به گزارش جماران، «عبدالباری عطوان» نویسنده و تحلیلگر مشهور عرب در بخش سخن سردبیر روزنامه فرامنطقه ای رأی الیوم نوشت: روز گذشته ژنرال« خلیفه حفتر» فرمانده ارتش موسوم به ارتش ملی لیبی آغاز نبرد سرنوشت ساز و پیشروی به سمت شهر طرابلس پایتخت لیبی را اعلام کرد و از نیروهای پیشروی خود خواست که به قواعد درگیری پایبند باشند و گفت:« امروز نبرد سرنوشت ساز و پیشروی به سمت قلب پایتخت را اعلام می کنیم.» وی افزود که زنگ ساعت صفر به صدا در آمده است.

بسیاری از ناظران از جمله ما بیم آن داریم که این اقدام که همزمان با تنش روز افزون میان مصر و ترکیه بر سر لیبی رخ می دهد،منجر به وقوع درگیری نظامی چه به شکل مستقیم و چه به شکل غیرمستقیم میان این دو کشور به دلیل توافقنامه دریایی شود که دولت وفاق ملی به ریاست «فایز السراج» با دولت ترکیه بر سر تقسیم شرق غنی از گاز دریای مدیترانه میان ترکیه و لیبی امضا کرد.

پرسشی که اکنون مطرح می شود این است که آیا دولت وفاق ملی به ریاست آقای فایز السراج از «رجب طیب اردوغان» رئیس جمهور ترکیه که تعهد کرد از آن حمایت می کند درخواست کمک می کند و پاسخ مصر به عنوان حامی اصلی ژنرال حفتر در کنار امارات متحده عربی در این حالت چگونه خواهد بود؟ آیا هواپیماهایش کشتی های پر از سرباز و تجهیزات ترکیه را در صورت رسیدن به بندرهای لیبی بمباران می کنند؟

تنش میان ترکیه و مصر با پیشروی نیروهای ارتش ملی وابسته به ژنرال خلیفه حفتر در طرابلس و بمباران اهدافی در بندر «مصراته» توسط هواپیماهایش آغاز شد. تجهیزات نظامی ترکیه که برای حمایت از جنبش های اسلامگرا که شاهرگ نظامی دولت وفاق ملی به شمار می روند به این بندر می رسد.

رجب طیب اردوغان زمانی که اعلام کرد که آماده است در صورت درخواست دولت سراج که مشروعیت اش را از توافقنامه «صخیرات» با نظارت سازمان ملل به دست آورده است، نیرو و تجهیزات نظامی به لیبی بفرستد برگه های برنده در پرونده لیبی را به هم زد؛ امری که منجر به برانگیخته شدن خشم کشورهای حامی ژنرال حفتر مانند مصر، امارات متحده عربی، روسیه و فرانسه شد.

حمایت نظامی مصر از نیروهای حفتر با انتشار ویدیوئی که ستاد تبلیغات جنگ وابسته به حفتر آن را منتشر کرد، علنی شد. در این ویدیو یک تانک از نوع«تاگ تیریر» ساخت مصر دیده می شود؛ این تانک جدیدترین تولید سازمان صنایع نظامی مصر است و این ظاهر شدن در واکنش به آمادگی ترکیه برای دخالت نظامی برای حمایت از همپیمانانش در لیبی صورت گرفت.

دولت وفاق ملی به رهبری فایز السراج ارتشی قوی در اختیار ندارد و به نیروهای جنبش های اسلامگرای مسلح در طرابلس و مصراته وابسته است ولی مشروعیت بین المللی دارد؛ مشروعیتی که در سایه پیشروی نیروهای حفتر و گسترش دایره ائتلاف جدید مخالف ترکیه در شرق دریای مدیترانه در حال از بین رفتن است؛ ائتلافی که یونان، مصر،قبرس،اردن، ایتالیا، رژیم اسرائیل و تشکیلالت خودگردان فلسطین را در بر می گیرد و زیر چتر«همایش گاز شرق دریای مدیترانه» شکل گرفت و ترکیه از آن کنار گذاشته شد و سوریه و لبنان نیز با پیوستن به آن مخالفت کردند. این ائتلاف ظاهری«گازی» دارد و باطنی نظامی.

