعدد ‏‏در کلانشهرها، بازاریان و در یک کلام «صاحبان سرمایه» در ایران تاکنون آنگونه که باید به صورت جمعی و رسمی به میان ‏‏نیامده‌اند و شرایط رفاهی چندانی برای اقشاری که زیر دست آن‌ها کار می‌کنند فراهم نکرده‌اند. آن‌ها حتی اگر فقط به منافع اقتصادی ‏‏خود فکر کنند، باید برای غلبه هرچه سریع‌تر بر بیماری کرونا هزینه کنند. آن‌ها بی‌تردید می‌توانند به میدان بیایند و در کوتاه مدت ‏‏برای چند ماه هزینه‌های نیروی کار خود را تقبل کنند تا شرایط اعمال قرنطینه حداکثری فراهم شود و دولت و خیریه‌ها بتواند با ‏‏آسودگی خیال بیشتری به معیشت بخش‌هایی از جامعه برسند که نیاز‌های فوری‌تری برای رسیدگی دارند. خانواده‌های بی‌سرپرست ‏‏و بدسرپرست، کودکان کار، دستفروش‌ها، کارگران فصلی، رانندگان تاکسی و ... از این دست‌اند. بی‌تردید اگر مسأله درآمد‌های ‏‏نیروی کار کشور حل شود، اگر همه مردم ببینند که صاحبان سرمایه، اتاق‌های بازرگانی و صنعت و اصناف و بازارایان و ... ‏‏درکنار دولت به میدان آمده‌اند و حاضرند از سود خود به طور موقت به نفع منافع عمومی و سود خود در دراز مدت صرف نظر ‏‏کنند، بی‌تردید افراد بیشتری حاضرند ولو با تحمل سختی و مشقت بیشتری در خانه بمانند، شرایط قرنطینه حداکثری را فراهم کنند ‏‏و حتی با کمک به خیریه‌ها و همنوعان خود درعبوراز این بحران مشارکت کنند. کسانی که به مصالح دراز مدت کشور فکر ‏‏می‌کنند می‌دانند انتظاراینکه حاکمیت همه بار مسئولیت را بر دوش بگیرد و با اعمال «قوه قهریه» و اعمال قسمی «دیکتاتوری از ‏‏بالا» مردم را وادار به خانه‌نشینی کند، به نفع کشور نیست. مردمی که سال هاست برای دموکراسی در کشور مبارزه کرده‌اند، بهتر ‏‏است این روز‌ها نیز برای حفظ و تداوم دموکراسی بر شکاف میان دولت و ملت غلبه کنند. هر سه ضلع باید به میان بیایند: مردم ‏‏عادی، صاحبان سرمایه و دولت. بدون به میان آمدن بخش خصوصی صاحب سرمایه، پذیرش تحمل سختی و مشقت توسط مردم، ‏‏در نظر گرفتن کمک‌های معیشتی هدفمند برای مردم و آنگاه اقدام قاطع دولت در اعمال قرنطینه حداکثری توان غلبه بر این چرخه ‏‏بحران را نخواهیم داشت. ‏

 

