به گزارش نامه نیوز، مجلس یک دست اصولگرای یازدهم از خرداد ماه مشغول به کار می‌شود و در گام اول باید تکلیف فراکسیون‌ها، کمیسیون‌ها و هیات رئیسه را مشخص کند. تکلیف کمیسیون‌ها و هیات رئیسه در پی یک فرایند رقابتی معلوم می‌شود اما آنچه بعد شکل گیری فراکسیون‌ها مشاهده می‌کنیم در واقع دونمایی است از میزان همکاری و هماهنگی در مجلس پیش‌رو.
تصاحب اکثریت کرسی‌های مجلس توسط اصولگرایان تا اندازه‌ای از جذابیت بحث ترکیب فراکسیون‌ها کاسته است اما به اعتقاد تحلیلگران مسائل سیاسی نمی‌توان اطمینان داشت که با یک مجلس یک فراکسیونی مواجه باشیم.

اقلیت اصلاح طلبان؛ تاثیرگذار یا منفعل

جریان اصلاح طلب که بعد از آن همه اما و اگر درباره مشارکت در انتخابات تصمیم به مشارکت گرفت با ماجراهایی متفاوت بعد از ثبت نام مواجه شد. تا آنجا که شورای عالی سیاست گذاری اصلاح طلبان از خیر لیست دادن گذاشت و تصمیم گرفت با واگذاری این اختیار به احزاب، در صدد بازیابی سرمایه اجتماعی خود برآید. لیست ارائه شده از سوی احزاب اصلاح طلب نیز به دلیل کاهش چشمگیر مشارکت در انتخابات دوم اسفند مورد اقبال قرار نگرفت. نتیجه آنکه اصلاح طلبان تنها موفق به کسب 20 کرسی شدند. این بیست نفر نیز غیر از مسعود پزشکیان چهره شاخصی ندارند.
حال باید دید که این دسته اصلاح طلبی در مجلس یازدهم چطور نقش آفرینی می‌کند؟ آیا این کم شماری از آنان اقلیتی تاثیرگذار می‌سازد یا برعکس آنان را به گوشه رینگ می‌راند؟ گزینه دوم البته واقع بینانه‌تر به نظر می‌رسد زیرا اصلاح طلبان راه یافته به مجلس در مجلس دهم که حدود 100 نفر بودند هم خیلی نقشی موثری نداشتند و حتی فراکسیونی با عنوان فراکسیون اصلاح طلبان تشکیل نداده و پشت نام امید پنهان شدند. البته برخی معتقدند که ائتلاف با مستقلان مجلس می‌تواند به اثرگذاری این جریان سیاسی در مجلس یازدهم کمک کند.

مستقلان بر سر دو راهی؟

37 نفر از منتخبان مجلس یازدهم به صورت مستقل در کارزار انتخابات شرکت بودند. این گروه نیز در مجلس آتی نقش چندان تعیین کننده ای نخواهند داشت زیرا در برابر اکثریت اصولگرا به چشم نمی‌آیند و ائتلافشان با اصلاح طلبان نیز خیلی تفاوتی در اصل قضیه ایجاد نمی‌کند. جمع کمتر از 60 نفره اصلاح طلبان و مستقلان - به فرض ائتلاف- نمی تواند در برابر فراکسیون اصولگرایان با آن چهره های شاخص مثل زاکانی، آقاتهرانی، قالیباف و ... حرفی برای گفتن داشته باشد. به اضافه اینکه فعالان سیاسی در جریان اصولگرا اساسا گمانه ائتلاف مستقلان با اصلاح طلبان را جدی نمی‌گیرند. این گروه معتقدند که احتمال همراهی مستقلان با اکثریت مجلس بیش از ائتلاف آنان با اقلیتی منفعل است. بیراه هم نمی‌گویند، خاصه اگر در نظر داشته باشیم که اصولگریان مجلس یازدهم با آن رقابت‌های درون جریانی فرصت بهتری به مستقلان برای نقش‌آفرینی خواهند دارد. به عبارت دیگر، تکلیف اصلاح طلبان مشخص است و این طیف‌های مختلف اصولگرا هستند که در صورت عدم وحدت با هم برای نقش آفرینی بهتر و قوی‌تر به همراهی مستقلان نیاز دارند.

اصولگرایان؛ وحدت یا انشقاق

اصولگرایان اگرچه در دقیقه نود به وحدت رسیده و موفق شدند که اکثریت کرسی‌ها را به دست آورند اما هنوز هم اختلافات درونی بسیاری دارند. ساده انگاری است اگر تصور کنیم جبهه پایداری که بعد از آن همه جار و جنجال نهایت با لیست شورای ائتلاف همراه شد، اکنون ساکت مانده در انتخابات هیات رئیسه سهم خواهی نکند، یا اینکه نیروهای خود در فراکسیونی همسو با قالیباف قرار دهد. برخی از سیاسیون در جریان اصولگرا ترجیح می‌دهند که بر طبل خوشبینی کوبیده و منتظر یک فراکسیون اصولگرا بمانند اما واقعیت آن است که فرزندان معنوی آیت الله مصباح در مجلس یازدهم تا این حد نیز زیر چتر قالیباف نمی‌مانند. این اختلافات درون جریانی در مجلس یازدهم به وقت انتخاب رئیس بیش از همه خودنمایی خواهد اگر اما حتی اگر محمدباقر قالیباف از پس زاکانی و پایداری و دیگران برآید هم این اختلافات پایان نمی‌یابد. دومین جایی که باید منتظر بالا گرفتن دعواهای درون جریانی اصولگرایان بود همین ترکیب فراکسیون ها است. عدم وحدت و کنار آمدن این جریان در مجلس یازدهم به معنی شکل گیری دو فراکسیون اصولگرا و جدا شدن راه قالیباف و نواصولگراها از زاکانی و پایداری است. در این صورت است که نقش مستقلان بیشتر شده و می‌توان انتظار داشت که هر یک از این دو طیف اصولگرا به فکر همراه کردن مستقلان با خود باشند.
به نظر می رسد رقابتی قابل ملاحظه میان زاکانی، قالیباف و آقاتهرانی را شاهد خواهیم بود.چه اینکه از هم اکنون خبرهایی می رسد از اینکه زاکانی جلسات مهمی را برگزار کرده است. این خبرها البته هنوز رسمی نشده و فعلا در محافل سیاسی سینه به سینه می چرخد.