صاحب‌خبر - مسعود دلخواه کارگردان تئاتر گفت: در تئاتر باید مسئله فرهنگ محور کار قرار گیرد و نه ستاره پروری.به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان، مسعود دلخواه متولد سال ۱۳۳۶ در تهران است. او فارغ التحصیل فوق لیسانس و دکترای تئاتر از دانشگاه کانزاس آمریکا است و علاوه بر بازیگری، نویسنده، کارگردان، مدرس و استاد دانشگاه نیز است. حضور او در آمریکا دو جایزه معتبر مدرس برتر بازیگری در سال ۱۹۸۹ و ۲۰۱۱ را به همراه داشت. دلخواه در سال ۱۳۸۵ نمایش «ژولیوس سزار» نوشته ویلیام شکسپیر را در تالار مولوی روی صحنه برد و یک سال بعد در سال ۹۶ از طرف انجمن خانه تئاتر به عنوان کارگردان برتر عرصه تئاتر شناخته شد. او در سال‌های اخیر نمایش‌های «بیگانه»، «مفیستو» و «شاه لیر» را بر روی صحنه برد که با استقبال بی نظیر مخاطبان مواجه شد. از همین رو درخصوص وضعیت تئاتر کشور و همچنین نمایشی که او به تازگی در تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه برده است، با او به گفت‌وگو پرداخته ایم که آن را در ادامه می‌خوانید: شما به حضور افراد چهره برای فروش بیشتر تئاتر اعتقاد دارید؟ قطعا حضور افراد چهره به فروش بیشتر کمک می‌کند، حتی اگر آن شخص خواننده یا ورزشکار باشد؛ زیرا بسیاری از طرفداران آن فرد برای حضور او در صحنه تئاتر به سالن‌ها می‌آیند. حتی اگر طرفداران او تئاتر بین نباشند و این در حالی است که برایشان نمایش مهم نیست. اما مسئله این است که آیا این روش کار درستی است یا نه؟ به نظرم اگر تئاتری فقط به خاطر گیشه از چهره‌های سینمایی استفاده کند، به بیراهه رفته است؛ حال آنکه اگر آن شخص سینمایی مناسب نقش تئاتری باشد و آن نمایش هم با کیفیت اجرا شود، ایرادی ندارد. منتهی به نظر در این مورد به بیراهه و ستاره پروری در تئاتر رفته ایم.در تئاتر نباید ستاره پروری وجود داشته باشد، بلکه در تئاتر باید مسئله فرهنگ محور کار قرار گیرد. برای اینکه این اتفاق رخ دهد، باید گروه‌های تئاتری و تئاتر‌های خصوصی حمایت شوند. تئاتر ما در مرز ورشکستگی است؛ هم از لحاظ اقتصادی و هم از لحاظ محتوایی. اگر نهاد‌های فرهنگی و متولیان فرهنگ و هنر به صورت جدی برای تئاتر برنامه ریزی نکنند، شاهد سقوط و اضمحلال تئاتر خواهیم بود. دلایل این سخن زیاد است، اما به طور کلی نهاد‌های دولتی باید به کمک تئاتر آمده و بدون توقع اجازه ورشکستگی به تئاتر‌های خصوصی را ندهند. آثار نویسندگان را نابود نکنید برخی نویسندگان و کارگردان‌ها نسبت به ترجمه یا اجرای آن اثر امانت دار نیستند. به این منظور که ما اجرایی بسیار متفاوت از یک نمایشنامه خارجی را روی صحنه می‌بینیم که البته آن را بومی سازی می‌دانند و همین سبب می‌شود تا مخاطب سردرگم شود. مسئله‌ای که مطرح کردید بسیار مهم و به دراماتورژی مرتبط است؛ دست بردن در آثار دیگران. اتفاقا موضوع اصلی در نمایش «هیچ چیز جدی نیست» همین مسئله است، یعنی در نمایش‌هایی که به خاطر بومی سازی یا اجرای پست مدرن نمایشنامه، اجرایی انتزاعی یا آوانگارد را می‌بینیم که در متن دست برده و متن اصلی نمایشنامه را نابود می‌کنند و اسم آن را هم دراماتورژی می‌گذارند. من کاملا مخالف این موضوع هستم که در متن نمایشنامه و آثار نویسندگانی که تا به حال در کشور ما اجرا نشده، دست ببریم، قسمتی از آن را حذف و متن را مطیع ایده‌های خود کنیم. سخن پایانی؟ من فکر می‌کنم هنرمندانی که در این وضعیت کار می‌کنند و با سختی فراوان شعله تئاتر را روشن نگه می‌دارند، برای به اجرا بردن نمایش‌های بعدی توبه کنند، اما باز به خاطر نیاز فرهنگی و معنوی و وابستگی به هنر تئاتر، دوباره کار می‌کنند. در حال حاضر برای نمایش بعدی خود برنامه‌ای ندارم، ولی آثاری در ذهن دارم که در زمان مناسب آن‌ها را مطرح خواهم کرد؛ آثاری که سال‌ها می‌خواستم آن‌ها را اجرا برسانم.∎​