همشهری آنلاین – سمیرا باباجانپور: روستانشینان بالادست منطقه ۵ یعنی روستاهای سولقان، سنگان، کشار، کیگا، رندان، طالون و امام زاده داوود (ع) می توانند مایحتاج دارویی و بهداشتی خود را فقط از یک داروخانه تامین کنند و یک مرکز بهداشت مسئولیت خدمات درمانی و بهداشتی این روستاها را برعهده دارد. باران و سیلاب نابهنگام این روزها مسیر جاده سولقان را پرخطر کرده است. ریزش کوه در مسیر سولقان و کمی بالاتر از آن در امتداد جاده امام زاده داوود(ع) رفت و آمد روستانشینان را با مشکل روبه رو کرده است. این وضعیت در زمان شیوع ویروس کرونا از دید اهالی روستا یک بحران قلمداد می شود.  
در شرایطی که امکانات اولیه همچون مواد ضد عفونی کننده و ماسک برای محافظت و پیشگیری ازابتلا به ویروس کرونا در شهر و محله های برخوردار هم به سختی پیدا می شود تنها راه مقابله با کمبود امکانات خودکفایی و همدلی و همراهی اهالی روستا است. صدایی که ۲ روزی است از کارگاه میری  در روستای سولقان به گوش می رسد از همین نوع است. از نوعی که می توان نامش را اخلاق زمان بحران نام برد و برآن تاکید کرد.  
سید محمد میری جوان کارآفرینی است که در زمینه تولید پوشاک و البسه کارگاه تولیدی راه اندازی کرده است و روزگار می گذراند او به همراه دوستش سید حسین میری ۲ کارگاه را مدیریت می کنند تا چرخ کسب و کار در روستا متوقف نشود و به اصطلاح کار  در روستا را به مهاجرت به شهر ترجیح داده اند.  
او می گوید: «خوب می دانستم که ممکن است انگ سود جویی و غیره به من بزنند اما با بچه های کارگاه عزم مان را جزم کردیم تا به دور از هر حرف و حدیثی فقط برای کمک به اهالی ماسک تولید کنیم. با دهیار و مرکز بهداشت سولقان هم موضوع را مطرح کردم. ابتدا تصمیم داشتم ماسک ها را رایگان توزیع کنم اما چون باید پول کارگر بدهم حداقل ترین قیمت را تعیین کردم و با قیمت ۵ تومان اهالی می توانند آن را تهیه کنند. »
میری درباره کمبود امکانات در شرایط بحرانی برای روستانشینان می گوید: «متاسفانه با اینکه فاصله زیادی تا شهر نداریم ولی امکانات مان ناچیز است. در فصل بارش برف و باران هم مسیر ارتباطی با شهر بارها بسته می شود خب همه این موارد نگرانی هایی را برای اهالی به وجود آورده است. » 
اوهمدلی و اعتماد را بزرگترین راه حل برای شرایط اخیر معرفی می کند و می گوید: «وقتی برای تهیه پارچه ماسک رفتم فروشنده پوزخندی زد و گفت فرصت خوبی برای درآمد زایی است مگر نه؟ خیلی ناراحت شدم و گفتم اصلا برای من فرقی نمی کند. می توانم مثل بقیه فقط نظاره کنم و انتقاد؛ اما دلم می خواهد در این شرایط کمک حال دیگران باشم نه یک تماشاگر نگران و ناامید. »