به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، متن بیانیه به شرح زیر است:
بسم الله الرحمن الرحیم
«وَما لَکُم لا تُقاتِلونَ فی سَبیلِ اللَّهِ وَالمُستَضعَفینَ مِنَ الرِّجالِ وَالنِّساءِ وَالوِلدانِ الَّذینَ یَقولونَ رَبَّنا أَخرِجنا مِن هٰذِهِ القَریَةِ الظّالِمِ أَهلُها وَاجعَل لَنا مِن لَدُنکَ وَلِیًّا وَاجعَل لَنا مِن لَدُنکَ نَصیرًا»
شانزدهم آذرماه هرسال، یادآور عهدی است که دانشجویان دانشگاه تهران با مستضعفان بستند و تا پای جان، بر سر عهد خود باقی ماندند. گرامی‌داشت قیام شانزده آذر و شهادت سه دانشجوی دانشگاه تهران در راه مقاومت علیه دخالت مستکبران در سرنوشت ملت ایران، نه از جنس جشن و شادی، که از جنس سوگ و حماسه است. امروز، و در شرایطی که قدرت‌های مستکبر، تمام توان خود را علیه مستضعفین جهان به کار بسته‌اند تا آنان، بیش از همیشه در ضعف قرار بگیرند و خود، متکبرتر از قبل، بر جهان حکمرانی کنند، جشن و شادی و پایکوبی در روز شانزدهم آذر، کارکردی جز تخدیر دانشجویان ندارد. روی دیگر سکه تخدیر دانشجویان، بازیچه دست اهالی قدرت و سلبریتی‌های سیاسی شدن است که در پوشش سیاست‌ورزی، به اخته شدن جنبش دانشجویی می‌انجامد. ما بسیجیان دانشگاه تهران، هم‌صدایی با مستضعفان را یگانه راه میراث‌داری شهدای ۱۶ آذر ۳۲ که آرمانشان استکبارستیزی و عدالت‌گستری بود، می‌دانیم.
جمهوری اسلامی ایران که حاصل سال‌ها مبارزات مردم ایران علیه زورگویان است، امروز نقطه کانونی مبارزه با استکبار جهانی است. مستضعفین و ملت‌های آزادی‌خواه، هم‌پیمانان بالقوه جمهوری اسلامی ایران در سراسر جهان و پایه‌گذاران نظمی جدید در مقابل مستکبرین هستند. از آن سو، جبهه استکبار نیز، امروز همانند گذشته مشغول فتنه‌انگیزی در میان ملت‌های مستضعف است. فتنه‌انگیزی استکبار جهانی یا از طریق اعمال سیاست‌های استکباری از مجرای دولت‌های دست‌نشانده اتفاق می‌افتد، و یا با سوءاستفاده از برخی ضعف‌ها و کاستی‌های دولت‌های ملل مستضعف. آنچه در عراق، سوریه و لبنان، بولیوی، ونزوئلا و شیلی در جریان است، از همین جنس است.
جمهوری اسلامی ایران که نقطه کانونی مبارزه با استکبار جهانی و ارائه دهنده بدیل ایدئولوژیک شرق و غرب است، بیش از همه ملت‌های مستضعف، آماج حمله‌های استکبار جهانی در عرصه‌های گوناگون است. به همین دلیل، وجود دولتی کارآمد و انقلابی در ایران، بیش از پیش حائز اهمیت است. سیاست‌های دولتی در ایران، باید در راستای گسترش عدالت و آزادی‌های مشروع باشد، نه اینکه مدام بر پیکر مردم ایران زخم وارد کند. امروز، متأسفانه ملت ایران با دولتی مواجه است که با عملکرد ضعیف و غیرانقلابی خود، بستر سوءاستفاده و فتنه‌انگیزی دشمن را بیش از پیش فراهم می‌کند. ضعف دولت در زمینه‌های مختلف مشهود است؛ بحران مسکن و ارز، فساد اقتصادی، خصوصی‌سازی‌های بی‌ضابطه و بحران‌آفرین و نهایتا شکست در سیاست خارجی که تنها راه دولت برای حل مشکلات بود، از جمله مهم‌ترین ضعف‌های دولت است. امروز دست‌هایی عمدا یا سهوا، با اجرای سیاست‌های غلط و ناکارآمد، درحال به بن بست کشاندن کشور و القای یأس و ناامیدی به مردم هستند.
