اینکه 30 دی کجا بودند و چطور خبر را شنیدند و چه روزهایی را گذراندند. از شهدای آتش‌نشان می‌نوشتند و از اینکه هنوز تکلیف ساختمان روشن نشده است. عکس‌ها و فیلم‌های زیادی هم از آن روز و روزهای بعدش بازنشر شد اما سؤال و گره اصلی این بود: چرا پلاسکو سوخت؟ چرا آتش‌نشان‌ها شهید شدند؟
نوشته‌های کاربران ایرانی را درباره پلاسکو بخوانید: «سه سال پیش پلاسکو آتش گرفت و فرو ریخت و ۱۶ قهرمان این کشور در اون آتش سوختند. به‌عنوان کسی که پدر و دو برادرش آتش‌نشان هستن این درد و استرس و اضطراب برایم همیشگی و دائمی است.»، «یادی بکنیم از فرو ریختن پلاسکو و کشته شدن تعدادی از کسبه و آتش‌نشان‌ها و گزارشی که تهش معلوم نشد چی شد و ساختمون‌های دیگه که فراموش شدن و تجهیزات جدیدی که هنوز خریداری نشده و ساختمونی که هنوز جای خالیش معلومه.»، «فقط سه سال از سقوط پلاسکو گذشته ولی انقدر اتفاقای جور و واجور افتاده که انگار سی سال گذشته؛ زلزله و سیل و سانچی و هواپیمای اوکراینی. ولی شهر قهرمانانش رو فراموش نکرده و نمی‌کنه.»، «پلاسکو جلو چشمامون‌ ریخت‌، سانچی جلو چشمامون غرق شد، هواپیما‌ جلو‌ چشمامون‌ سقوط کرد. چشمامون‌ از قلبمون‌ بیشتر درد‌ کشید‌»، «یادتونه فکر می‌کردیم بعد از پلاسکو اون آدم‌های سابق نمیشیم؟ نشدیم. بعد از سانچی هم. فقط انگار حادثه به حادثه تکه‌ای از وجودمون رو به شیطان اندوه می‌فروشیم که بفهمیم آنچه ادامه دارد زندگی است...»، «پلاسکو غم انگیز‌ترین اتفاق برای من بود، هر شب میرفتم و تماشا میکردم آوار برداریو، اینقدر گریه کردم و فشار روحی روم بود مریض شدم و مریضیم همیشگی شد....»، «دی سال۹۶ پلاسکو، دی سال ۹۷ سانچی، دی امسال هواپیمای اوکراینی. نه از پلاسکو کسی زنده بیرون آمد نه از سانچی و نه از هواپیما. گویا قرار نیست هیج دیماهی به خوشی تمام شود. دلم گرفت ازین حجم مصیبت...»، «امروز بچه‌های آتش‌نشان ایستگاه ۲۸ به یاد شهید حمید_هوایی که در حادثه پلاسکو شهید شد عدسی می‌دادند.»، «امروز ۳۰ دی ماه برای ما یادآور حادثه‌ای تلخه، روزی که آتش‌نشانان به دل آتش زدن تا شعله‌های پلاسکو رو مهار کنند، شعله‌ها مهار شد اما برخی برنگشتند. روح شهدای آتش‌نشان شاد، کسانی که «حقوق نجومی» نداشتند اما غیرتشون نجومی بود...»، «گردنم درد می‌کرد. اتفاق خوب این بود که ۵شنبه صبح‌ها هم مطب دکتر باز بود. منتظر نشسته بودم که منشی تلویزیون رو روشن کرد. پلاسکو بود که می‌سوخت. سوخت تا از کمر شکست و ریخت. همه مریض‌های منتظر، مبهوت زل زده‌بودیم به تلویزیون. بعد از سه سال گردنم هنوز خوب نشده، قلبم هم.»، «3 سال زمان کمی است برای حل شدن معمای پلاسکو، البته اگه یه فرد خارجی تو پلاسکو بود شاید 3 ماه هم کفایت می‌کرد....»