اردوغان این خطر را حس کرد که این ائتلاف کشورش را به محاصره در آورده است به ویژه آن که یونان، مصر و دولت اشغالگر اسرائیل دشمنان اصلی کشورش را در بر می گیرد به همین دلیل از آقای السراج در 27 نوامبر گذشته در استانبول استقبال کرد و با او توافقنامه های دریایی و نظامی امضا کرد که باعث تشدید تنش و وحدت دشمنان ترکیه شد و باعث شد یونان سفیر لیبی را از آتن اخراج کند.

لیبی منتظر چوب کبریتی است که می تواند جنگ دوم که از اولی بسیار سخت تر است را شعله ور کند. اعلام حمله به قلب پایتخت توسط حفتر و نیروهایش و وحدت کشور لیبی زیر پرچم نیروهای ژنرال خلیفه حفتر اگر با آن مقابله نشود، شکست بزرگی برای ترکیه و همپیمانانش به شمار می رود. ما بر این باور نیستیم که اردوغان این شکست را بپذیرد و در نهایت پشت همپیمانانش را خالی کند.بعید نیست که اردوغان نیرو و زره پوش به طرابلس و مصراته بفرستد و شبیه حمله به شمال سوریه را تکرار کند.

مصر چه بسا تانک و نیروهای نظامی و کشتی ها و هواپیماهای جنگی به لیبی بفرستد تا از خلیفه حفتر در رویارویی با دولت وفاق ملی حمایت کند؛ دولتی که رسانه هایش می گویند زیر سیطره جماعت های اسلامگرای تندرو به ویژه جنبش اخوان المسلمین قرار دارد ولی بعید است که دولت «السیسی» رئیس جمهور مصر نیروی زمینی بفرستد مگر آن که این اقدام آخرین گزینه باشد.

اردوغان می گوید امیدوار است که لیبی به سوریه دیگر تبدیل نشود و السیسی پیش بینی کرد که بحران لیبی طی شش ماه آینده شاهد راه حل فراگیری برای بحران شود و به راه حل نظامی اشاره کرد ولی واقعیت ها روی زمین می گوید اگر جنگ نیابتی میان مصر و ترکیه در اراضی لیبی به وقوع بپیوندد بسیار خطرناک تر از جنگ سوریه می شود.

این ملت لیبی است که بهای جنگ اول را با خون و ثروت هایش و تبدیل کشورش به یک کشور شکست خورده پرداخت و نیمی از مردمش در کشورهای همجوار مانند مصر، تونس و الجزایر آواره شدند،حالا نیز بی تردید بخشی از این ملت که در اراضی لیبی ماندند تبدبل به هیزم جنگ دوم می شوند. پیمان«ناتو» که پس از سرنگونی نظام سرهنگ«معمر قذافی» تنهایش گذاشت و به حال خودش رهایش کرد تا با سرنوشت خود در برابر شبه نظامیانی  رو به شود که امنیت و ثبات این کشور را از بین بردند، حالا نیز قدرت های منطقه ای همان کار را به بهانه حمایت از این ملت و منافعش و حل اختلاف های شان در اراضی اش انجام می دهد.

پرسشی که در این جا با قدرت خود را مطرح می کند این است که آیا مصر در حالی که با جنگ سختی در زمینه سد النهضه در اتیوپی رو به روست در لیبی می جنگد؟آیا ترکیه نیز در جنگ دیگری در هزاران کیلومتر دورتر از اراضی اش درگیر می شود آن هم در حالی که درگیر جنگ دیگری در سوریه است و از هر جهت دشمنان احاطه اش کرده اند؟

ما در آستانه «جنگ گاز»هستیم که جرقه اول آن در طرابلس لیبی زده می شود و چه بسا منجر به بی ثباتی همه کشورهای شمال آفریقا و ترسیم دوباره نقشه ها در شرق دریای مدیترانه شود و بعید نیست که هدف ترکیه باشد به مانند آن چه برای عراق صدام حسین در کویت رخ داد، دام لیبی در حال نصب شدن با دقت شدید است.

ما بر این باور نیستیم که ژنرال حفتر نخستین گلوله در جنگ سیطره کامل بر طرابلس را بدون دریافت چراغ سبز از مصر، امارات،فرانسه و روسیه و چشم بستن آمریکایی ها به روی این اتفاق شلیک کند. از سوی دیگر، اکنون توپ در میدان اردوغان است و خدا بهتر می داند.