در شرایطی که دولت مستقر، طرحی جز مذاکره برای حل مشکلات کشور ندارد، مجلس و نمایندگان مردم، باید با آزادگی و شجاعت، مانع ناکارآمدی و فساد باشند. اما متأسفانه نمایندگان مجلس نیز، یا عزمی برای حل مسائل و مشکلات مردم ندارند و یا از درک شرایط بحران‌آفرین، عاجزند. امروز، بیشتر از هر زمان دیگری، خلأ دیالمه‌ها در مجلس شورای اسلامی احساس می‌شود. آن‌ها که با حریت و شجاعت، داد مردم و انقلاب سر می‌دادند و درمقابل بی‌کفایتی دولتمردان، قد علم می‌کردند. کی وقت آن می‌رسد که مجلس شورای اسلامی از ظرفیت‌های تدارک دیده شده در قانون اساسی برای مقابله با بی‌کفایتی دولت استفاده کند؟ چقدر بر پیکر یک ملت باید زخم وارد شود که ناکارآمدی و بی‌کفایتی یک دولت ثابت شود؟
از سوی دیگر، قوه قضاییه نیز در برخورد با مفاسد سیاسی، عزم لازم را ندارد. این وظیفه قوه قضاییه است که با عاملان سیاسی مفاسد اقتصادی برخورد کند؛ آن‌ها که با تصمیمات غلط خود، زمینه کوچک‌تر شدن سفره مردم و سوءاستفاده مفسدان را فراهم می‌کنند.
دیگر آن که مجلس، دولت و قوه قضاییه باید در عرصه قانون‌گذاری، اجرا و نظارت بر اجرای قانون، عرصه را برای اعتراضات مردمی در چارچوب قانون اساسی فراهم کنند. تنها در این صورت است که می‌توان از تمایزی واقعی بین مردم معترض و آشوب‌گرانی که در پی سوءاستفاده از تصمیمات غلط مسئولین هستند، سخن گفت. وگرنه پر واضح است که مردم ایران، نسبتی با غارتگران بیت‌المال و اشرار و اغتشاشگران ندارند. اما سوال اینجاست که مردم چگونه باید به صورتی قانونی اعتراضات خود را نسبت به تصمیمات مسئولین ابراز کنند؟
و نکته آخر درباره مسائل اخیر دانشگاه؛ دانشگاه باید محل گفتگو و کنشگری سیاسی آزاد و البته قانونی باشد. بسیج دانشجویی دانشگاه تهران نیز، همواره داعیه‌دار کنشگری سیاسی دانشجویی بوده است و از ابراز نظرات گوناگون در سطح دانشگاه، حمایت می‌کند. همچنین دیگران را نیز به احیای فضای سیاسی و گفتگو در دانشگاه تشویق می‌کند. البته روشن است آن کسانی که محیط دانشگاه را آلوده به اقدامات هنجارشکنانه و شعار علیه غزه و لبنان و جبهه مقاومت کرده‌اند، نسبتی با آرمان ۱۶ آذر که استکبارستیزی و عدالتخواهی است، ندارند؛ و در پایان، ما بسیحیان دانشگاه تهران، ضمن تجدید عهد با آرمان شهدای ۱۶ آذر، بار دیگر اعلام می‌داریم، تا آخرین قطره خون، همراه و همگام با مستضعفان، علیه جبهه استکبار مبارزه خواهیم کرد.
والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته.
«وَما لَکُم لا تُقاتِلونَ فی سَبیلِ اللَّهِ وَالمُستَضعَفینَ مِنَ الرِّجالِ وَالنِّساءِ وَالوِلدانِ الَّذینَ یَقولونَ رَبَّنا أَخرِجنا مِن هٰذِهِ القَریَةِ الظّالِمِ أَهلُها وَاجعَل لَنا مِن لَدُنکَ وَلِیًّا وَاجعَل لَنا مِن لَدُنکَ نَصیرًا»
شانزدهم آذرماه هرسال، یادآور عهدی است که دانشجویان دانشگاه تهران با مستضعفان بستند و تا پای جان، بر سر عهد خود باقی ماندند. گرامی‌داشت قیام شانزده آذر و شهادت سه دانشجوی دانشگاه تهران در راه مقاومت علیه دخالت مستکبران در سرنوشت ملت ایران، نه از جنس جشن و شادی، که از جنس سوگ و حماسه است. امروز، و در شرایطی که قدرت‌های مستکبر، تمام توان خود را علیه مستضعفین جهان به کار بسته‌اند تا آنان، بیش از همیشه در ضعف قرار بگیرند و خود، متکبرتر از قبل، بر جهان حکمرانی کنند، جشن و شادی و پایکوبی در روز شانزدهم آذر، کارکردی جز تخدیر دانشجویان ندارد. روی دیگر سکه تخدیر دانشجویان، بازیچه دست اهالی قدرت و سلبریتی‌های سیاسی شدن است که در پوشش سیاست‌ورزی، به اخته شدن جنبش دانشجویی می‌انجامد. ما بسیجیان دانشگاه تهران، هم‌صدایی با مستضعفان را یگانه راه میراث‌داری شهدای ۱۶ آذر ۳۲ که آرمانشان استکبارستیزی و عدالت‌گستری بود، می‌دانیم.
جمهوری اسلامی ایران که حاصل سال‌ها مبارزات مردم ایران علیه زورگویان است، امروز نقطه کانونی مبارزه با استکبار جهانی است. مستضعفین و ملت‌های آزادی‌خواه، هم‌پیمانان بالقوه جمهوری اسلامی ایران در سراسر جهان و پایه‌گذاران نظمی جدید در مقابل مستکبرین هستند. از آن سو، جبهه استکبار نیز، امروز همانند گذشته مشغول فتنه‌انگیزی در میان ملت‌های مستضعف است. فتنه‌انگیزی استکبار جهانی یا از طریق اعمال سیاست‌های استکباری از مجرای دولت‌های دست‌نشانده اتفاق می‌افتد، و یا با سوءاستفاده از برخی ضعف‌ها و کاستی‌های دولت‌های ملل مستضعف. آنچه در عراق، سوریه و لبنان، بولیوی، ونزوئلا و شیلی در جریان است، از همین جنس است.
جمهوری اسلامی ایران که نقطه کانونی مبارزه با استکبار جهانی و ارائه دهنده بدیل ایدئولوژیک شرق و غرب است، بیش از همه ملت‌های مستضعف، آماج حمله‌های استکبار جهانی در عرصه‌های گوناگون است. به همین دلیل، وجود دولتی کارآمد و انقلابی در ایران، بیش از پیش حائز اهمیت است. سیاست‌های دولتی در ایران، باید در راستای گسترش عدالت و آزادی‌های مشروع باشد، نه اینکه مدام بر پیکر مردم ایران زخم وارد کند. امروز، متأسفانه ملت ایران با دولتی مواجه است که با عملکرد ضعیف و غیرانقلابی خود، بستر سوءاستفاده و فتنه‌انگیزی دشمن را بیش از پیش فراهم می‌کند. ضعف دولت در زمینه‌های مختلف مشهود است؛ بحران مسکن و ارز، فساد اقتصادی، خصوصی‌سازی‌های بی‌ضابطه و بحران‌آفرین و نهایتا شکست در سیاست خارجی که تنها راه دولت برای حل مشکلات بود، از جمله مهم‌ترین ضعف‌های دولت است. امروز دست‌هایی عمدا یا سهوا، با اجرای سیاست‌های غلط و ناکارآمد، درحال به بن بست کشاندن کشور و القای یأس و ناامیدی به مردم هستند.
