فیلم سینمایی «آشفته‌گی» تازه ترین اثر فریدون جیرانی یک شکست تجاری برای او محسوب می‌شود اما چرا فیلمی که با جسارت در فرم یک تجربه تازه در کارنامه این کارگردان پیشکسوت محسوب می‌شود، تا این حد ناامیدکننده نزد تماشاگران عام و منتقدین ظاهر شده و بازی با فرم نتوانسته آن طور که انتظار می‌رفت، کار کند؟
«تابناک»؛ «آشفته‌گی» چهاردهمین فیلم بلند سینمایی در مقام کارگردان، با نقش آفرینی بهرام رادان، مهناز افشار، مهران احمدی، نازنین صلح‌جو و نسیم ادبی در مقابل دوربین مسعود سلامی، موسیقی متن کارن همایونفر و تدوین بهرام دهقان ساخته شد و اکنون پس از چهار هفته اکران عمومی می‌توان با اطمینان گفت که شکست تجاری خورده و نتوانسته حتی کسر قابل توجهی از هزینه تولیدش را از گیشه بازگرداند؛ اتفاقی تلخ برای هر فیلمساز به ویژه فیلمسازی که جنس آثارش به سینمای بدنه نزدیک‌تر است.
آشفتگی یا آن‌گونه که جیرانی نوشته، «آشفته‌گی» با فرمی جسورانه‌ای همراه است و داستان ملتهب و چند لایه‌ای دارد که ممکن است یادآور برخی فیلم‌های پیشین این کارگردان به ویژه فیلم درخشان «سالاد فصل» باشد اما مسئله این است که جیرانی فیلم به فیلم دنبال تجربه‌های تازه است و شاید از همین نامه ضربه می‌خورد. جسارت مکرر در تغییر ژانر، سبک قصه‌گویی، ریتم فیلم و حتی سبک فیلمبرداری که در این فیلم تمایل جدی به داچ انگل برای نمایش همان تعبیر «آشفته‌گی» داشت، می‌توان آشفتگی را به فضای فیلمسازی هر سناریست و کارگردانی تزریق کند.
اگر این فیلم را در ادامه «خفه‌گی» تلقی کنیم و قرار باشد همچون سه‌گانه «ستاره‌ها»، دومین قسمت از سه‌گانه تازه‌ای از جیرانی تلقی‌اش کنیم، باید پذیرفت او مسیر جسورانه‌ای را در پیش گرفته اما دومین گام از این سه گام را در روایت لرزان برداشته است. از جیرانی که پیش از کارگردانی، به عنوان یک فیلمنامه‌نویسِ قابل شناخته می‌شود، انتظار می‌رفت خطوط روایت را بهتر از این به هم متصل کند و بیش از حد درگیر فرم نشود، به گونه‌ای که سایر اجزای فیلم کمتر دیده شده و بازی با دوربین و نور و رنگ، تنها بخش برجسته فیلم برای تماشاگر به نظر آید.
نظر شما