صاحب‌خبر - گروه فرهنگی: هاشمی ضمن ارائه توضیحات درباره دستاوردهای فنی این پروژه سینمای کودک، از شرایط ناعادلانه اکران و محرومیت این فیلم از حمایت‌های دولتی گلایه کرد. سیدجواد هاشمی را تقریباً همه می‌شناسند؛ او آنقدر در فیلم‌های دفاع مقدسی شهید شده بود که تا همین چند سال پیش دیگر با تماشای هر فیلم از او انتظار داشتیم سر بزنگاه به نحوی شهید شود! خودش هم می‌گوید ۲۹ بار در فیلم‌های سینمای ایران شهید شده است! اما او در چند سال اخیر پا را فراتر از بازیگری گذاشته و با هدف‌گیری متفاوتی کارگردانی را تجربه می‌کند؛ آن هم نه در حال و هوای فیلم‌های دفاع مقدس که در ژانر دشوار و مهجور «کودک». همین موضوع باعث شده برخی طرفداران دیروزش به‌ظاهر دچار یک تناقض شوند و بگویند کسی که پرچمدار فیلم‌های ارزشی بود چرا حالا باید فیلم‌های موزیکال بسازد؟! سه گانه «پیشونی سفید» برای سیدجواد هاشمی علاوه‌بر استانداردهای قابل قبول سینمایی، توفیق در گیشه را هم به همراه داشت؛ به طوری که نوروز امسال «پیشونی سفید ۳» توانست چند فیلم جدی را کنار بزند و بالاتر از آن‌ها در جدول فروش قرار بگیرد.وجه بارز فیلم‌های کودک سیدجواد هاشمی استفاده از تخیل، ویژوآل افکت سنگین و البته گریم متفاوت است. نکاتی که آثار او را با سایر فیلم‌های کودک متمایز کرده است؛ او در همین حال و هوا این روزها فیلم سینمایی «تورنادو» را روی پرده دارد. فیلمی که دیده نشدنش آن اندازه که او انتظارش را داشت، غصه این روزهای جواد هاشمی شده است. کارگردان «تورنادو» از شرایط اکران این فیلم به‌شدت گله دارد؛ از اینکه فیلمش را «ضدارزش» خطاب کرده‌اند، از اینکه ۲ فیلم کودک دیگر را که همزمان با «تورنادو» اکران کردند، از اینکه «تورنادو» مشمول حمایت نشده است و...او این گلایه‌ها را همراه با بغض مطرح می‌کند اما همچنان امید به اصلاح شرایط دارد؛ گلایه‌ها و امیدواری‌هایی که بخش عمده‌ای از گفتگوی ما با سیدجواد هاشمی را به‌خود اختصاص داد.در ادامه بخشی از گفتگوی مهر با کارگردان «تورنادو» را می‌خوانید؛ * «تورنادو» در ادامه فیلم‌های شما، باز هم عنصر تخیل را دارد که اتفاقاً در فیلم‌های کودک ما چندان به آن توجه نمی‌شود، فیلمی که داستان سفینه‌ای را روایت می‌کند که با شیطنت چند کودک به فضا می‌رود. چرا به سمت ساخت فیلم‌هایی با این حجم از تخیل می‌روید؟ انتخاب سوژه‌های فانتزی و خیال‌انگیز برای بچه‌ها جزو آروزهای دیرینه من بوده است. من سال‌ها در مدارس درس می‌دادم، با بچه‌ها کار می‌کردم و احساس می‌کردم تنها چیزی که می‌تواند برای برقراری ارتباط با بچه‌ها مناسب باشد عنصر فانتزی است. هیچ چیزی به اندازه فانتزی و عبور از مرزهای خیال نمی‌تواند بچه‌ها را اقناع و هیجان‌زده کند و لبخندی روی لب‌های آن‌ها بنشاند. هیچ چیزی به اندازه خیال‌پرداری نمی‌تواند در عمق وجود بچه‌ها نفوذ کند. از آنجایی که من معلم بودم ابتدا کلاس درس من با قصه شروع می‌شد و در نهایت به نتایج علمی می‌رسید، همین موضوع هم کلاس‌هایم را با موفقیت عجیبی مواجه می‌کرد. من به بچه‌ها اجتماعی، دینی، علوم و... درس می‌دادم. برای مثال علوم را با قصه شروع و با خیال بچه‌ها را جذب می‌کردم. کلاس علوم حتی در دوره نوجوانی برای خودم هم جذابیتی نداشت، اما با این روش، بچه‌ها درس را بسیار با شور و اشتیاق تحمل می‌کردند. این نشان می‌دهد که من از همان موقع تلاش می‌کردم که بتوانم برای برقراری ارتباط با بچه‌ها وارد مرزهای خیال بشوم.