شناسهٔ خبر: 38184154 - سرویس سیاسی
نسخه قابل چاپ منبع: خبرنامه دانشجویان ایران | لینک خبر

از انتخابات چه خبر؟

گل به خودی اصولگرایان/ بازگشت امید به اردوی اصلاح‌طلبان

البته این مهم را باید درنظر گرفت که اصولگرایان روی توهم خودپیروز پنداری سوار شده بودند و از قبل خود را برنده بلامنازع انتخابات می دانستند. برنده ای که نه برتوانایی خود و قدرت جذب رای حزبی یا گفتمانی بلکه بر ضعف کارآمدی حریف سوار شده بود.

صاحب‌خبر -

به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ انتخابات یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی در حالی به روزهای نهایی اخذ رای نزدیک می شود که روز به روز درگیری های درون حزبی بیشتر می شود و خیلی خبری از درگیری دو جناح اصلی کشور نیست.

خودباختگی اصلاح طلبی
کافیست به دو ماه قبل برگردیم، اردوگاه اصلاح طلبی کاملا مشوش و از هم گسیخته است، ناکارآمدی لیست امید از طرفی و عملکرد فاجعه بار دولت از طرفی دیگر جریان اصلاح طلبی و دیگر حامیان دولت را به گوشه رینگ سیاست رانده بود و اصلاح طلبان انتخابات پیش رو را از دست رفته می دیدند لذا سعی داشتند با حمله به شورای نگهبان، حاشیه پردازی و زیر سوال بردن اصل انتخابات زمینه های باخت بزرگ خود در اذهان عمومی را مدیریت کرده و با پرداختن به محدودیت های انتصابی و حاکمیتی بعنوان دلایل باخت حتمی خود کمی از بار شکست بکاهند.

شکستی که هیچ دلیلی جز ناکارآمدی این تفکر در حوزه اجرایی و تقنینی در دو دوره پایانی دولت و مجلس شورای اسلامی نداشت، بهمین دلیل اصلاح طلبان سعی داشتند با تحریم انتخابات، عدم لیست دهی و فشارهای رسانه ای حضور کم رنگی در انتخابات داشته باشند و باخت قطعی خود را توجیه کنند.

پاس گل رقیب/ بازگشت امید
اما به یکباره کمک از غیب رسید اردوگاه خسته و بازنده اصلاح طلبان ناظر انشقاق بزرگ و جنگ درون حزبی اصولگرایان بر سر کرسی های قدرت است، جنگ درون حزبی که برنده واقعی و قطعی آن اصلاح طلبان بودند، جنگی که ثمره آن 4 الی 5 لیست 30 نفره انتخاباتی خواهد بود، حال نوبت آن رسیده بود که اصلاح طلبان به یک لیست ولو ضعیف در مقابل 5 لیست اصولگرایی قد علم کنند و شرایطی شبیه به انتخابات 1392 را رقم بزنند، انتخاباتی که در آن یک مهره ضعیف از ضعف اردوگاه رقیب(تفرقه) بیش ترین استفاده را کرده و رای عمومی را کسب می کند و برنده انتخابات می شود.

انشقاق در اردوگاه اصولگرایی ابعاد متفاوتی دارد، از اختلاف مبنایی در مبانی انقلابی گری گرفته تا دعوا سر قطع عکس سر لیست احتمالی لیست های مختلف؛ در یک کلام این که سر لیست که باشد و در پوستر نهایی عکس چه کسی بزرگ تر باشد نیز محل دعوی اصولگرایان است.

عمق ماجرا زمانی مشخص می شود که هرگونه وحدت در این جناح سیاسی هویت بعضی از همین گروه ها را زیر سئوال می برد و امکان تجمیع و تک لیستی تقریبا صفر است؛ مثلا وحدت جبهه پایداری با شورای ائتلاف در صورتی رخ می دهد که جبهه پایداری از برخی مبانی اصلی خود دست بکشد(برجام) یا وحدت عدالتخواهان جوان با شورای ائتلاف که این مورد هم تقریبا محال است زیرا جوانان عدالتخواه باید از عدالتخواهی عدول کنند و این به معنای خودکشی برای این نگاه های سیاسی است.

البته این مهم را باید درنظر گرفت که اصولگرایان روی توهم خودپیروز پنداری سوار شده بودند و از قبل خود را برنده بلامنازع انتخابات می دانستند. برنده ای که نه برتوانایی خود و قدرت جذب رای حزبی یا گفتمانی بلکه بر ضعف کارآمدی حریف سوار شده بود.

کاملا واضح است که ضعف حریف دلیلی بر توانمند بودن اصولگرایی نیست و نقطه قوت دیگری نیز برای این جریان نمی شود متصور بود، که این موضوع خود زنگ خطری برای مجلس و مردم است، زیرا باید بین یک تجربه شکست خورده و یک گروه بدون برنامه متفرق و انحصارطلب یکی را انتخاب کنند زیرا که شرایط حضور و قدرت گیری کاندیدای مناسب مستقل فراهم نشده و متاسفانه فرهنگ انتخاب تغییری نداشته و باید ترکیب مجلس را کما فی السابق دانست، ترکیبی که تغییر محسوسی نخواهد داشت و بالطبع تحول خاصی هم نخواهد داشت.

با توجه به لیست بندی های متفاوت و تعدد لیست های احتمالی موجود در انتخابات یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی تحلیل لیست ها و چرایی این تعدد را در گزارشی ویژه و مجزا ارائه خواهیم کرد، شاید کم ترین حق مردم این است که بدانند دعوا سر چیست؟ دعوای درون گفتمانی سهم خواهی و کرسی طلبی از کجا نشات می گیرد و بازنده و برنده این شرایط که خواهد بود.

اما آن چه که تا این لحظه اتفاق افتاده است:
تعمد اصولگرایی برای باخت در شرایط مطلوب است، اصولگرایان شرایط مناسب بادآورده را که پاس گل اصلاح طلبان منفعل، خسته و ناکارآمد در مجلس،دولت، شورای شهر و ... بود را با انشقاق و سهم طلبی بالا رد کرده و با تفرقه شدید و بستن لیست های متعدد و متفاوت در حال گل به خودی زدن و امیدوار کردن اصلاح طلبان هستند.

در این روزها از احزاب اصولگرایی صدایی علیه رقیب برنمی آید و دعواها و تخریب ها همه درون حزبی است و از طرفی اصلاح طلبان نیز صدایی مبنی بر نقد اصولگرایان ندارند بلکه اتفاقا بعضی وقت ها از اصولگرایان سنتی و با تجربه در مقابل اصولگرایان جوان حمایت کردند تا دعوا همچنان بین قبایل اصولگرایی بماند و آسیب این دعوا متوجه خودشان نشود و از آب گل آلود و شور اصولگرایان استفاده کرده و بعد از گذراندن ضعیف ترین مجلس تاریخ 41 ساله ایران اسلامی دوباره پای شان به بهارستان باز شود.

*گزارش از حمزه دستیار

نظر شما