به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، "فرش چین" عنوانی است که ما را به یاد محصولاتی که در کشور چین ساخته و به وفور در بازار ایران یافت می‌شود، می‌اندازد. یاد فرش‌های تولید کشور چین که زمانی ادعا می‌کردند هنر فرش بافی به آنها اختصاص دارد و با کپی‌های غیرحرفه‌ای و غیر هنری فرش‌های بی‌کیفیت چینی را با نام‌های معتبر ایرانی به بازار جهانی عرضه می‌کردند که همین امر تا حدودی موجب خدشه‌دار شدن هنر و نام ایرانی نیز شد. اما "فرش چین" عنوان مستندی است که به فرش‌های روستایی با نام «چین» که در همین ایران خودمان است، می‌پردازد و توانسته به جشنواره سینما حقیقت راه یابد.

امیر منیری سازنده فیلم مستند "فرش چین" در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی تسنیم گفت: مستند فرش چین در بخش کار آفرینی جشنواره سینما حقیقت پذیرفته شده است و همانطور که از نامش پیدا است محوریت آن به موضوع فرش می‌پردازد.

وی در خصوص انتخاب نام این مستند توضیح داد: چین نام روستایی دور افتاده در استان کهگیلویه و بویراحمد است؛ ما با این منطقه دور افتاده، طی سفری که به آنجا داشتیم، آشنا شدیم. در روستای چین مردی بود که به خانه‌های مردم می‌رفت و از فرش‌های کهنه و قدیمی آنها که شاید بهایی به آنها داده نمی‌شد و فراموش شده بودند، عکاسی می‌کرد و به نوعی نقوش این فرش‌ها را ثبت می‌کرد.

این فیلمساز جوان در ادامه افزود: سعید احمدی که در حوزه دیجیتال مارکتینگ فعالیت دارد با ثبت تصاویر و نقوش فرش‌های قدیمی و از یاد رفته، در بازسازی و به روزرسانی این طرح‌ها و نقوش تلاش‌های بسیاری کرده است. او بعدها به ایجاد کارگاه فرش‌بافی در همان منطقه اقدام کرد تا با استفاده از هنر بومی‌ زنان منطقه که سال‌ها است از قالی‌بافی دست کشیده‌اند، هنر دست این هنرمندان را احیا کند.

وی با اشاره به واژه چین در برابر چین، خاطرنشان کرد: جذابیت فرش چین از آنجا بیشتر شد که مدتها است کشور چین ادعا می‌کند تولیدکننده 90 درصد فرش‌های دستباف دنیا است. در واقع با این ادعا هنر قالی‌بافی و فرش‌های نفیس دستباف ایرانی را مختص به چینی‌ها می‌داند. با اقدامی که آقای احمدی در روستای چین کرد، علاوه بر زنده کردن هنر ایرانی تقابلی واژگانی بین روستای «چین» در ایران و کشور «چین» به وجود آمد که جذابیت خاصی داشت و به مراتب حساسیت برانگیزتر و شاید تأثیرگذارتر بود.

منیری ضمن تحسین برانگیز بودن اقدام فرهنگی و اقتصادی این کارآفرین خلاق در ادامه تأکید کرد: سعید احمدی با این اقدام نه تنها توانسته در احیای نقوش ایرانی تأثیرگذار باشد بلکه به واسطه این نقش‌ها و با نام ایرانی طی مجموعه‌ای از طرح‌های کهن قدیمی گردآوری کرده است. او این طرح‌ها را در اختیار مشتریان خارجی قرار می‌دهد و بر مبنای طرح انتخابی ایشان سفارش فرش دستباف کاملاً ایرانی را می‌گیرد و به این ترتیب منبع درآمدی برای زنان هنرمند و فرشباف ایجاد می‌کند.

