نیویورک تایمز در یادداشتی به قلم مایکل استرهولم متخصص بیماری های عفونی و مارک اولشاکر مستندساز، نوشت: سرعت ورود و رشد ویروس کرونا در برخی کشورها به شدت نگران کننده است و کشورهای ایران، ایتالیا و کره جنوبی پس از چین در شرایط خطر رشد سریع بیماری قرار گرفته اند. از روز دوشنبه  هفته گذشته، Covid-19 در حداقل 29 کشور جهان دیده شد. گرچه عدم گزارش ویروس ، به ویژه در آمریکای جنوبی و آفریقا و فقدان مدارک و شواهد را نباید به عنوان دلیلی بر عدم حضور ویروس تفسیر کرد. به احتمال زیاد، این موضوع نشان دهنده عدم آزمایش است.

به گزارش  سرویس بین الملل «انتخاب»؛ در ادامه این مطلب آمده است: یک سوال مهم و اساسی که این روزها مرتب تکرار می شود این است که آیا کرونا یک ویروس همه گیر است؟ اگر چنین است تکلیف مردم چیست؟ اکنون مشخص است که این بیماری با وجود تلاش های چین و سایر کشورها برای شناسایی افراد آلوده و هر کسی که ممکن است با آنها در تماس بوده گسترش یافته است.

به نظر می رسد Covid-19 مانند آنفولانزا ، از طریق هوا ، از فرد به فرد دیگر پخش می شود. بر خلاف ابولا ، سارس و مرس، افراد می توانند این ویروس را حتی قبل از شروع علائم یا حتی اگر بیمار نشوند ، منتقل می کنند. به نظر می رسد یک فرد آلوده این بیماری را به طور متوسط بین  ​​2تا 6 نفر گسترش می دهد. بروز علائم در هر نفر ممکن حدود 5 یا 6 روز طول بکشد. بیشتر بیماران بدون علائم و در عین حال احتمالاً عفونی است. این واقعیت که در موارد خفیف تمیز دادن بیماری کرونا از سرماخوردگی یا انفولانزا دشوار است شرایط را پیچیده می کند.

با توجه به ویژگی های این بیماری ، قرنطینه مسافران و اعضای خدمه در کشتی دریایی الماس پرنسس در خلیج یوکوهاما در ژاپن مانند یک آزمایش بی رحمانه به نظر می رسد چرا که در حالی که مسافران محصور شده بودند باید به مدت دو هفته هوای داخل کشتی را (با وجود تصفیه) تنفس کنند. این اقدامات چندان در انتشار ویروس موثر نیست. تلاش برای جلوگیری از انتقال آنفلوانزا مانند تلاش برای متوقف کردن باد است.

حقیقت این است که واکسن ها در اولین ماه های ارائه به سرعت از دسترس خارج می شوند و بر اساس تجربیات قبلی در مورد سارس، مرس و آنفولانزای همه گیر ، هیچ دلیلی وجود ندارد که اعتقاد داشته باشید (همانطور که رئیس جمهور ایالات متحده؛ ترامپ ادعا کرد ) Covid-19 با ورود هوای گرم تر در نیمکره شمالی ، بهار امسال از بین خواهد رفت.  درواقع انتقال در سراسر جهان ممکن است ماهها ادامه یابد.

قرنطینه تحمیل شده به شهروندان توسط دولت چین در هوبئی ( استانی که در اثر این بیماری آسیب دیده بود )، به طور قابل ملاحظه ای تعداد موارد جدید را برای مدتی کاهش داد. اما حتی این مزایای محدود نیز تاثیر چندانی ندارد. با  وجود تلاش چین، بازگشت به محل کار  اغاز شد و حمل و نقل عمومی از سر گرفته شد و شهروندان شروع به جابجایی کردند و بعید نیست یک موج جدید بیماری در راه باشد. مگر در مواردی که ماه ها مردم در یک پناهگاه مخفی باشند.

به عبارت دیگر روشهای فعلی صرفا ایجاد کننده تاکتیک تأخیر است. به مرور زمان ، این امر می تواند به شیوع بیماری کمک کند حتی بهترین سیستم بهداشتی بسیار شکننده است  و افزایش متوسط ​​در موارد عفونی ، چه از طریق آنفولانزای فصلی یا کرونا، می تواند به سرعت جامعه را تحت الشعاع قرار دهد.

