خبرنامه دانشجویان ایران: میکائیل دیانی// ۱-هر کس فیلمی معمولی هم ساخته باشد این را می داند که فیلمساز دوست دارد فیلمش را روی پرده بزرگ نقره ای در کنار مخاطبان به تماشا بنشیند؛ این شاید بزرگ‌ترین چیزی است که فیلمساز بعد از ساخت فیلمش به انتظار لحظه موعودش می نشیند!
شخصا بارها همین آقای حاتمی کیا را تماشا کرده ام که در گوشه ای از سالن ایستاده یا نشسته و تماشا کردن تماشاچیان به فیلمش را نظاره می کند و از آن لذت می برد! پس همین که یک فیلمساز حاضر شده پیش از آنکه فیلمش روی پرده جادویی و بزرگ نقره ای سینما: در اختیار عموم قرار بگیرد یک از خودگذشتگی است!
۲- تجربه اکران آنلاین سینما در ایران برای اولین بار است که اتفاق می افتد؛ ایرانی که کپی رایت هم خیلی معنایی ندارد و احتمال قاچاق خیلی دور از ذهن نیست. در آمریکا و اروپا امروز سینمای آنلاین یک امری مرسوم است؛ بازده سرمایه قابل قبولی هم دارد؛ شاید از شرکت های فعال در این حوزه همه ما نام نتفیلیکس را بشناسیم اما اینکه چه کسی حاضر شد برای اولین بار ریسک این موضوع را بپذیرد در تاریخ سینمایی ما می ماند. حاتمی کیا نشان داد همچنان در تغییرات آوانگارد است حتی اگر منجر به شکست شخصی او شود!
۳- همه رسانه های جمعی و کارشناسان مردم را به در خانه نشینی دعوت می کنند اما این خانه نشینی بدون سرگرمی امکان پذیر است!؟ چقدر تلویزیون برای مخاطب برنامه دارد!؟ مردم فرصت خانه نشینی را چگونه سپری کنند؛ سینما که یکی از فرصت های فراغتی مردم بوده مسئولیت اجتماعی خود را چگونه ادا می کند!؟ آیا تصمیم اوج و ابراهیم حاتمی کیا غیر از این است که با از خودگذشتی و ریسک سرمایه گذاری سینما را به خانه مردم می آورند که فراغت‌شان را پر کنند!؟ آن هم با هزینه ای بسیار کمتر از رفتن به سینما! فرض بگیرید خانواده ای ۴نفره را که برای رفتن به سینما باید میانگین شصت هزار تومان پول بلیط بدهند و اینجا با ده الی پانزده هزار تومان می توانند آن فیلم را ببینند!
۴- یک ماه و اندی است که سینما تعطیل است؛ با وضعیت کرونا احتمالا تا پایان خرداد هم این تعطیلی ادامه دارد؛ روند اعتماد به محیط های جمعی و بازگشت به سینما هم تا پایان تیر و مرداد هم ادامه می یابد و بعد از آن هم محرم شروع می شود؛ این یعنی نیمی از سال فرصت اکران وجود ندارد. سال گذشته بیش از ۱۴ فیلم حاضر در جشنواره فجر دو سال پیش فرصت اکران پیدا نکردند؛ حالا تصور کنید امسال نیز تا اینجا هیچ فیلمی فرصت اکران پیدا نکرده و حجم فیلم های پشت خط مانده چقدر خواهد بود!
طبیعتا در سال آینده بازه اکران فیلم‌ها کوتاه‌تر می شود؛ فرصت‌هایی مثل ماندن در چرخه اکران به شرط داشتن کف فروش از میان برداشته خواهد شد و بخش زیادی از فیلمسازان ناراضی خواهند بود؛ لذا سینمای آنلاین حالا این فرصت مغتنم را برای همه این فیلمسازان فراهم می کند که فیلم‌شان زودتر دیده شود و بازگشت سرمایه با کمترین ضرر را کسب کنند؛ البته با ریسکی که حاتمی کیا و سرمایه گذارش متحمل می شوند و باقی در پی آنها حرکت می کنند!
۵-از روز نخست جشنواره سی و هشتم فیلم فجر آنچه که خروج حاتمی کیا را به اذهان متبادر می کرد صدای اعتراض و صدای مردم بودن آن بود. خود حاتمی کیا هم گفته بود که فیلمش صدای اعتراض مردم است. لذا در زمانه ای که مردم معترض می خواهند خود را در انواع مدیوم ها ببینند بهترین موقع برای تماشای خروج امروز است.
با توجه به نکات گفته شده و نکات بسیاری که ناگفته مانده حاتمی کیا چه به لحاظ مسئولیت اجتماعی و مردم‌داری همیشگی اش و چه به لحاظ منطق عقلانی و حتی بر مبنای منطق اقتصادی ریسک درستی کرده که حایز احترام و تشویق است
∎
نظر شما