در شرایطی که دولت مستقر، طرحی جز مذاکره برای حل مشکلات کشور ندارد، مجلس و نمایندگان مردم، باید با آزادگی و شجاعت، مانع ناکارآمدی و فساد باشند. اما متأسفانه نمایندگان مجلس نیز، یا عزمی برای حل مسائل و مشکلات مردم ندارند و یا از درک شرایط بحران‌آفرین، عاجزند. امروز، بیشتر از هر زمان دیگری، خلأ دیالمه‌ها در مجلس شورای اسلامی احساس می‌شود. آن‌ها که با حریت و شجاعت، داد مردم و انقلاب سر می‌دادند و درمقابل بی‌کفایتی دولتمردان، قد علم می‌کردند. کی وقت آن می‌رسد که مجلس شورای اسلامی از ظرفیت‌های تدارک دیده شده در قانون اساسی برای مقابله با بی‌کفایتی دولت استفاده کند؟ چقدر بر پیکر یک ملت باید زخم وارد شود که ناکارآمدی و بی‌کفایتی یک دولت ثابت شود؟
از سوی دیگر، قوه قضاییه نیز در برخورد با مفاسد سیاسی، عزم لازم را ندارد. این وظیفه قوه قضاییه است که با عاملان سیاسی مفاسد اقتصادی برخورد کند؛ آن‌ها که با تصمیمات غلط خود، زمینه کوچک‌تر شدن سفره مردم و سوءاستفاده مفسدان را فراهم می‌کنند.
دیگر آن که مجلس، دولت و قوه قضاییه باید در عرصه قانون‌گذاری، اجرا و نظارت بر اجرای قانون، عرصه را برای اعتراضات مردمی در چارچوب قانون اساسی فراهم کنند. تنها در این صورت است که می‌توان از تمایزی واقعی بین مردم معترض و آشوب‌گرانی که در پی سوءاستفاده از تصمیمات غلط مسئولین هستند، سخن گفت. وگرنه پر واضح است که مردم ایران، نسبتی با غارتگران بیت‌المال و اشرار و اغتشاشگران ندارند. اما سوال اینجاست که مردم چگونه باید به صورتی قانونی اعتراضات خود را نسبت به تصمیمات مسئولین ابراز کنند؟
و نکته آخر درباره مسائل اخیر دانشگاه؛ دانشگاه باید محل گفتگو و کنشگری سیاسی آزاد و البته قانونی باشد. بسیج دانشجویی دانشگاه تهران نیز، همواره داعیه‌دار کنشگری سیاسی دانشجویی بوده است و از ابراز نظرات گوناگون در سطح دانشگاه، حمایت می‌کند. همچنین دیگران را نیز به احیای فضای سیاسی و گفتگو در دانشگاه تشویق می‌کند. البته روشن است آن کسانی که محیط دانشگاه را آلوده به اقدامات هنجارشکنانه و شعار علیه غزه و لبنان و جبهه مقاومت کرده‌اند، نسبتی با آرمان ۱۶ آذر که استکبارستیزی و عدالتخواهی است، ندارند؛ و در پایان، ما بسیحیان دانشگاه تهران، ضمن تجدید عهد با آرمان شهدای ۱۶ آذر، بار دیگر اعلام می‌داریم، تا آخرین قطره خون، همراه و همگام با مستضعفان، علیه جبهه استکبار مبارزه خواهیم کرد.
والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته.
نظر شما