اتفاقاتی که در ووهان ، (شهر چین در مرکز این شیوع ) رخ داده است ، احتمالاً در جاهای دیگر نیز رخ خواهد داد. ممکن است بیمارستان ها مجبور شوند همه افراد با بیماری های دیگر را ترخیص کنند. یا فقط افرادی را بستری کنند که به طور جدی بیمار هستند. توانایی آنها برای رسیدگی به بار معمول بیماران مبتلا به حملات قلبی ، صدمات بحرانی یا سرطان ممکن است به شدت به خطر بیفتد.

در جهانی که برای یک بیماری بالقوه خطرناک مانند Covid-19 آماده نیست ، موثرترین روش برای کاهش تأثیر بیماری همه گیر ، تمرکز بر روی حمایت از سیستم های مراقبت های بهداشتی است.این دلیل اصلی ترین اولویت هر کشور برای محافظت از کارکنان مراقبت های بهداشتی است.

ایالات متحده و سایر کشورها در نیمکره شمالی در حال حاضر در یک فصل نسبتاً شدید آنفولانزا درگیر هستند. موجودی تجهیزات محافظتی که توسط پزشکان ، پرستاران و کارکنان فوریت های پزشکی مورد استفاده قرار می گیرد  ماسک های تنفسی N-95 ، دستکش ، محاف چشم، لباس های قابل استفاده و ... کمتر از میزانی است که در برابر کرونا نیز کافی باشد. این مشکل ممکن است باعث شود خود بیمارستان ها به مناطقی تبدیل شوند که ویروس را پرورش می دهند. اگر کارکنان مراقبت های بهداشتی آلوده میان جمعیت بروند ، ممکن است کل جوامع را تحت تاثیر قرار دهند.

دولت ها همچنین باید مانورهای آمادگی Covid-19 را در بیمارستانهای محلی انجام دهند و ظرفیت موقت بیمارستانها را نیز گسترش دهند ، به عنوان مثال با برپایی چادرهای اضطراری در پارکینگها ، همانطور که قبلاً در بعضی از مناطق ایالات متحده اتفاق می افتد. برای به حداقل رساندن فشار در بیمارستانهای تحت مراقبت اقدام کنند.مراقبتهای پرستاری حمایتی در مراکز پیش ساخته و خانه بیماران انجام می شود.

زنجیره های تولید و توزیع داروها و سایر محصولات حیاتی مانند سوزن و سرنگ باید باز بماند و این با توجه به ماهیت جهانی صنعت نیاز به همکاری های بین المللی دارد. با رعایت دستورالعمل های سازمان بهداشت جهانی ، کشورهای آسیب دیده با کورونا نباید منزوی شوند و دسترسی به درمان را از دست بدهند. اطمینان از همه این موارد به معنای رو به رو شدن با حقایق سخت این بیماری همه گیر است و مستلزم افشای کامل و شفاف سازی شرایط برای عموم است. تجارب گذشته ، در سال 2001 و شیوع ابولا 2014 ، نشان می دهد که مردم  در صورت آمادگی روانی و اطلاعات مناسب، واکنش عقلانی تری نشان می دهند.

مقامات و کارشناسانی که آشکارا پیش بینی همه گیر شدن این بیماری را کرده اند، در مورد آنچه باید انتظارش را داشته باشید و اینکه چگونه باید آماده شویم، به صورت کافی نگفته اند. همچنان، اطلاعات بنادین و پایه ای وجود ندارد یا به مردم منتقل نمی شود. براساس مطالعه ی جدیدی که شده، 65 درصد مردم در هنک کنگ ماسک محافظتی به مدت یک ماه یا بیشتر استفاده کردند، با این حال، این ماسک ها کارکرد کمی در گسترش کرونا دارد.  سنگاپور نیز علیرغم یک سیستم بهداشت عمومی در سطح جهانی حداقل  89 مورد بیمار را تجربه کرده است.

اما فارغ از آگاه ماندن و شسشتشوی دست ها، هریک از ما باید چه کار کنیم؟ آرام باشیم و منطقی. ما ، به عنوان افراد جامعه می توانیم برای برنامه ریزی برای شرایط احتمالی اساسی نیز تلاش کنیم. شرکت ها می توانند اعضای اصلی کارمندان را آموزش دهند تا  دورکاری کنند و مراقب سلامتی خود باشند.

"همه گیر شدن" در جهان (Pandemic) تنها یک واژه ی پزشکی تخصصی نیست، بلکه باید واژه ای به منظور اتحاد همه ی مردم باشد.