وی همچنین خاطرنشان کرد: در فرش بافی گره‌های خاصی وجود دارند که در بافتن فرش دستباف یا به فراموشی سپرده شده‌اند یا برای تسریع و راحتی کار به صورت گره‌های قلابی یا مشابه زده می‌شوند که این کارآفرین ضمن کارآفرینی و گرفتن سفارش کار، گره‌های تقلبی را اصلاح و دوباره گره‌های اصلی وارد هنر فرش بافی کرده است. این اقدام توانسته اعتبار فرش ایرانی را دو چندان کند و به آن بهایی ببخشد که هر کشوری ادعای تولید این اثر هنری را نداشته باشد.

امیر منیری با یادآوری کردن برند فرش ایرانی، متذکر شد: همانطور که آلمان در دنیا به مرسدس بنز شناخته می‌شود ایران نیز به پرشین کارپت شناخته می‌شود. اما سال‌ها است صاحبان این برند تولیدکننده اصلی آن نیستند و ما به صدها سعید احمدی‌ها و حمایت از این افراد نیاز داریم تا بتوانیم دوباره فرش ایرانی را به عنوان برند جهانی مطرح کنیم و به این هنر اعتبار ببخشیم.

او ضمن پرداختن به سایر جذابیت‌های سوژه مستند خویش، عنوان کرد: فرش چین یک مستند سوژه محور است که داستان زندگی، کاری و پیشینه کارآفرینی خلاق در عرصه بین‌المللی را روایت می‌کند. گذشتگان سعید احمدی در کار فرش بوده‌اند و خود او، آی‌تی خوانده است؛ او در جاهای مختلف کار کرده و با دیزاینر و طراح سالن جلسات ترامپ که در نشست با رهبر کره‌شمالی از فرش ایرانی استفاده کرده بود، ملاقات داشته و توانسته است اقدامات ارزشمندی را در زمینه فرش ایرانی و تبلیغ آن در دنیا و مقابله با کشورهای مدعی و فرش‌های تقلبی صورت دهد.

این مستندساز در توضیح محل‌های مختلف تصویربرداری اثر خود خاطرنشان کرد: با توجه به اینکه سوژه ما ساکن اصفهان است، دفتر کار او در قم و خود من نیز در تهران ساکنم به همین جهت مجبور بودیم در مناطق مختلفی علاوه بر روستای چین تصویربرداری کنیم. همچنین به دلیل نوع کار و ارتباطاتی که احمدی با سفارش‌دهندگان برقرار می‌کرد ما باید به جاهای مختلف می‌رفتیم و با افراد مختلف روبرو می‌شدیم.

وی علاوه بر سختی‌هایی که دوری مسافت برای گروه داشت، در ادامه افزود: برخی از افرادی که طرف معامله، سفارش‌دهنده یا مشتری بودند به ویژه خارجی‌ها در مقابل دوربین تصویربردار مقاومت می‌کردند. آنها به فیلمبرداری در حین خرید و مذاکره مشکوک و معترض بودند در نتیجه اجازه تصویربرداری نمی‌دادند و کار ما را با مشکل مواجه می‌کردند و به تعویق می‌انداختند.

امیر منیری در توضیح نکات فنی فیلم مستند خود گفت: در فیلمبرداری تصاویر از دو دوربین استفاده شده که توسط قره سوفلو و کارگر صورت گرفته است. در مصاحبه‌ها نورپردازی خاصی نداریم اما در به تصویر کشیدن فرش‌ها از نورپردازی خاصی بهره برده‌ایم تا زیبایی نقوش این فرش‌ها را برجسته‌تر کنیم.

این فیلمساز در پایان در پاسخ به اینکه آیا فرش چین احتمال کسب جایزه از جشنواره سینما حقیقت دارد، پاسخ داد: با توجه به اینکه کارهای زیادی در این جشنواره حضور دارند و من خیلی از کارها را ندیده‌ام نمی‌توانم در این رابطه اظهارنظر کنم اما به دیده شدن اثر خود طی برگزاری جشنواره سینما حقیقت، امیدوارم.

انتهای پیام/