در این روزگار که غصه ها زیادند و دردها گاه سر به فلک می کشند، دیگر نمی شود دنبال دانه های دل آدم ها گشت و مثل سهراب سپهری آرزو کرد - کاشکی این مردم دانه های دل شان پیدا بود.

وقتی هر روز می بینم مراجعانم در اتاق درمان بی صدا گریه می کنند و بغض های فرو خفته شان به دشواری سر باز می کند تا واژه و کلام شود و می بینم انسان ها چقدر در شتاب زندگی ماشینی از هم دور شده اند که حتی فرصت نگاه کردن به یکدیگر را ندارند، چه برسد به اینکه بخواهند کنار باغچه دل هم بنشینند و با درکی متقابل به آبیاری سرزمین درون هم بپردازند به خود می گویم:  کاشکی این مردم زخم های دل شان پیدا بود.

 خواندنی های روانشناسی را در این صفحه اینستاگرام دنبال کنید