اعتمادآنلاین| صنعت آبزی‌پروری طی 15 سال اخیر 2 برابر رشد یافته است و این موضوع پیدا کردن روش‌های پایدار برای تغذیه ماهیان پرورشی را ضروری می‌کند. ماهی‌های گوشت‌خواری نظیر سالمون و تن به وعده‌های شامل گوشت‌ و روغن ماهی متکی است که عموماً از انبارهای ماهیان وحشی به دست می‌آید. شرکت‌های شیلاتی را که ماهی وحشی را به گوشت و روغن ماهی (FMFO) تبدیل می‌کنند با اصطلاح «شیلات کاهشی» (reduction fisheries) می‌شناسند. حدود 20 درصد کل شکار ماهی‌ها در جهان با مقاصد آبزی‌پروری در شرکت‌های FMFO‌ فراوری می‌شود. این‌ ماهی‌ها برای مصرف مستقیم شکار نمی‌شوند، در عوض، فراوری و به غذای ماهیان پرورشی تبدیل می‌شوند.

به گزارش اعتمادآنلاین، به نقل از مجله فوربس، این شرکت‌های شیلاتی بسیاری از گونه‌های دریایی پایین زنجیره غذایی را از بین می‌برند؛ نظیر ماهی کولی‌ها، ماهیان خالمخالی، ساردین‌ها و کریل‌ها که در غیر این صورت منبع غذایی اصلی گونه‌های گوشتخوار وحشی باقی خواهند ماند.

افزایش فشار بر ماهیان وحشی برای حفظ صنعت ماهیان پرورشی گونه‌های ماهیان وحشی را به شدت در معرض انقراض قرار داده است. این گونه‌ها که هدف صنایع شیلاتی قرار دارند همان‌هایی هستند که اتفاقاً بنیان کل شبکه غذایی دریایی را شکل می‌دهند. استفاده کمتر از ماهیان وحشی در صنایع FMFO و استفاده بیشتر از گزینه‌های پایدار، آینده صنعت آبزی‌پروری را روشن‌ می‌کند. و اینجاست که پای مگس‌های سرباز سیاه به میان می‌آید.

آبزی‌پروران اولین افرادی نبودند به جادوی مگس سرباز سیاه پی بردند. این مگس‌ها ده‌ها سال است که در کمپوست، دفع زباله و تولید کودهای پروتئینی استفاده می‌شوند. این ذخایر انرژی کوچک حاوی مقادیر بالایی از پروتئین هستند، نرخ رشد بالایی دارند و هر غذایی از جمله مدفوع انسان و لاشه موجودات زنده را مصرف می‌کنند.

این حشرات جثه‌ای باریک، به اندازه تکه‌ای ماکارونی و 2 شاخک رو به جلو دارند. آنها با 2 بالی که در پشت‌شان جمع می‌شود مشابه زنبور هستند، اما نه نیش دارند و نه گاز می‌گیرند و به جز صدای ویز بلندشان هیچ آزار دیگری نمی‌رسانند.

گونه ماده هر بار صدها تخم می‌‌گذارد. تنها چهار روز زمان کافی است تا لاروهای چاق و آبدار متولد شوند و زندگی خود را با خوردن مواد ارگانیک، زباله و مدفوع حیوانات آغاز کنند. این لاروهای بنددار چاق و چله طی دوره‌ای 14 روزه با اشتهایی سیری‌ناپذیر غذا می‌خورند و ذخایر انبوهی چربی درون خود تولید می‌کنند که دوره بلوغ غذای آنها را تامین می‌کند. این مگس‌ها غالباً داخل یا نزدیک مواد در حال فساد و زباله‌های طبیعی‌ای یافت می‌شوند که محل تغذیه لاروها و تخم‌گذاری مگس‌های بالغ است.

دانشمندان آبزی‌پروری تحقیقات خود را با نتایج امیدوارکننده‌ای ادامه می‌دهند. ماهی‌ قزل‌آلا و سالمونی که با رژیم غذایی مگس سرباز سیاه تغذیه شده بودند با سرعت مشابه ماهی‌هایی پرورش پیدا کرد که با رژیم‌های غذایی سنتی حاوی گوشت‌ ماهی بزرگ شدند و این تغییر غذا نیز روی انسانی که از آن ماهی تغذیه کرده بود هیچ تاثیر منفی‌ای نگذاشت.

این صنعت با 2 مانع عمده توسعه‌پذیری و قوانین دست‌وپاگیر مواجه است. همزمان با رشد تکنولوژی، تحقیقات و حمایت بیشتر دولت‌ها نیز افزایش خواهد یافت. آبزی‌پروران با جایگزین کردن مگس‌های سرباز سیاه به جای غذا و روغن ماهی می‌توانند نیاز خود را به ذخایر ماهیان وحشی از بین ببرند و در عمل، انقلابی در صنعت آبزی‌پروری پدید آورند.