اعتمادآنلاین| سیدعماد حسینی- بعد از نوساناتی که به حرکت پاندول ساعت شبیه بود، به شکل غافلگیرکننده و انفجاری، کابینه لبنان تشکیل شد.

جرقه این انفجار را علی حسن خلیل، وزیر دارایی دولت پیشبرد امور و عضو حزب امل لبنان، زد و از آن پس، اخبار پی‌در‌پی تا اعلام رسمی تشکیل کابینه از رسانه‌ها منتشر شد.

گرچه حسان دیاب کوشید تا کابینه‌اش چهره‌ای تکنوکرات و کاملاً تخصصی به خود بگیرد و هر 20 وزیرش بتوانند صفت کارشناس را حداقل در صحنه فعالیت خود یدک بکشند، با این حال سعی کرد همچنان به دسته‌بندی طایفه‌ای حاکم بر صحنه سیاسی و اجتماعی لبنان که از طائف بر جای مانده وفادار بماند.

با نگاهی به کابینه جدید لبنان، این دسته‌بندی بدین صورت است:

اهل تسنن: نخست‌وزیر حسان دیاب، سرتیپ محمد فهمی وزیر کشور، طارق مجذوب وزیر آموزش، و طلال حواط وزیر ارتباطات

مسیحیان: بترا خوری معاون نخست‌وزیر و وزیر دفاع، ناصیف حتی وزیر خارجه، دمیانوس قطار وزیر توسعه اداری، ماری کلود نجم وزیر دادگستری، ریمون غجر وزیر انرژی، منال مسلم وزیر محیط‌زیست، لمیاء الدویهی وزیر کار، میشال نجار رئیس سابق دانشکده مهندسی دانشگاه بالمند وزیر فعالیت‌های عمرانی، وارتیه اوهانیان وزیر فرهنگ و یک وزیر کاتولیک هم وزیر اقتصاد خواهد شد که قرار است رئیس‌جمهور نام او رامشخص کند.

دروزها: رمزی مشرفیه امور اجتماعی و آوارگان، ایمان نویهض وزیر اطلاع‌رسانی و گردشگری

شیعیان: کارشناس معروف اقتصادی غازی وزنی وزیر دارایی، عماد حب‌الله وزیر صنایع، و محمدحسن وزیر بهداشت.

به گفته کارشناسان این کابینه با چالش‌های پیدا و پنهان گوناگونی مواجه است:

همراهان دیاب در کابینه پیش از هر چیز باید راهی برای متوقف کردن فروپاشی اقتصادی کشور بیابند. به اعتقاد این کارشناسان، لبنان در حال حاضر در بدترین بحران اقتصادی تاریخ خود به سر می‌برد و همه پیش‌بینی‌ها از بدتر شدن آن در سایه آنچه «بحران کساد» توصیف می‌شود حکایت دارند.

دومین چالش قانع کردن مردم معترض است که این کابینه توانایی انجام چنین کاری را دارد و برنامه نجات آنها برای خارج کردن لبنان از بحران موفقیت‌آمیز خواهد بود.

سومین چالش که شاید محوری‌ترین چالش تیم دیاب باشد، مقابله با کارشکنی جریان‌های بزرگی در صحنه لبنان همچون جریان مستقبل و نیروهای لبنانی به همراه حزب سوسیالیست ترقی‌خواه است؛ به بیانی دیگر، سمیر جعجع، سعد حریری و ولید جنبلاط که سه قطب مهم سیاسی لبنان محسوب می‌شوند شمشیر خود را برای دولت دیاب از رو بسته‌اند و با اعلام مشارکت نکردن در این کابینه، عملاً خود را در سنگر مخالفان آن جای داده‌اند و حتی اگر برای شکست آن دست به اقدامی نزنند، حداقل در انتظار شکست یا لغزش‌هایش خواهند نشست تا کمال بهره را از این اتفاق ببرند.

سمت و سوی مواضع جامعه جهانی نیز برای موفقیت دولت دیاب بسیار حائز اهمیت است؛ قابل پیش‌بینی است که آمریکا، فرانسه، عربستان و امارات به چه سمت‌وسویی خواهند رفت، اما در اینجا شاید نقش دیگر کشورهای جهان نیز برای لبنان بسیار مهم باشد، زیرا می‌تواند بقا در بحران یا خروج تدریجی از آن را برایش رقم بزند.