صاحب‌خبر - مهاجمان تیم ملی تنها ماندند 1-3-2-4 ناخواسته به 3-3-4 تبدیل شد جلال چراغپور در بازی ایران مقابل عراق نه تنها سردار آزمون که دو مهاجم دیگر یعنی محبی و طارمی هم به خوبی تغذیه نشدند. خط حمله تیم ملی جدا افتاده بود و بازیکنان سایر خطوط فاصله زیادی با آنها داشتند. برای اینکه به دلیل اصلی این موضوع برسیم، باید سیستم تیم ملی را بررسی کنیم. بر اساس چینش اولیه ویلموتس، تیم ملی بازی را با 1-3-2-4 شروع کرد، ولی بررسی داده‌هایی که از بازی استخراج کردیم، نشان می‌دهد که تیم ملی در 70 درصد زمان بازی با سیستم 3-3-4 بازی کرده است. در واقع بازیکنان تیم ملی سیستم را بر اساس توانایی‌شان بازتعریف کرده بودند و کادر فنی این ایراد را برطرف نکرد. مهم‌ترین دلیل این تغییر علاقه شجاعی به عقب‌نشینی بود تا در موقعیتی قرار بگیرد که در تراکتور دارد. او به امید ابراهیمی و احمد نوراللهی خیلی نزدیک می‌شد تا یک خط میانی سه نفره با رأس جلو تشکیل شود. اگر فاصله خط میانی با خط حمله را 40 متر فرض کنیم، شجاعی به عنوان مهاجم سایه باید بین این دو خط بازی کند، یعنی فاصله‌اش با زوج ابراهیمی - نوراللهی و سردار هرکدام حدود 20 متر باشد، ولی او بیشتر به خط میانی نزدیک بود و گاهی مشاهده می‌شد که با خط حمله حدود 35 متر فاصله دارد. به خاطر همین فاصله زیاد بود که شجاعی نتوانست خط حمله را تغذیه کند. این مشکل از شروع بازی دیده می‌شد تا اینکه از عراق گل خوردیم، ولی سرمربی با وجود فرصت زیاد آن را برطرف نکرد. مربیان تیم ملی نه از کنار زمین تذکر دادند نه در رختکن این مشکل را به بازیکنان گوشزد کردند. در بررسی موقعیت بازیکنان در زمین به نکات دیگری هم می‌رسیم. چهار مدافع تیم ملی کاملاً در زمین خودی بودند و از نیمه عبور نمی‌کردند. رضاییان نفوذ نمی‌کرد و حتی تلاش می‌کرد محبی را نگه دارد تا راه حملات جناح چپ عراق را ببندند. میلاد محمدی هم نفوذهای خیلی کمی داشت. طارمی خیلی نزدیک به خط بازی می‌کرد و این یکی از دلایلی است که ارتباطش با آزمون شکل نگرفت. در نگاه کلی 7 بازیکن تیم ملی، یعنی 4 مدافع و سه هافبک فاصله زیادی با سه مهاجم تیم ملی داشتند و ارتباط‌شان قطع شده بود. این 7 بازیکن از سوی عراق پرس می‌شدند. با هر توپی که آنها می‌گرفتند روحیه‌شان بالاتر می‌رفت و به‌تدریج باور می‌کردند که می‌توانند ایران را ببرند. مسعود شجاعی در شروع فوتبالش به عنوان مهاجم سایه خیلی خوب بازی می‌کرد. به خاطر همین بود که توانست به لالیگا برود. شاید ویلموتس شجاعی را با توجه به سابقه چند سال قبل برای این پست انتخاب کرده بود، ولی او در 35 سالگی انتخاب مناسبی برای این پست نبود. عقب‌نشینی او باعث شد که هافبک‌های عراق هم به دروازه ما نزدیک شوند. مشکل این تغییر مکان این بود که درگیری‌ها به زمین ما منتقل شد. هر خطایی که در این منطقه مرتکب می‌شدیم به یک ضربه ایستگاهی خطرناک برای عراق تبدیل می‌شد. از طرف دیگر مسعود به خاطر همین فاصله زیاد نمی‌توانست خط حمله را تغذیه کند و عصبی شده بود. برای رفع این اشکال که از شروع بازی دیده می‌شد، گزینه مناسبی روی نیمکت وجود داشت. کاوه رضایی می‌توانست به جای شجاعی به زمین برود و در نقش مهاجم سایه بازی کند، ولی ویلموتس تصمیم به تعویض نگرفت. با اخراج شجاعی در ده دقیقه آخر خط میانی ما دیگر رأس جلو را هم نداشت و عراق توانست فشار را بیشتر کند و به گل برسد.∎​