صاحب‌خبر - وقتی باخت عادی شد، شکست بی‌اهمیت تیم سر به هوا و بی‌انگیزه به جام جهانی نمی‌رسد حمیدرضا عرب سیر تغییرات بعد از جدایی کی‌روش از تیم ملی به حدی سریع و محسوس بوده که افت در نتیجه‌گیری به دلیل همین انتقال تفکرات تا حدی اجتناب‌ناپذیر می‌نماید اما هر قدر هم که این تحولات چشمگیر و سریع رخ داده باشد، 2 شکست پی‌درپی مقابل بحرین و عراق قابل توجیه نیست و تیم ملی با نیمی از توانایی‌های خود نیز باید می‌توانست از 4 بازی دور رفت امتیاز‌های بیشتری را به دست آورد. شاید آن روز که ویلموتس هدایت تیم ملی را به عهده گرفت به دلیل تجربیات و سوابقش تصور می‌شد نتایج حداقلی را به دست آورد اما تیم او با 2 شکست و 2 پیروزی جایگاه متزلزلی را در جدول پیش‌مقدماتی تجربه می‌کند و اگر در همین رتبه باقی بماند بدون شک باید با جام جهانی قطر خداحافظی کند. شرایط تیم ملی به حدی پیچیده است که حتی اگر در پایان بازی‌های این مرحله نیز در جایگاه دوم قرار بگیرد باز هم روشن نیست که به طور قطع در میان آن 12 تیم مرحله بعد قرار بگیرد یا خیر. حضور در آن مرحله برای تیم‌های دوم گروه‌ها منوط به دیگر نتایج است و ویلموتس باید دلخوش به شکست رقبا در گروه‌های دیگر هم باشد و علاوه بر اینکه اما و اگرهای‌ گروه خودش را تجزیه و تحلیل می‌کند باید نیم‌نگاهی هم به سایر گروه‌ها داشته باشد تا شانسش برای صعود از این مرحله را از کف ندهد. آنچه فوتبال ایران را با چنین وضعیتی مواجه ساخته علاوه بر سیر سریع تحولات در بخش فنی و تاکتیکی، نوعی رخوت و بی‌انگیزگی محسوس در سیاق رفتاری بازیکنان هم هست وگرنه در طول تمام سال‌هایی که کارلوس کی‌روش سکان هدایت تیم ملی را بر عهده داشت، هیچ‌گاه به یاد نداریم که ملی‌پوشان تا این اندازه بی‌مسئولیت توپ را زیر پا بدوانند و فاقد انگیزه‌های کافی باشند. این بی‌انگیزگی در بازی با بحرین هم کاملاً مشهود بود و به نظر می‌رسید که هیچ فرمانبری از سرمربی تیم ملی در وجود بازیکنان نیست و از سویی ترسی هم از باخت وجود ندارد. این حال و هوا اسفبارترین حالت ممکن برای یک تیم است و تیمی هر قدر هم درونش برخوردار از بازیکنان باتجربه و نامی باشد یا اردوهای کافی را سپری کرده باشد اما با فقدان انگیزه و بی‌مسئولیتی به نقطه روشنی نخواهد رسید. تیمی که اکنون ویلموتس پیش روی‌مان قرار داده در حقیقت همین وضعیت را تجربه می‌کند و ادامه این روند بدون شک نتیجه‌ای جز حذف در بر نخواهد داشت مگر آنکه هم ویلموتس و هم بازیکنان تفکرات خود را در ماه‌های باقیمانده به کلی تغییر دهند تا شاید بارقه‌های امید بازگشته و تیم ملی بتواند دست‌کم دلخوش به صعود به عنوان تیم دوم باشد. اگر بحرین در بازی اخیر موفق به شکست دادن هنگ‌کنگ می‌شد وضعیت تیم ملی نگران‌کننده‌تر از این هم جلوه می‌کرد اما لااقل اقبال با تیم ملی یار بود که بحرین امتیاز از دست داد وگرنه مشخص نبود که تیم ملی با رقبایی که هر دو 10 امتیازی شده‌اند چه سرنوشتی در گروهش پیدا کند. در این میان تصمیم‌گیران در فدراسیون فوتبال نیز باید زنگ خطر به صدا درآمده را جدی بگیرند. همین حالا تیم ملی از حضور در مرحله بعد حذف شده است و اگر ساده‌انگارانه به دو شکست اخیر نگریسته شود، ممکن است تشکیلات فدراسیون فوتبال نیز عمیقاً تحت فشار قرار بگیرند و با حذف در این مرحله راهی جز استعفا پیش روی مسئولان کنونی نیز باقی نماند. فوتبال ایران در تمام طول دوران فعالیت خود هیچ‌گاه در چنین مرحله‌ای از رقابت‌ها حذف نشده است و چنانچه تیم ملی در این مرحله از صعود بازبماند ضعیف‌ترین نتایج طول تاریخ حیات فوتبال ایران رقم خورده که دودش در درجه اول به چشم متولیان خواهد رفت. بنابراین فدراسیون فوتبال و افرادی که تحت عنوان کمیته فنی به فدراسیون مشاوره می‌دهند باید تا بازی‌های باقی‌مانده تمام برنامه‌های فرعی خود را متوقف کرده و برای برون‌رفت تیم ملی از این فضا کمیته اضطراری تشکیل دهند و تمام راهکار‌های درست خروج از این شرایط را بررسی و به مرحله اجرا بگذارند. بدون شک اگر تفکر درستی پشت تیم‌ ملی قرار بگیرد و ویلموتس نیز به خوبی نسبت به فضای حاکم آگاه شود، فوتبال ایران می‌تواند آب رفته را به جوی بازگرداند و 2 شکست اخیر را جبران کند و راهی دور بعد شود. به هر حال هنوز شانس‌های بسیاری پیش روی تیم ملی است و نباید فرصت‌های محدودی که به وجود آمده را نیز از کف داد. شاید برای تصمیم‌گیران فدراسیون فوتبال و شخص ویلموتس عاقلانه‌ترین راه ممکن تجدید نظر کلی در انتخاب نفرات دعوت شده باشد. شاید لازم باشد بخشی از این بازیکنان از دایره ملی‌پوشان جدا شده و بازیکنانی به تیم ملی فرا خوانده شوند که از انگیزه‌‌های کافی برخوردار باشند. تیم ملی با این موج بی‌انگیزگی یقیناً به جایگاهی نخواهد رسید.∎​