دوزیست

کارگردان: برزو نیک نژاد
نویسنده: برزو نیک نژاد
تهیه‌کننده: سعید خانی
بازیگرها: ستاره پسیانی، جواد عزتی، هادی حجازی فر، الهام اخوان، مانی حقیقی، سعید پورصمیمی، پژمان جمشیدی، مجید نوروزی
خلاصه فیلم: حمید: دوزیسته دیگه، نره زیر آب که، می‌ره زیر دست و پا له می‌شه.

 

گم‏شدگان لب دریا

فیلم «دوزیست»، یکی از عجیب ترین فیلم های امسال است، فیلم داستان سه رفیق با بازی جواد عزتی، هادی حجازی فر و پژمان جمشیدی است که در یک گاراژ متروکه با هم زندگی می کنند، داستان فیلم زمانی آغاز می شود که دختری به نام مریم به سفارش دوست قدیمی «عطا» با بازی عزتی، چند شب در گاراژ می ماند.

برزو نیک نژاد کارگردان این فیلم که تجربه کمدی های موفقی در کارنامه خود دارد، در این فیلم تصمیم گرفته است که یک داستان معمایی، چیزی شبیه فیلم «مظنونین همیشگی» با تکیه بر جزئیات و گره های فیلمنامه ای را به تصویر بکشد. مشکل اصلی به نظرم جای دیگری است، شوخی و خنده به طبع آن طنز و کمدی هنوز در فرهنگ ایرانی، نوعی لودگی و مسخره بازی به حساب می آید و کارگردان ها و بازیگران موفق کمدی، عطش عجیبی برای ساخت حداقل یک فیلم جدی با فیلمنامه ای مستحکم دارند تا بتوانند توانایی های خود را به بقیه ثابت کنند، غافل از آنکه سینمای کمدی در ذات خود، شامل شاخصه های و پتانسیل های بزرگی مانند انبوه تماشاگران و تنوع مخاطبان است که در سینمای غیرکمدی به‌سختی می توان به آن نزدیک شد.

مشکل فیلم «دوزیست» دقیقا در همین نقطه آغاز می شود، فیلم دقیقا در جایی قابل تحمل است که اندک شوخی بین کاراکترهای فیلم برقرار می شود و دقیقا جایی فاجعه می شود که تصمیم می گیرد، فیلم رئال پرکشش بسازد و نقطه عطف دراماتیک خلق کند، تصور کنید که «عطا» برای تسریع در فرآیند «سقط جنین»، دخترک فیلم را صیغه می کند و دود از سر مخاطبان خود بلند می کند و از آن فاجعه بارتر زمانی است که برزو نیک نژاد تلاش می کند ورای داستان معمایی خود، جهان بینی بسازد و بحران درون گاراژ را به مفهوم «بحران جنسی» وسعت بخشد. ژانرهای سینمایی نه از لحاظ ارزش هنری و نه از نظر ارزش رسانه ای، هیچ کدام، هیچ رجحانی نسبت به یکدیگر ندارند، این کارگردان های خوب هستند که باعث اوج گیری و غنای ژانرها می شوند.

 

منبع روزنامه سازندگی