«تورنادو» جزو فیلم‌هایی است که به خاطر سفر به فضا، یک فضای کاملاً فانتزی و دور از دسترس دارد و همین دلیل دوست داشتم این فیلم را بسازم. ضمن اینکه من تقریبا ۱۵ سال پیش داستانی درباره سفر به فضا نوشتم که در ذهن خودم بچه‌ها را با سفینه‌ای به فضا می‌فرستادم، از همین رو همیشه دوست داشتم داستان این سفینه را هم بسازم. *هرچند ساخته قبلی شما با نام «پیشونی سفید ۳» در اکران همین امسال توانست فروش خوبی را تجربه کند، اما این بار فیلم شما از گردونه رقابت باز مانده و به‌نظر می‌رسد از دو فیلم کودک و نوجوان دیگر که همزمان با «تورنادو» اکران شده، فروشی کمتر را تجربه کرده است. این یک ضرر آشکار است. این را می‌پذیرید؟ بله. چقدر حیف است که ما این همه تلاش کنیم و در مرحله تبلیغات نتوانیم فیلممان را طوری برجسته کنیم که مردم بدانند در حال حاضر فیلمی روی پرده سینماست. ندانند که این فیلم واقعاً سفینه‌ای دارد، ما در این فیلم این همه هنرور، این همه بازیگر، این همه گریم درخشان و لوکیشن عجیب و غریب داریم، ولی چقدر بد است که در کشور ما به کار کودک بهایی داده نمی‌شود. در حالی که محمد نجفی و شصت، هفتاد نفر در این اثر زحمت کشیدند، ۲ سرمایه‌گذار پول و ثروت خود را گذاشتند، بعد به‌راحتی آب خوردن مراکز دولتی، سازمان‌ها و نهادها به ما می‌گویند فیلم شما زیادی شاد است و ما از فیلم‌های ارزشی حمایت می‌کنیم!این حرف خیلی خنده‌دار است. ما نمی‌گوییم فیلم‌هایی مثل «منطقه پرواز ممنوع» یا «بنیامین» نباید ساخته شود. می‌دانم «منطقه پرواز ممنوع» ارزش‌های دفاعی ما را تبلیغ می‌کند. یعنی می‌گوید خوب است بچه‌ها یاد بگیرند که مدافع ارزش‌ها شوند؛ این حرف اصلا اشکالی ندارد، اتفاقاً خیلی هم خوب است، حتی من خودم هم این ژانر را حمایت می‌کنم، ولی چطور ممکن است تلویزیون بالای ۷۰۰ تیزر به «منطقه پرواز ممنوع» بدهد ولی برای فیلم من تنها ۴۰ تیزر در نظر بگیرد؟ این تفاوت از زمین تا آسمان است. حتی به «بنیامین» که مثل فیلم من در گروه آزاد اکران شده است، بالای ۷۰۰ تیزر داده‌اند؟اشکالی ندارد از این فیلم‌ها حمایت شود ولی گناه من چیست که می‌خواهم بچه‌ها شاد باشند؟ من هم یک وجه دیگر از سینما را دیده‌ام. جالب این است که سه فیلم را با هم به نمایش می‌گذارند، از دو فیلم حمایت می‌کنند ولی فیلم من را کنار می‌گذارند! مگر مملکت ما نیاز به شادی ندارد؟ من که نمی‌گویم از آن فیلم‌ها حمایت نشود. اصلا خودم تاکنون ۲۹ بار در فیلم‌های سینمای ایران شهید شده‌ام! من می‌گویم چگونه ممکن است که ما فکر کنیم فیلمی مثل «تورنادو» ارزشی نیست؟ مگر ما کار ضدارزشی می‌سازیم؟ مگر ترانه و موسیقی در فیلم ضدارش است؟ آن هم در شرایطی که تلویزیون هم برای جذابیت از موسیقی‌های ۶ و ۸ استفاده می‌کند!∎​