به گزارش ایسنا، به نقل از شبکه خبری دویچه وله، حدود ۱۴ میلیون از مردم ترکیه را علوی‌ها تشکیل می‌دهند و این اقلیت مدت‌هاست که با تبعیض در نبرد هستند و درخواستشان از دولت آنکارا این است که آموزه‌های آنها در کتاب‌های درسی مدارس به صورت متفاوت ارائه شود و دولت، آنها را به عنوان یک "جامعه مذهبی" به رسمیت بشناسد اما تاکنون، دولت آنکارا درخواست آنها را در به رسمیت شناختن اماکن مذهبی‌شان به رسمیت نشناخته و اعلام کرده علوی‌ها یک مذهب نیستند بله یک جامعه فرهنگی به شمار می‌روند.

تعدادی از از اعضای پارلمان ترکیه تلاش کرده‌اند تا مساله به رسمیت شناخته شدن علوی‌ها به عنوان یک جامعه مذهبی را مطرح کنند و حالا این ابتکار عمل از سوی حزب مردم جمهوری‌خواه، بزرگترین حزب اپوزیسیون ترکیه به یک تصمیم جمعی از سوی شهرداری ازمیز منجر شده که برنامه‌های ساختمانی را برای اماکن مذهبی علوی‌ها (جمخانه‌ها) به عنوان عبادتگاه به رسمیت بشناسد.

اکرم امام‌اوغلو، شهردار استانبول نیز تلاشی مشابه داشته اما اعضای شورای شهر به رهبری نمایندگان حزب عدالت و توسعه رجب طیب اردوغان، رئیس جمهوری ترکیه و حزب فراملی جنبش ملی‌گرا این درخواست را رد کرده‌اند و رهبر پارلمانی حزب اردوغان گفته، تصمیم گیری درباره مساله به رسمیت شناخته شدن اماکن مذهبی و فرهنگی به عنوان عبادتگاه باید به نخبگان دینی واگذار شود.

حسین گوزلگول، رهبر مذهبی علوی‌ها و رئیس فدراسیون علوی بکتاشی ترکیه می‌گوید که عدم به رسمیت شناخته شدن علویان به عنوان جامعه مذهبی به معنای عدم اعتنای دولت ترکیه به تصمیم‌های دیده‌بان حقوق بشر دادگاه اروپایی، دیوان عالی اداری و دادگاه تجدیدنظر است.

همچنین هیات رئیسه دینی در ترکیه برای سایر مذاهب در این کشور کمک هزینه مالی در نظر می‌گیرد اما برای اعضای جامعه علوی‌ها چنین نیست و آنها باید خودشان هزینه‌ها حتی آب و برق را تقبل کنند.

تنها جایی که به نفع علوی‌ها ترکیه رای صادر می‌کند، دادگاه‌های اروپایی هستند؛ به طوریکه در سال ۲۰۱۴، دادگاه حقوق بشر اروپایی حکم داد که اماکن مذهبی علویان باید به عنوان عبادتگاه به رسمیت شناخته شوند اما با وجود این احکام، هنوز دولت ترکیه چنین اقدامی را انجام نداده است.  

یکی از شهروندان علوی ترکیه که خواست نامش فاش نشود، از تجربه مذهبی پسرش و آموزه‌های دینی در مدرسه ابتدایی صحبت کرد و گفت: آموزه‌های علویان در مدارس به عنوان یک مذهب مستقل آموزش داده نمی‌شود بلکه به عنوان یک اخوت یا یک جریان عرفانی آموخته می‌شود و روزه‌ها و وقف‌های ما اعمال مذهبی در نظر گرفته نمی‌شوند بلکه مراسمی سنتی لحاظ می‌شوند.

انتهای پیام