تهران مهم‌تر است یا پکن؟

مهدی مطهرنیا آینده پژوه سیاسی و اجتماعی طی یادداشتی با عنوان تهران مهم‌تر است یا پکن؟ در آرمان ملی نوشت: آنچه در فضای توئیتری ‏میان نماینده وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و سخنگوی ستاد ملی مبارزه با کرونا در کشور بیان شد به دستور ‏رئیس‌جمهور و دلالت ضمنی بر موجودیت عینی این ستاد به‌عنوان ستاد اصلی تصمیم‌گیری در زمان بحران کرونا موضع رسمی ‏نظام جمهوری اسلامی ایران محسوب می‌شود. در واقع آنچه او بیان می‌کند نزد افکار عمومی از منظر قدرت رسمی حاکم در زمان ‏وضعیت بحرانی باید مورد حمایت اجزای دیگر سیستم واقع شود. آنچه سفیر چین با ادب سیاسی خود، البته در ترجمه‌هایی که ‏انجام می‌پذیرد و با عنایت به ترجمه آن به نمایش گذاشته می‌شود، نوعی برخورد بالادستی از طرف سفیر پکن نسبت به سخنگوی ‏ستاد ملی مبارزه با کرونا به‌عنوان ستاد اصلی تصمیم‌گیری در وضعیت بحرانی بنا به مدارک و مدارج موجود است. به هر تقدیر ‏سفیر چین بر مبنای ماموریت خود در تهران و براساس تعهدی که به دولت حاکم بر پکن دارد، طبعا در نظام بین‌الملل پذیرفته و ‏سفیر آن به‌عنوان نماینده منافع و اهداف ملی این کشور در ایران شناخته می‌شود. آنچه در جایگاه بالادستی می‌گوید و برداشت افکار ‏عمومی از آن وجود دارد با توجه به عملکرد چین در این چند دهه د‌ر ارتباط با ملت ایران نزد افکار عمومی ملت ایران باقی ‏خواهند ماند.
تهران مهم‌تر است یا پکن؟ /چرا با روش‌های جاری درغلبه بر کرونا موفق نمی‌شویم؟ آشفتگی‌های اقتصادی و کرونا
اما از آن دردآور‌تر نوع برخوردی است که سخنگوی وزارت امور خارجه با این موضوع دارد؛ به نحوی که این‌گونه ‏برداشت می‌شود که وی بیش از آنکه حمایت از سخنگوی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی را دنبال کند، و حتی در ‏صورتی که او نادرست بیان کرده زمینه‌های نوعی حمایت از وی و در عین حال تلاش برای روشن‌سازی بیشتر موضع را در ‏فضای افکار عمومی نشان دهد، به گونه‌ای سخن می‌گوید که گویی نوعی حمایت از چین و شکلی از موضع‌گیری سفیر چین از آن ‏افاضه می‌شود. اگر چه مردم ایران بخشیده‌اند ولی فراموش نکرده‌اند و سفارت‌های فخیمه روس و انگلستان در زمان‌های نه‌چندان ‏دور تاریخی این‌گونه برخورد می‌کردند؛ لذا اکنون وزارت امور خارجه باید در ارتباط با این موضوع دقت و تعمق بیشتری داشته ‏باشد. مردم ایران بسیار لذت می‌برند که جناب آقای ظریف در براب مقامات آمریکایی بگوید هیچ‌گاه یک ایرانی را تهدید نکنید و ‏به همان اندازه از عدم‌حمایت از ایرانیان در جایگاه رسمی تعریف شده در وضعیت بحرانی در مقابل دیگران نیز حمایت را طلب ‏می‌کنند. سخنگوی وزارت امور خارجه ایران مدافع منافع چین در ایران نیست و اگر منافع چین در ایران به حدی است که باید از ‏این وضعیت گذر کرد مفاهیمی، چون استعمار، استثمار و امپریالیسمی که در ادبیات چپ بوده و در ادبیات انقلاب اسلامی نیز ‏انعکاس پیدا کرده است تنها مصداقش را در ایالات متحده آمریکا و واشنگتن جست‌وجو نمی‌کند. پارادایم حاکم بر عرصه سیاست ‏خارجی ایران بعد از انقلاب اسلامی براساس شعار‌های موجود در این انقلاب که به هر تقدیر یک واقعیت تاریخی در این مرزو‌بوم ‏در دهه ۱۳۵۰ محسوب می‌شود آن بود که نه شرقی، نه غربی، جمهوری اسلامی؛ لذا آنچه که هم‌اکنون در صحنه افکار عمومی ‏وجود دارد این پرسش است که آیا چین، روسیه، انگلستان، فرانسه و دیگر پایتخت‌های کشور‌های دیگر جهان در منطقه و نظام ‏بین‌الملل در فکر منافع ملی، اهداف ملی تعریف شده خود و گسترش آن‌ها در مناطق هد‌ف خویش نیستند که ما تنها آمریکا را ببینیم ‏و با بزرگ کردن آمریکا حرکات دیگر کشور‌ها نسبت به ملت خود را در نظر نیاوریم؟ می‌توان از منظر ادبیات رسمی و حاکم این ‏را نادیده گرفت ولی در ادبیات سیاسی جاری در میان نیرو‌های اجتماعی، کنشگران سیاسی، توده‌های مردم و طبقه متوسط این معنا ‏رسوب می‌کند و این دیدگاه‌ها آرام آرام می‌تواند اثرات خود را بر همگرایی میان مردم و دولت به جا بگذارد؛ لذا اینجاست که باید ‏وزارت امور خارجه و شخص دکتر ظریف با توجه به گسترش حساسیت ناشی از رو‌در‌رویی توئیتری سفیر چین با سخنگوی ستاد ‏ملی مبارزه با کرونا به این موضوع وارد شود. ‏

نظر شما